 Klik hier voor al Jan's oneliners | Week 42  |
| Klik hier voor eerdere columns |
Klik hier voor al Jan's oneliners | Week 42 |
| Klik hier voor eerdere columns |
Daar komt ze……
Het
is jaren geleden maar ooit schreef ik een column met als kopje: ‘daar gaat
ze’. Die schreef ik toen omdat ons eerste kroost de deur uit ging en ‘op
zichzelf’ ging wonen. Inmiddels zijn er van de zes vier de deur uit, de
twee jongste jongens blijven nog een poosje onder onze vleugels want ze
komen nog niet verder dan het koken van en ei en daarmee kun je dus niet
‘op je eige’. Onze jongste meid, netjes getrouwd en inmiddels voorzien
van een pracht van baby, komt door omstandigheden weer terug op het
ouderlijk nest, compleet met eega en baby. Niet helemaal zoals gebruikelijk,
want normaal ben je blij dat je als ouders eindelijk eens op je zelf komt te
staan, maar ook wel weer leuk eigenlijk, ons gezin groeit in plaats van dat
het krimpt. Mijn Jootje is ook helemaal in de wolken, haar dochter komt weer
gezellig thuis wonen. Zo nu en dan trek ik ze even terug uit de wolk om te
vragen waar al die troep moet komen te staan die we zelf en ons deerntje
hebben. Kunt u het zich voorstellen, alles dubbel, borden, bestek,
wasmachine, televisie, computer (hadden we nog niet;-)) en verder wat je
maar kunt verzinnen. We moeten ook weer wennen aan teveel tandpasta dopjes
in de badkamer, het sneller opraken van het toiletpapier, grotere pakken
koffie, Goeie tijden, slechte tijden op tv, meer computers die bezet zijn en
als klap op de vuurpijl een baby die soms krijst, poept en om hulp probeert
te roepen. Maar wel gezellig natuurlijk, al peins ik er niet over om weer
net als vroeger die pindakaas billen van het wurm te kuisen. Mijn eega zit
regelmatig als volleerde moeder met de kleine op schoot het flesje aan hem
te geven, heel vertederend zo’n oma die zich weer jong voelt. Zelf raak ik
een beetje gedesoriënteerd in mijn huis omdat er zoveel dingen ineens
anders zijn. Hier en daar verscheen een nieuw meubelstuk waarvan ik niet
weet of ik er wel op kan gaan zitten. Ludieke Ikea lampjes met kaarsjes er
in die veel langer branden dan die aanbieding waxine lichtjes die we zelf
hebben, maar het moet kunnen. Het zal best wel gezellig worden allemaal, als
we eenmaal aan elkaar gewent zijn en er lijn komt in de boodschappen en
gedragingen van ons allen loopt het vast als een waterorgel. En het is ook
wel handig hoor. Onze schoonzoon is van het type dat een olifant nog in de
judogreep kan nemen dus voor zware dingen hebben we nu een klusjesman!
Beetje jammer dat hij ook jenever lust, al is het slechts zo nu en dan. Een
leuke bijkomstigheid is dat ze ook hun twee labradors mee hebben gebracht.
Onze weduwnaar Wodan heeft nu met die twee weer een beetje lol in het leven,
al zijn ze samen qua volume nog minder dan onze overleden Donja. Voor het
eerst in zijn bestaan kwispelt het dier meer dan een uur per dag, we vrezen
voor staartmoeiheid als dat zo doorgaat.Verder is er veel te doen nu in huisje Koopkracht dus ik neem twee weekjes vrij om te kunnen werken. Dat betekent dat u me even zult moeten missen in de krant met up to date artikelen. Ik heb moeten toegeven aan de wens deze column wel te schrijven en hier en daar nog een beetje de boel in de gaten te houden. Verder geloof ik best dat het allemaal gaat lukken want wie kan er nou niet schrijven? Een krant vullen is niet moeilijk zeg ik altijd, je moet gewoon de letters in de juiste volgorde intikken op je toetsenbord. Ik ben dus even twee weken op de achtergrond, nee geen vakantie, ben 18 jaar geleden pas nog geweest, maar gewoon een soort werkbezoek aan mijn eigen woning zodat we weer kunnen zitten en lopen zonder dat verhuisdozen in de weg staan. Ik zal tussen de troep door zeker aan u denken en mijn ‘stukkie’ netjes aanleveren. Tot dan! Jan
Koopmans |
