Dag lieve koningin

Je vraagt je af of onze oude koningin het echt had gewild dat ik deze week over haar mijn verhaaltje zou laten gaan. Ze hielt niet van poespas en ook niet van al die ceremoniële toestanden rondom haar verschijningen in den lande en ver daarbuiten. Maar goed, ik vind het toch belangrijk om over ‘mijn’ koningin iets te vertellen omdat ze dat nu eenmaal langer is geweest dan Trix. Ik heb als puber meegemaakt dat haar moeder, de ouwe Wilhelmina, die tot 1948 op de cent prijkte, overleed. Dat was een heel groots gebeuren en ik weet nog dat ik die dag niet naar school hoefde omdat alles was afgezet, mijn school stond namelijk naast paleis het Loo in Apeldoorn alwaar ik toen woonde. En nu is dus onze Juliana, die de laatste 24 vierentwintig jaar als prinses door het leven ging, maar wel met een koninklijke status, van ons heen gegaan. Een leuk mens vond ik het altijd, ze was zo gewoon en je voelde je meteen trots dat je zo’n wijffie als kwien had. Ja ik ben behoorlijk koningsgezind, want wat is het alternatief? Een land met een monarch is zoals een bijenkorf, de baas doet zelf niet veel maar toch is een goed functioneren van de meute niet goed mogelijk zonder dit episch centrum. De ‘moeder des vaderlands’ was regelmatig het steunpunt in de samenleving en je wist als ‘onderdaan’ waar je aan toe was. Ik heb met heel veel plezier de necrologie zitten volgen op de tv. De reportages over een ver- en vers verleden, de interviews met haar en met Maartje van Weegen, een oude radio kennis van me uit mijn ‘Schiedam periode’, ik volgde alles! Leuk ook als je ziet dat een ex vorstin de vuisten kan ballen en bijna boos roept dat zij wars was van protocollen maar dat het nu eenmaal zo was geregeld door anderen. De smakelijke glimlach van de in mijn ogen ietwat rebelse prins Bernhard deed me mee lachen, wat een waanzinnig tof stel hebben we als staatshoofd zo lang mogen meemaken! Gelukkig heeft dit koninklijk stel nog lang mogen genieten van hun welverdiende rust nadat Juliana de scepter overdroeg aan onze huidige koningin Beatrix in 1980. Keerzijde is dat iedereen onder de 24 jaar geen andere koningin kent dan Beatrix, dat is een beetje jammer maar niet te voorkomen omdat ook na het aftreden van Juliana nog gewoon werd gepaard en geworpen.
Ik ben, zoals ik al aangaf blij dat ik zo’n koningin heb mogen meemaken. Een koningin die met rubberen laarzen in 1953 de blubber trotseerde om bij de slachtoffers van de watersnood te zijn om het leed te delen. Een koningin die zich ijverde voor de gehandicapte medemens, zich opwierp als er hulp nodig was. Ook een koningin die soms zorgde voor tumult en geroezemoes in de gelederen van de regering, maar bovenal een koningin die zich niet de les liet lezen maar wel een gewillig oor had voor de problemen van anderen. Onze ‘Juultje’ die zolang op onze eigenste piek en kwartje stond en ook niet te beroerd was op elke postzegel mee te reizen naar verre landen is niet meer. Hoewel haar levensgeesten ons hebben verlaten denk ik dat de geestelijke rijkdommen in de harten van de mensen die haar meemaakten nog tot sterven’s toe zullen blijven bestaan. Natuurlijk is 94 jaar een mooie leeftijd om van het leven afscheid te nemen, maar toch is het jammer dat ze niet nog wat langer kon blijven. Voor prins Bernhard en alle andere achterblijvers natuurlijk heel verdrietig en vooral de kleinkinderen zullen nu hun oma missen, maar de herinneringen zullen blijven, die gaan niet verloren. Ik wens vooral de prins heel veel sterkte en hoop dat hij zich nog een aantal jaren kan bezighouden met de dingen die hij graag doet. Ik mag die man wel, hij is een beetje zoals ik. Een tikkie rebels, hij rookt en drinkt en knikt maar eens begrijpend als anderen soms dingen doen die niet kunnen. Eigenlijk is het koningshuis een heel menselijk gebeuren, ze staan dichter bij het volk dan de presidenten van een republiek, die zie je alleen maar tijdens verkiezingsacties van dichtbij. Wat mij betreft: Juliana, bedankt voor al die mooie jaren!