Waarde en normen

Wat een week zeg, ik voelde me meer een zombie dan een mens. Het begon al aan het begin van de week, een lichte pijn in de keel en een vervelende hoofdpijn die maar niet wilde wijken, zelfs niet met een halve doos paracetamolletjes. Het werd met de dag erger, kreeg koorts, verloor door al dat zweten mijn fraaie markante trekken in mijn gezicht en verder raakte ik ook geheel van de leg, of eigenlijk aan de leg. Ja mijn huisarts zal wel mompelen dat het mijn eigen schuld is omdat ik de griepprik weer eens niet ben komen halen in november vorig jaar, maar ja. Ik zou op vrijdagmiddag meedoen aan een forumgesprek over normen en waarden van het CDA. Ik me helemaal ingeleefd, opgezocht in de van Dale wat normen ook alweer waren en me verder helemaal geprepareerd om klaar te zijn om op elke vraag een antwoord te geven. Maar naarmate de vrijdag dichterbij kwam werd mijn griep ook erger, op laatst ging zelfs het daglicht pijn aan mijn ogen doen en was eigenlijk op het punt aangekomen om maar kwijnend te bedde te blijven. Op vrijdag ben ik over gegaan op plan B. Dozen vol met vitamine preparaten, een extra plaspil om de schadelijke sappen kwijt te raken, bruin brood met boerenkaas om de vezels krachtiger te maken en als geheime wapen een peukje minder roken bij de koffie. Maar nee hoor niets hielp, ik bleef een wrak dat zinkende was. Ik wilde eigenlijk toch wel graag naar de Aanbouw, waarom weet ik ook niet, maar iets zei me dat het goed zou zijn daar eens mijn visie te geven over normen en waarden. Maar zoals wel meer greep mijn kleine doch o zo sterke echtgenote in en meldde me af. Ik weende en trok me triest terug in het ledikant, dan maar gewoon uitzieken, je moet wat. Een bijkomt probleem was dat een van m’n collega’s, die van die spinnen dus, ineens op vakantie moest. Ze had het al veel eerder meegedeeld maar als je zo vaak gaat dan heb je daar geen erg meer in natuurlijk. Dat betekende voor mij extra hard werken om de krant toch nog wat aanzien te geven, en dat met mijn griepkop! 
Ja, J.d.P. en die jonge honden van de sport hebben zich ook wel uit de naad gewerkt hoor, maar toch werd het voor mij een hele opgaaf. Aad, onze p(r)(l)aatjesmaker had gelukkig wel netjes overal foto’s van gemaakt dus ik had een makkie, er hoefde ‘alleen’ nog maar wat tekst bij. Gelukkig voelde ik me afgelopen zondag weer wat opknappen en kon ik er even flink tegenaan. Gelukkig maar want ik wilde ook nog graag mijn wekelijkse verhaaltje aan u kwijt.
Trouwens ik blijf het wel jammer vinden van die normen en waarden. Ik had zo graag willen zeggen dat het jammer is dat de opstaplicht voor jongeren in een volle bus of tram er niet meer is, want uit respect zal geen enkele jeugdige dat nog doen. Ik had ook zo graag willen zeggen dat niemand er op school slechter van is geworden als de leerraar met een meppende liniaal verkeerd gedrag afstrafte. Ook had ik willen zeggen dat de politieagenten weer het recht moeten krijgen een draai om de oren uit te delen. En ook had ik mijn mening willen geven over de behulpzaamheid die er bijna niet meer is. Wie helpt een oud vrouwtje nog oversteken of draagt haar veel te zware boodschappentas? Die enkeling die het nog wil doen wordt opgepakt omdat hij oude mensen laat schrikken, zijn dat de normen en waarden van 2003? Het credo: ‘zeggen wat je denkt en doen wat je zegt’ valt bij mij dan ook niet echt goed. Uit respect zeg ik vaak niet tegen mensen wat ik over ze denk, ik respecteer ze dus. Dit credo nodigt naar mijn gevoel velen uit om hun eigen mening in elke omstandigheid door te drukken, ik hou daar niet van, geef mij maar meer het democratisch denken en doen. Ja ik weet het, ik vecht tegen windmolens, molens die je niet stil zet met een paar regels tekst. Toch is het jammer dat er veel verloren is gegaan aan respect, verdraagzaamheid, geduld en liefde voor elkaar, erg jammer……

Jan Koopmans