Vroeger

Je maakt wat mee als je aankomende talenten oproept om mee te doen aan een wedstrijdje waarbij de winnaar een podium met publiek krijgt. Verbazingwekkend om te horen hoeveel verscholen talent er onder de Hoogvlieters zit. Nadat ik een oproep in de pers had gedaan kreeg ik al snel wat bandjes en cd-tjes in de brievenbus. Ik heb genoten van de muziek en als straks de andere deskundigen het te horen krijgen zullen ze het met me eens zijn dat er veel kwaliteit is in ons durp. Er zit tussen de ingezonden demo’s  ook een echte uitschieter, daar word je echt stil van. Natuurlijk zitten er tussen al die nummers ook wel geluiden waar je de tranen bij in de ogen schieten, want soms liet de stem het wel eens afweten, maar ja, daar kijken we doorheen want als de andere nummers dan weer wel goed zijn maken we er geen punt van. We kregen via Hoogvliet Digitaal, www.hoogvliet.org heel wat aanmeldingen maar velen lieten het bij aanmeldingen en kregen we geen demo’s ingezonden, jammer want ik weet zeker dat er meer talenten zijn. Maar goed, we hebben nog maanden te gaan dus wie weet wat er nog binnenkomt.
De afgelopen week was trouwens wel weer een heel bijzondere. De affaire Malaisa (lees elders in de krant), de ellende in Irak, de kippenziekte, sars, proeven met bommen in Noord Korea, terreurmeldingen en noem maar weer op. Maar ik had u beloofd vrolijk te blijven als de ellende me boven het hoofd groeit. Griep, ja ook dat had en heb ik. Mijn neus loopt sneller dan de zakdoekjes kunnen worden gefabriceerd en ik heb meer spierpijn dan Achmea kan verzekeren. Maar goed, je moet door want stilstand is……stilstand. En dan die storm weer, het leek wel oorlog, de planten van zes straten verderop lagen bij ons in de vijver en een deel van onze schutting ligt nu bij de buren, en die willen helemaal geen schutting! We hebben ons tuinhuisje kunnen redden door ieder aan een kant van het dak te gaan hangen, al hadden we na een nachtje bengelen allemaal reuma, het kleinood is gered. De dakspoken konden we met bezweringen tot rust krijgen zodat ook de pannen er nog op liggen. Nee niks voor mij zo’n storm, ik word altijd angstig bij storm en onweer, dat komt vast door mijn roots. Ik ben een beetje van boeren kom af, mijn grootvader had een boerderij in de polder en als het boos weer was dan moest je mirakels oppassen. Later is die boerderij dan ook op onduidelijke wijze verdwenen, slechts vier grote bomen markeren de plek nog, en dat zonder Jeanne en haar Bomenridders! In de nieuwbouw van de grote stad zou je je eigenlijk veilig moeten voelen, maar dat heb ik ook al niet. Als zoon van een bouwondernemer, nee mijn vader deed niet aan steekpenningen, zie ik dat de constructie van de huizen bij lange na niet meer zo goed is als tientallen jaren geleden. Wij wonen in een huis van vijf jaar oud en zien nu al verval dat normaal pas na 50 jaar zou optreden. Komt ook deels door de heipalen, dat zijn geen palen meer, dat zijn ‘heisprieten’. Hier vlakbij staan flats waaronder minder fundament zit dan vroeger onder een tuinhuisje, maar ik zal het vast wel verkeerd zien. Trouwens alles gaat snel kapot. Een horloge kocht je ooit voor het leven, nu heb je na 10 jaar een pot vol met defecte kwarts pendules. Een wasmachine ging 20 jaar mee, nu mag je blij zijn als je drie bonte en een witte was hebt kunnen draaien voordat je de monteur moet laten komen. Telefoons al precies hetzelfde. Een ouwe T65, het bekendste model, heeft 30 jaar dienst gedaan bij ons, in de laatste 5 jaar heb ik al 6 Japanse kwekdozen  versleten. Het is allemaal mooi vorm gegeven en het kan heel veel, maar ook heel kort. Maar het zal mijn leeftijd wel zijn, vroeger was alles beter. En is dat dan niet zo soms?

Jan Koopmans