 Klik hier voor al Jan's oneliners | Week 13  |
| Klik hier voor eerdere columns |
Klik hier voor al Jan's oneliners | Week 13 |
| Klik hier voor eerdere columns |
|
Huilen
dan?
Het is toch een oorlog geworden in Irak, het was wel te verwachten, maar je bleef hoop houden dat het op een andere manier ook opgelost zou kunnen worden. Of je het nu wel of niet eens bent met deze vorm van ontwapenen van een land dat schijnbaar gevaarlijke spullen maakt, is niet van belang, wel dat het vele levens kost van mensen die er part nog deel aan hebben. De militairen van de alliantie zijn vaak als vrijwilliger naar dit oorlogsgebied gegaan en hebben dus bewust gekozen eventueel doelwit te worden van de vijand. Voor de soldaten van heer Sadam en de bevolking van dat land ligt dat anders. De soldaten zijn verplicht hun land en leider te verdedigen, desnoods met hun leven als inzet. De bevolking, zo arm als Job, en die was erg arm, kan geen kant op, ze kunnen niet in hun Landrover springen en naar een ander land vertrekken om buiten schot te blijven, ze zijn gedwongen te bidden dat de ‘intelligente bommen’ inderdaad het verschil zien tussen een militair doel en hun woonkrot. Ik weet dat ik niet de enige ben die over deze oorlog iets schrijft, maakt ook niet uit want wat je er ook over schrijft het helpt niet meer deze keer, de pen was even iets minder scherp dan het zwaard. Ik heb meestal over alles wel een eigen mening, die heb ik in dit geval ook wel maar kan er niet echt achter staan omdat ik mijn mening moest baseren op informatie die onvolledig en vaag was. Heeft Sadam nu wel of niet van die teringzooi die de mensheid kan vernietigen? Is het waar dat hij hele dorpen heeft laten uitmoorden en de mensen in diepe putten met ongebluste kalk heeft laten gooien? En ook vraag ik me af of Bush echt wel zeker is dat dit allemaal zo is en of hij wel zijn best heeft gedaan het ook eerst met de pen op te lossen, of zou die man niet kunnen schrijven? Ik laat me enorm goed informeren door mensen die het denken te weten, oud politici, wetenschappers, militaire deskundigen en noem maar op, toch kom ik er niet uit. Feit is wel dat Sadam veel vervelende dingen heeft gedaan en mogelijk ook nog van plan is, en dus moet er wel wat gebeuren, maar of dat op de huidige wijze moet? En juist omdat ik al deze onzekerheden nog heb over de hele kwestie kan ik niet zeggen of ik een voor of tegenstander ben van dit ingrijpen en ook kan ik dus niet uit volle overgave demonstreren. Wel voelde ik me schuldig toen ik afgelopen vrijdag een waanzinnige leuke party bezocht, die ik zelf had georganiseerd, terwijl er niet eens zo heel erg veel verder mensen werden neergeknald in naam van de vrede. Wij kunnen eigenlijk niet anders dan demonstreren, wij hebben geen domme of intelligente bommen om ons ongenoegen kenbaar te maken, gelukkig maar. Maar ik denk dat demonstreren alleen, lang niet genoeg is om de vrede op deze wereld te brengen. Zolang we anders denkenden niet willen begrijpen en zolang we anders gedragenden niet accepteren zal er nimmer vrede komen. Een credo wat je veel hoort is: ‘De wereld is van ons allemaal’, maar laten we dat nou eens veranderen in ‘De vrede is van ons allemaal’, want dat lijkt me in deze trieste tijd een stuk belangrijker. Jan
Koopmans |
