Lammeldingen
Het mag genoegzaam bekend
zijn dat ik in mijn kantoor aan huis lamellen voor de ramen heb, dat ziet u
niet alleen aan de achtergrond bij mijn foto, maar ook heb ik het in het
verleden wel eens over deze zonneweer flappen gehad. Hoewel deze hangende
lamellen inmiddels aardig bezig zijn de ‘ouderwetse’ luxaflex te
vervangen hebben ze toch wel wat eigenaardigheden. Mijn eega, ja zij weer,
leek het nodig ze weer eens wat op te poetsen. Alle strippen moesten er af
en op de plavuizen in de keuken werden ze geschrobd en gezeemd alsof het van
wereld belang was. Mijn eega is van het type: ‘het moet altijd netjes
zijn’ en dus bleef er geen spikkeltje meer achter na haar grote beurt.
Trots als een pauw kwam ze met het pak naar boven, alwaar mijn residentie
is, en bereidwillig als ik ben begon ik de spierwitte plastic strippen aan
te brengen in de rail. Gatver, laten ze nou langer zijn geworden, hoe kan
dat? Ik keek mijn vrouw aan en die begreep het ook niet maar niet getreurd,
overal is een oplossing voor. Kordaat pakte ze een viltstift en een latje en
zette een ferme streep op de strippen. Zwijgend, zo kan ze zijn, ging ze
naar beneden en aldaar heeft ze, zo bleek, de lamellen in gekort. Na een
half uurtje stond ik wederom op het Curver
opstapje en drukte één voor één de lamellen in het clipje. Toen het
allemaal weer hing leek het helemaal nergens op! Het leek wel of de lamellen
bang voor elkaar waren geworden want ze stonden letterlijk strak naar voren
en dat zonder viagra! Ze staken alle kanten op, ze waren zo statisch als een
bos uien en ze weigerden om ook maar enigszins in de richting van de
vensterbank te gaan hangen. Als je in de buurt kwam van deze raambedekking
dan gingen de haren op je armen overeind staan en hoorde je geluiden van
spetterende vonken. Het is nu een week geleden en mijn opmerking, ten troost
aan mijn kleine levensgezellin, dat het wel zal goed komen nadat ze een
poosje hangen, is de grond ingeboord want ze jubelen nog alle kanten op en
krijgen nu zelfs karaktervolle figuren. Dikbuiken, slanke dennen, zwangere
vrouwen, je kunt er de meest vreemde vormen in zien. Nergens hangen de
lamellen gewoon lekker strak en weerloos naar beneden. Als je er langsloopt
dan willen ze je pakken, het is gewoon griezelig! We hebben nu besloten maar
gewoon af te wachten en te blijven hopen dat ze ooit weer normaal gaan doen,
en anders halen we de strijkbout er maar bij, al zal dat wel weer andere
problemen opleveren want plastic en warmte gaan niet goed samen. Vroeger
hadden we een kat, die was ook vaak erg statisch, als we die nog zouden
hebben kon ik die even tussen de strippen doorhalen om te ontladen, maar dat
kan nu niet dus. Er lopen trouwens wel genoeg poesen en katten in onze tuin
rond, Joost mag weten van wie die allemaal zijn, maar ze rennen weg als ze
me zien dus daar heb ik ook al niks aan. Voor liefhebbers; we hebben hier
als ongewenste gasten: een lapjeskat of poes, een rooie rakker, een cyperse
grijze bastaard en nog wat andere onduidelijke vlooienbalen die gezamenlijk
mijn struikjes dood zeiken. En ze loeren ook nog op de nestjes in onze
broedt vriendelijke tuin.
Dit hele verhaal verklaart natuurlijk ook meteen waarom er nog steeds geen
nieuwe foto bij deze column staat. Ik heb gewoon geen goede achtergrond! De
inmiddels meer dan dertig verzoeken voor een nieuwe foto zal ik echter zo
snel mogelijk tegemoet komen, want
nu collega Joop ‘van die andere’ ook weer een nieuwe plaat van zichzelf
heeft laten maken kan ik niet achterblijven. En zo ziet u maar dat overal
wel iets aparts te vinden is. Zwolle heeft blauwvingers, den Haag hopjes en
wij hebben onze eigen spooklamellen die het maken van een nieuw portret
verhinderen, maar heus het komt goed. Nog even voor de echte column lezers:
deze column had dit keer geen boodschap, het is slechts de waarheid.
Jan
Koopmans
|