Niet lachen 

Soms is het moeilijk je lach in te houden op momenten dat je met je ‘normale’ werk bezig bent. U weet dat ik als schrijver van deze column gewoon mezelf mag en kan zijn, mijn mening mag dan gewoon in de krant, welk een voorrecht! Maar het merendeel van de dingen die ik schrijf moeten objectief zijn en mogen nimmer mijn eigen mening vertolken. Natuurlijk heb ik die wel, maar je kunt er niks mee in je artikel, je mag hem niet laten blijken, al zal de goede lezer er toch wel eens iets van bespeuren. Als je dan bij een actiegroep komt om hun verhaal aan te horen heb je er wel een mening over maar je kunt dat niet in de krant zetten, je moet objectief blijven, oef…….
Goed, ik ken dat spel al jaren en kan er goed mee om gaan, dus ik ga niet aan de zenuwpil of het Riagg als ik me in moet houden. Maar soms maken mensen het me wel eens extra moeilijk. Zo ook deze week toen ik in een persbericht las dat Hoogvliet wel belangstelling heeft voor Santa Claus, u weet wel die omstreden sekskabouter, nee niet van Rien Poortvliet maar van een Amerikaanse kunstenaar. Mijn blik ging ogenblikkelijk naar de kalender maar ik zag dat 1 april nog wat te ver was dus moest het nog waar zijn ook! Meteen Arnold van der Heijde gebeld, want hij is als ‘cultuurpaus’ toch wel de eerst verantwoordelijke.
Met gemengde gevoelens liet ik me door hem vertellen dat het echt waar is en dat hij deze zes meter hoge seizoensarbeider echt naar Hoogvliet wil halen. Ik werd er een beetje bedeesd van en voelde me eigenlijk een beetje in de maling genomen, hoewel ik dat toch niet zou kunnen verwachten van Arnold, want die is immer serieus, geloof ik. Nu heb ik niks tegen kabouters en ook niet tegen buttpluggen, zolang ze maar niet te dicht bij mij komen, maar deze kabouter lijkt op een kerstman en die horen slechts in december rond te zwerven in onze regio. Ik vind een dergelijk beeld niet het hele jaar door passen in het openbaar. Een kerstboom met lichtjes zet je toch ook niet het hele jaar voor je deur neer? Onze Arnold repte maar over de kunstzinnige waarde en gaf uitleg over de functie van de bel en het ‘kerstboompje’ dat de kabouter in zijn hand draagt. Zelfs mijn grootouders zouden zien dat dit ‘kerstboompje’ veel te anatomisch gevormd is en meer lijkt op iets waar ik het niet over wil hebben, sterker nog ik wil er niet eens aan denken! En dan lijkt onze Arnold het Ruigeplaatbos op het oog te hebben als vaste woon en verblijfplaats voor deze kollos, want zelden was een kabouter zo groot. Ik maak me niet alleen ernstig zorg om het contrast tussen het bleke ‘manneke’ en de groene bomen, maar ook over het welzijn van de Schotse hooglanders die hier in den vreemde ineens ook nog een allochtoon met dildo moeten zien verschijnen. Nee ik heb echt niks tegen kunst, ik hou zelfs van kunst. De Miereneter van Calder heb ik me zelfs voor warmgelopen toen het er even op leek dat Rotterdam het ding wilde jatten, maar om nou te zeggen dat ik deze ‘betonnen seksmaniak’ smaakvol vind en hierheen wil halen? Nee, ik ben er niet kapot van, al mag het van mij wel natuurlijk, want Hoogvliet is toch een beetje anders dan anderen. Toch ga ik voortaan anders kijken naar onze portefeuillehouder Kunst en Cultuur, is hij nou echt zo naïef te denken dat het een kerstboom is, of neemt hij me toch in de maling? Ik hoop op het laatste.

Jan Koopmans