Uitgekleed
We leven in een ietwat vreemde wereld tegenwoordig.
Gewend aan welvaart heeft iedereen het nu erg moeilijk met een leven dat
steeds maar duurder wordt. Voor een deel ligt dat natuurlijk aan de
economische stilstand hier en daar, maar voor een groot deel ook aan de euro
die onze gulden nog maar een kwartje waard maakte. Een gewelddadiger wereld
waarin ‘cijfers’ uitwijzen dat we ons veiliger voelen. Een wereld waar
je 49 euro bekeuring krijgt voor het gooien van een snoeppapiertje op straat
en waar je als parlementariër te schande word gezet als je even zachtjes in
de billen van een deerntje knijpt als blijk van waardering. Ook een wereld
waar we ons drukker maken om elkaars inzichten betreffende de prijs van
zoute haring dan om de dreiging van een terroristische aanval. Als je in de
auto achter het stuur zit mag je alleen handsfree bellen want anders ben je
niet geconcentreerd bezig met sturen. Vraag me dan af waarom parlementariërs
zich dan wel met allerlei keuterzaakjes mogen bezighouden terwijl ze landen
moeten besturen. Als het aan mij ligt noemen we deze eerste jaren van het
nieuwe millennium de ‘zijden tijd’ want zijigheid en gebrek aan
daadkracht spannen de kroon tegenwoordig. Je zou het ook de afbraaktijd
kunnen noemen want aan alle mooie en goede dingen zit men te morrelen. De gezondheidszorg
kreeg het al aardig te verduren en een rustige oude dag is straks nog
slechts weggelegd voor notabelen en (ex) politica. De economische pijlers
blijven verdwijnen in ons land, de KLM, NS en ach al die andere mooie
industrie die we ooit hadden kavelt af en als het zo doorgaat hebben we ons
straks volledig aangepast aan de Oostbloklanden. Hoewel je tijdens
verkiezingsperiodes meestal hoort dat de partijen uw en mijn belangen willen
behartigen blijkt het in de praktijk vaak te draaien om maar één ding:
Nooit luisteren naar het volk! Beloftes maken schuld, dat geldt zeker in een
normale relatie waar respect voor elkaar de hoofdmoot is, een politicus kan
vrijelijk beloven wat hij wil want niet nakomen is een algemeen aanvaart
gebeuren, helaas. Ja ik weet dat veel mensen nu roepen dat ik eindelijk de
ogen open heb maar zo eenvoudig is het ook weer niet. Je kunt namelijk niet
generaliseren als je dit roept want er zijn gelukkig ook bestuurders die wél
proberen hun beloftes waar te maken, daar sta ik nog steeds vierkant achter.
Maar het zijn ook niet alleen de bestuurders die de fouten maken of die
gebrek aan inzicht verweten kunnen worden. Ook de turbomens van deze tijd
heeft meer oog voor lange vakanties en dure auto’s, die ze kopen van hun
tweede of derde hypotheek. Een tuin lekker zelf inrichten is niet meer in,
een beetje lening en je kunt het laten doen. Consumeren en verteren zijn de
modekreten nog steeds, men wil alles inleveren maar niet hun welvaart. Meer
verdienen is het motto, dat kan nog maar even want straks als de grenzen
echt open gaan sta je toch op de keien omdat mensen uit goedkopere landen
hier graag jou plaats innemen voor de helft van je salaris. Maar ja wat kun
je er aan doen? Iedereen doet er al van alles aan, mopperen op feestjes,
schelden in ingezonden brieven of op klaagmuren op het internet, boze
telefoontjes naar blonde telefonistes die de opdracht hebben de deleteknop
zoveel mogelijk te gebruiken, wat kun je meer he? Mensen winden zich nog
slechts op als een penalty gemist word bij een voetbalspelletje of als de
prijs van sigaretten omhoog gaat. Ik keur overigens helemaal niet goed dat
Ruud Lubbers zomaar even in de bevallige billen van een dame kneep hoor,
terecht dat ze daar na vier maanden al aangifte van deed! Zelf heb ik het
ook wel eens gedaan, maar die dame kon het wel waarderen en daar ben ik de
komende week alweer twaalf en een half jaar mee gehuwd en woon er al twintig
mee samen. Jammer alleen dat ook wij last hebben van alles wat duurder is
geworden of er niet meer is tegen de tijd dat we oud en versleten zijn. Ooit
kwamen we naakt ter wereld en zoals het er nu naar uitziet gaan we er in de
toekomst uitgekleed weer uit.
Jan Koopmans
|