Mijn Jootje

Een week vol tegenstellingen en emoties. Meer kan ik niet zeggen over de afgelopen week, het was een rommelige periode met veel downs en maar weinig ups. De ellende met aanslagen, sabotage van treinen en weer de zoveelste moord en doodslag maakt me niet vrolijk. Lichtpuntjes met een wat vrolijker gehalte waren er ook natuurlijk. Één van mijn kleinkids behoorde tot de vier geselecteerde superbaby’s van een plaatselijke drogisterij annex geurtent. Natuurlijk moesten ze op de kiek en naast onze eigen Aad de fotograaf, met die Hubble telescoop op zijn camera, stond ook ik plaatjes te schieten over de rug van deze kanonier. Trots heb ik later thuis meteen de foto uitgeprint, afdrukken bestaat niet eens meer, en op de dressoir gezet. Maar na deze lichtpuntjes werd het weer kommer en kwel want onze ene hond vrat een stukje van mijn ‘Pers’ op, de ander bevuilde het zelfde kleed met zijn maaginhoud. Toen ook mijn Jootje nog onwel werd, vast iets te druk gemaakt over al die misère, had ik de neiging in huilen uit te barsten, ik zag het even allemaal niet meer zitten. Het was wel een teken dat we misschien de dingen wat rustiger aan moeten gaan doen, de boog staat al jaren erg gespannen door al de dingen die we doen. Soms realiseren we ons best dat er maar zelden een moment voor onszelf is, tijd om eens op visite te gaan hebben we nauwelijks en het woord vakantie hebben we uit de dikke van D gesneden. De nieuwe Hoogvlieter van het jaar 2004 komt er al haast weer aan, die van 2002, ik dus, heeft nog steeds niet zijn toen gekregen etensbon kunnen verzilveren bij La Cocotte. Ik moet vaak aan een versje van Joost van den Vondel denken: ‘Mijn drukker leeft in diepe druk, t’ was geen bedrukte drukker, viel ’t drukken maar wat drukker.’ Dat probleem heb ik omgekeerd, zat om te drukken, dus vast geen bedrukte drukkers daar in Hellevoet, maar wel een drukke ‘schrijvert’ die niets te mopperen heeft over de drukte van zijn drukker. Soms ben ik erg moe, soms denk ik waar doe je het voor, maar als ik het dan weer gedaan heb en mensen hoor over wat ik heb geschreven dan weet ik het weer: daar doe ik het voor. Soms neem ik wel eens wat rust, als er een koningin word begraven ga ik daar helemaal voor zitten, zoiets grijpt me aan, burgerlijk he? Maar het is wel zo, als ik dan de muziek uit ‘Morgenstimmung’ hoor en de kist de trappen af zie gaan zit ik met waterlanders, daar ben je nu eenmaal mens voor toch? 
Muziek kan me altijd sturen, ik kan mezelf met muziek in een andere stemming brengen of er juist in blijven hangen. Maar ik heb wel gemerkt dat ik door de leeftijd en alle dingen die we hebben meegemaakt veel emotioneler ben geworden. Je gaat toch weer die heimwee naar vroeger krijgen waar ik het een aantal jaren geleden ook al eens over had. Toch heb ik in deze tijd ook veel mooie momenten hoor, al is het wel beangstigend te zien hoe de wereld zich verruwd en naar de haaien helpt. Respect, vertrouwen, geborgenheid en veiligheid in combinatie met vrede zijn haast utopisch geworden.
Misschien zoek ik daarom in mijn schaarse vrije tijd wel juist mijn toevlucht in een ‘hobby’ waar die normen nog wel gelden. Toch is het niet goed in mineur te gaan denken, het is net als auto rijden, waar je naar kijkt ga je naar toe, waar je aan denkt gaat gebeuren. Al moet ik bij dat laatste een kantekening plaatsen want ik denk al jaren aan de hoofdprijs in de ‘Staats’ maar verder dan 13 euro ben ik nog niet gekomen. Maar anderzijds weet ik heel goed dat ik eigenlijk al de hoofdprijs heb, zeker na deze week is me nog duidelijker geworden dat mijn hoofdprijs m’n Jootje is die ik nog graag honderd jaar bij me wil houden, de rest is allemaal maar betrekkelijk.

Jan Koopmans