 Klik hier voor al Jan's oneliners | Week 30  |
| Klik hier voor eerdere columns |
Klik hier voor al Jan's oneliners | Week 30 |
| Klik hier voor eerdere columns |
Helemaal niets
Wat
was het weer Spartaans heet vorige week, niks voor zo’n polderjongen zoals
ik. Het was dus ook niet zo’n gek idee om tussen de drukke werkzaamheden
door maar eens spontaan de koelte van het water op te zoeken. Mijn eega, u
kent ze inmiddels vast wel, en ik togen met ons Opeltje naar de Brielse
Maas. Een flinke file maakte de roep om koelte nog groter en dus waren we
blij dat we eindelijk op ons eigen stekkie aankwamen. We gaan altijd naar
dat deel waar nooit iemand over praat en natuurlijk ook niet heen gaat, het
‘niets om het lijf’ gedeelte. Dat doen we al ons hele leven en we willen
niet anders, gewoon zoals de schepper het bedoeld heeft, puur natuur. En dat
kleren de man maken kun je ook wel vergeten want ik werd daar door talrijke
andere Hoogvlieters meteen herkent! Maar goed, dat zijn onbelangrijke
details. We hebben heerlijk in het best schone water gezwommen, de
temperatuur kwam niet in de gevarenzone zodat ik mijn normale proporties
behield. Maar ja, ik heb een GSM op zak, dus op een gegeven moment werd de
rust verstoort door de bevallingskrampen van onze dochter. Juist waren we
een beetje aan het bijkomen van het vorige kleinkind dat ter wereld kwam en
ja hoor daar meldde de volgende zich alweer. Dat werd dus parasols
ontwortelen, stoelen inklappen en niet te vergeten in de kleren schieten
geblazen. Even alles goed controleren, eventueel afval opruimen en wegwezen.
Dat afval opruimen is eigenlijk wel vermeldenswaardig want nergens, maar dan
ook echt nergens, kom je schonere stranden en verblijfplaatsen tegen dan bij
de naturisten.Wij in de auto op weg naar huis, want daar wilden we de barensweeën afwachten die ons regelmatig werden doorgebeld. Maar deze dochter staat er om bekend alles wat op het gemak te doen dus moesten we nog tot ver in de nacht wachten eerdat we te horen kregen dat kleinkind vijf, vier dagen over tijd, was geboren. Een acht ponder, dus beslist geen ukkie maar toch nog wel klein genoeg om onze harten te stelen. Voor ons wel even wennen allemaal want binnen drie weken zomaar twee kleinkids erbij gaat niet in je kouwe kleren zitten. Maar leuk is het wel, hoewel de maand juli voortaan voor ons een dure maand zal zijn, want we hadden dan al een paar verjaardagen, daar komen er nu dus nog twee bij, daar gaan mijn eurotjes weer! Maar ja, na vermaak komt weer de noeste arbeid dus moest ik alras weer achter de pc plaatsnemen, bij een temperatuur van dertig graden, om mijn wekelijkse lettertjes rond te strooien in deze krant. En dat viel dit keer niet eens mee want overal zie je komkommers en niets anders, zouden ze het daarom komkommertijd noemen? Maar gelukkig zijn we creatief genoeg om u toch blij te maken met de krant, want uiteindelijk heeft u dat verdient, ja toch? Dus hebben we ons deze week extra ingespannen om wat diepte interviews van de staat te plukken, we hebben onze fotograaf wat leuke plaatjes laten schieten en ik heb uren op mijn duim zitten zuigen. Er waren genoeg dingen om je over op te winden, maar ja, ik moet natuurlijk objectief blijven dus liet ik het er maar bij. Ik had het, alweer, kunnen hebben over al die drempels in de straten, maar ach wat heeft het voor nut? Het enige wat je nu zeker weet is dat er geen bus komt in straten waar ze liggen. Verder is het gewoon te warm om je druk te maken, het liefst nam ik ook een paar weken vakantie, maar ja………ik kan u niet missen he. Wel leuk was het dat ik vorige week Donnie van het OOG weer eens tegenkwam, een leuk weerzien met de vrouw waarmee ik ooit samen het boek Verrassend anders maakte, ze was verrassend anders, gewoon nog steeds net zo anders als toen. Zelf voel ik me nu ook totaal anders, ik voel me een opa van 5 kleinkids maar dan wel een opa die met oma zo graag nog heel erg veel wil doen dat niet past bij ‘ouwe’ mensen. Jan
Koopmans |
