Mijn boom!

Ik was vorige week verbolgen, emotioneel getroffen en diep teleurgesteld in de mensheid. Mijn tere hart kreeg het enorm te verduren toen ik van mijn eega de kwade tijding hoorde dat ‘mijn’ millenniumboom naast het monument voor de gevallenen was vernietigd. Ze had het over mootjes en stukjes stam, je moet er niet aan denken, wat een wreedheden! Ik heb meteen de deelgemeente gebeld en om ophelderingen gevraagd. Voorlichter Peter van D. kon me niet meteen antwoord geven maar zou verantwoordelijk portefeuillehouder Jaqueline C. aan de tand gaan voelen. Heel de dag in spanning doorgebracht, want er waren nog tien wachtenden voor me, maar uiteindelijk kwam er een verlossend telefoontje van het Hoogvliets hoofdkwartier. ‘Mijn boom’ was niet vermoord maar slechts herplaatst. Het was wel aan de orde geweest toen ik jaren geleden met ene patatboer uit Poortugaal de jonge veelbelovende boom plantte, maar dat een verplaatsing reeds nu al zou plaatsvinden had ik niet verwacht. Bovendien had ik er geen bericht van gekregen! Al die jaren dat het boompje er stond heb ik hem liefdevol bejegend, elke keer als ik er langsreed zwaaide ik even en inspecteerde de bladgroei. Als het een droge zomer was zorgde ik voor extra water en met vaderdag kreeg hij een handje extra koeienmest. Nu staat het boompje zielig met een paar paaltjes eromheen en met een enorm pijpinfuus aan de Henk Miliusstraat, vlakbij een speelveldje. Ik maak me grote zorgen want hij is niet gewend aan spelende kinderen. En hoe vangt mijn boom het op als hij straks een voetbal door zijn toch al kwetsbare kruin geschoten krijgt? Het boompje heeft voor mij nostalgische waarde, ik heb het geplant voor dat ik Hoogvlieter van het jaar werd. Ja, ik had toen soms nog wel eens een ceremoniële taak, toen ik eenmaal ‘wereld beroemd’ werd kreeg ik geen bal meer te doen, zelfs geen linten doorknippen. Ik heb natuurlijk ook meteen het alarmnummer van de Bomenridders gebeld want die moeten dit weten toch? ‘Ridster Jeanne’ vertelde me dat ze op de hoogte was van de noodzakelijke verplanting, maar geen aanleiding had gezien mij daarvan in kennis te stellen en bovendien wilde ze me emotioneel sparen. Nou heet ik wel gewoon Jan maar dat wil niet zeggen dat ik als alleman maar alles geloof. Dus ik toog in mijn bolide met de camera in aanslag naar de plaats des onheil. Toen ik de zwarte kale vlakte aanschouwde werden me de emoties haast de baas, ik kon door heftig slikken erger voorkomen, want je kunt moeilijk nabij de dorpskerk in huilen uitbarsten, men zou nog gaan denken dat in mijn bruid kwijt was. Ik heb foto’s gemaakt van de plaats waar eens mijn trots stond, de zwarte aarde leek me meelijdend aan te staren. Tevens zijn de bomen rond het monument voor de gevallenen verdwenen, ook zij staan elders met een pijpinfuus te wachten op betere tijden. Uiteindelijk heb ik er maar in berust, de vernieuwingen in Hoogvliet moeten nu eenmaal doorgaan en soms moet er dan wel eens een boompje worden opgeofferd. Ik heb nog even mijn boom wat moed ingefluisterd en beloofd regelmatig even langs te gaan. Dat laatste zal ik zeker waar maken want ik tuf vaak langs die plek als ik met mijn Jootje naar de super of kaasboer op de markt moet. Al met al dus een bewogen week waarin ik heb begrepen waarom Marcellus Hoornweg zich ooit aan een boom ketende. Je moet in onze woonplaats het groen blijven verdedigen want voor je het weet ligt je trots in mootjes of bij de versnipperaar. Gelukkig hebben we de Bomenridders en ook onze Jaqueline is op haar tijd best boomvriendelijk onder het motto; ‘waar een boom staat hoef ik geen drempels aan te leggen’.
Het lijkt me niet dat ik me ooit aan een boom vast zal ketenen, maar mocht een ander mijn plaats willen innemen lijkt me dat prima, ik wil dan best even helpen.

Jan Koopmans