De Columnist

Jan Koopmans

 


Klik hier voor al Jan's oneliners

Jan's stukkie
Week 26

eerdere columns:
    Weekblad Hoogvliet
    Maaspost
    Radio
    Overige

Ontvoering

Zelden of nooit heb ik het in dit epistel twee weken achtereen over hetzelfde, ook dit keer niet al zullen enkelen toch enige parallellen ontdekken. Mijn eega en ik, dat vertelde ik u reeds eerder, waren vorige week zaterdag 12,5 jaar gehuwd, niks bijzonders, het is maar een koperen feest. Ik kon natuurlijk op onze trouwdag nog niet weten dat in 2004 Nederland tegen Tsjechië moest spelen tijdens een voetbalwedstrijdje, maar ach, wat mis je er aan he? De kinderen hadden zoals duidelijk mag zijn snode plannen, mijn eega viste al heel de week naar hoe, wie en wat, maar kreeg ook geen duidelijk inzicht in de te verwachten acties. Omdat Joop, u weet wel die ‘andere’ columnist, een totaal ‘fout feest’ had ergens in Rotterdam, waarbij ook wat mensen uit bevriende horecagelegenheden aanwezig waren, sloot ik een aantal zaken meteen al uit. Opgedirkt zaten mijn eega en ik om 19.00 uur keurig netjes in ons stulpje te wachten op de dingen die zouden komen. Net even te vroeg werden we verrast door een schoondochter die ons kwam halen. Ik moest in mijn eigen auto stappen maar dan aan de kant waar geen stuur zit want zij ging rijden, op zich voor mij al huiveringwekkend. Jootje, mijn eega dus, vleide zich achterin want ze wilde niet bij mij op schoot. We werden naar een horecagelegenheid gebracht waar we werden gedumpt met de mededeling dat we over twee en een half uur weer zouden worden opgehaald! Met enige paniekgevoelens zag ik vervolgens mijn mooie blauwe Vectra van de parkeerplaats wegrijden in de wetenschap dat ik hiermee was veroordeeld tot eten tot je er bij neervalt of voor het eerst na 30 jaar met het openbaarvervoer naar Hoogvliet. We kozen voor het eerste want het was toch niet op onze kosten. De heerlijkheden op de speciale menukaart trokken ons als een magneet naar die heerlijke biefstuk met sausjes en andere lekkernijen dus bestelden we dat maar alvast bij de ober, die naar mijn gevoel stevig in het complot zat. Eerst wat vooraf, nog wat vooraf en toen het menu, alles heel relaxt en vooral langzaam want twee en een half uur eten is geen sinecure! Net toen we eigenlijk al een beetje het gevoel kregen dat we daar nog wel wat langer wilden blijven kwam het personeel met een ijsgeval waarop vuurwerk was aangestoken. Flitsende sterretjes en vooral veel verse aardbeien met ijs pronkten op tafel terwijl de bediening aldaar foto’s maakte van het geheel. Dat alle bezoekers van het establishment ons daarna feliciteerden omdat men het zonodig met een ‘lang zullen ze leven’ moest opluisteren nemen we maar niemand kwalijk. Uiteindelijk werden we weer opgehaald en meteen op een dwaalspoor gezet want zelden heb ik zoveel dijkjes, steegjes en snelwegen gezien in een kwartier tijd. Het bleek dat ‘ze’ tijd moesten rekken want niet alles was gereed. De rit eindigde na wat omzwervingen bij partycentrum de Flamingo, of eigenlijk de zaal die er bij hoort: ‘Wings’. Een cameraman, iemand die de deur opendeed en dat was het, geen kip binnen! De strakke smoelen van de medewerkers, die we overigens kennen, voorspelde echter een duiveltje in een doosje. En ja hoor, plotseling kwamen overal achter de bar hoofden omhoog en stonden we voor een enorme groep gasten die ons vrolijk toezongen, wat een eer!  Hoewel ik nooit voor middernacht drink was ik toen toch echt toe aan een borrel. Het werd een loeigoed feest en we voelden ons fijn tussen familieleden en gelijkgestemde vrienden, heerlijk! Ik heb zelfs Anja Winter zo gek gekregen om op haar eigen plaat te playbacken zonder te playbacken (op verzoek leg ik dat gaarne uit). De rakkers, hebben er echt iets moois van gemaakt, een heerlijk etentje, een toffe feestavond en onze gelijkgestemde vrienden hebben ons iets gegeven wat we al bijna 19 jaar niet hebben gehad, een weekje lekker wegwezen naar een huisje, vakantie dus! Het plezier dat we hebben gehad was zelfs door de 3-2 van Oranje niet te vergallen, maar ja wat is voetbal nou waard ten opzichte van vriendschap? Ja ik geef het toe, dit is eigenlijk niet echt een column zoals u dat van me bent gewend, maar had ik het moeten verzwijgen dan? Trouwens nu kan ik ook meteen iedereen bedanken voor al die leuke en lieve mails, kaarten en telefoontjes die we kregen. Jootje en ik gaan voor brons en wie weet zilver, dat is voor ons geen kunst, zeker niet met zoveel leuke mensen om ons heen, bedankt rakkers!


Jan Koopmans


TERUG





Stichting Hoogvliet Digitaal
www.hoogvliet.org