De Columnist

Jan Koopmans


Klik hier voor al Jan's oneliners
Jan's stukkie
Week 29
Klik hier voor eerdere columns

Arbo maakt ziek

Bijna had u het zonder dit stukkie moeten doen! Een enorme ellende met de pc op de valreep van de deadline veroorzaakte wanhoop en agressie bij mijn toch al zo tere ziel. U moet het niet verder vertellen hoor (anders loopt hij straks naast zijn schoenen) maar dankzij mijn zoon Meine draaide een paar uur voor de deadline het spul weer, al ben ik zelf nog niet helemaal de oude. Het blijven gammele dingen die computers, een zooi printjes met componenten die allemaal maar net berekend zijn voor hun taak en als er maar iets dwars zit laten die krengen het afweten.
Als mens gaan we die zelfde kant op. Vroeger werkte mijn opa van zonsopkomst tot zonsondergang en als het tegenzat nog langer. Je werkte niet omdat je de dag moest vullen, je werkte omdat het werk gedaan moest worden, ook als dat meer dan 15 uur per dag werd, soms zeven dagen in de week. Mijn vader was aannemer en het personeel liep fluitend de gammele laddertjes op met soms twee balen cement van ieder 50 kilo. De oppermannen draaiden hun hand er niet voor om als er een stapel loei zware stenen naar de hoger gelegen verdieping moest worden gebracht. Zelf heb ik in mijn beroep vrij regelmatig met liftgeleiders en wormwielen lopen zeulen die meer dan 150 kilo wogen. Allemaal verleden tijd. Je werd even moe van het werk, maar als je na het werk thuiskwam had je een heerlijk gevoel waarbij je genoot van de rust, je had het verdient! Niks Arbowet, niks fysiotherapeut, volgens mij bestond deze laatste niet eens. Ik ontwikkelde heuse spierballen, en was zelden ziek, je werd sterk en vitaal van zwaar werk. Maar ja, toen kwam de Arbowet, de zakken cement mogen nog maar 25 kilo wegen en alles wat hoger dan een meter moet worden gehesen moet met een werktuig. Tillen werd bijna strafbaar, alleen even snel een zwaar onderdeel vervangen verboden en inspanning leveren werd afgeraden in verband met de gezondheid. Ooit is er eentje begonnen met klagen over rugpijn, gek eigenlijk want al die eeuwen voor de uitvinding van werktuigen moest men het gewoon met spierkracht doen. Maar ja, als je genoeg klaagt dan gaat iedereen het geloven en dan zal het wel aan het zware werk liggen. Mensen, die zelf een lichte kantoorbaan hadden vonden toen een aantal richtlijnen uit waardoor je geen zware lichamelijke arbeid meer mocht verrichten. En dat werd steeds verder doorgevoerd, alles werd te zwaar bevonden en niks dat de arbeidsproductie stimuleerde was meer goed, alles moest op z’n ‘slapjes’. Gevolg was dat steeds meer mensen ineens klachten kregen, velen zagen de kans schoon om onder een ‘zware’ klus uit te komen. Mensen gingen steeds minder zwaar werk doen en werden daardoor slapjanussen. Hersenwerk mocht ook al niet meer, de pc nam het allemaal over. Maar ja, ook bij zogenaamd schermwerk moest je ineens aan de Arboregels voldoen want anders kon je wel eens een vingerkrampje of stijf nekje overhouden aan je zittende baantje. Nu zit iedereen heel berekend achter het scherm, de duimstok en de lichtinvalhoek spelen daarbij een grote rol, en natuurlijk de koninklijke bureaustoel die moet voldoen aan de ergonomische omstandigheden, stel je voor dat je stuitverstuiking krijgt! Maar er is weer hoop, want straks moeten we illegaal naar de sportschool. Want u weet dat vast niet maar op sportscholen worden alle Arbowetten massaal overtreden, ik zag laatst iemand die meer dan 50 kilo ophief boven zijn hoofd, is dat geen echte crimineel? Zelf durf ik al haast niet meer in de tuin te werken want zonder tuinklauw goud moet ik soms enorme krachten uitoefenen op mijn spa. Nog even en dan krijg je van een Arbo inspecteur een boete wanneer je even de auto van de buurman helpt aanduwen. Jammer genoeg mag je nog wel uit je dak gaan als je pc naar de klote gaat, want waar waren ze toen ik hier met een balpen dit stukkie moest gaan schrijven? Gelukkig kreeg ik geen vingerkramp want anders had ik ook naar de bottenkraker gemotten.

Jan Koopmans


TERUG





Stichting Hoogvliet Digitaal
www.hoogvliet.org