Week 26 | ||
eerdere columns: Weekblad Hoogvliet Maaspost Radio Overige |
OntvoeringZelden of nooit heb ik het
in dit epistel twee weken achtereen over hetzelfde, ook dit keer niet al
zullen enkelen toch enige parallellen ontdekken. Mijn eega en ik, dat
vertelde ik u reeds eerder, waren vorige week zaterdag 12,5 jaar gehuwd,
niks bijzonders, het is maar een koperen feest. Ik kon natuurlijk op onze
trouwdag nog niet weten dat in 2004 Nederland tegen Tsjechië moest spelen
tijdens een voetbalwedstrijdje, maar ach, wat mis je er aan he? De kinderen
hadden zoals duidelijk mag zijn snode plannen, mijn eega viste al heel de
week naar hoe, wie en wat, maar kreeg ook geen duidelijk inzicht in de te
verwachten acties. Omdat Joop, u weet wel die ‘andere’ columnist, een
totaal ‘fout feest’ had ergens in Rotterdam, waarbij ook wat mensen uit
bevriende horecagelegenheden aanwezig waren, sloot ik een aantal zaken
meteen al uit. Opgedirkt zaten mijn eega en ik om 19.00 uur keurig netjes in
ons stulpje te wachten op de dingen die zouden komen. Net even te vroeg
werden we verrast door een schoondochter die ons kwam halen. Ik moest in
mijn eigen auto stappen maar dan aan de kant waar geen stuur zit want zij
ging rijden, op zich voor mij al huiveringwekkend. Jootje, mijn eega dus,
vleide zich achterin want ze wilde niet bij mij op schoot. We werden naar
een horecagelegenheid gebracht waar we werden gedumpt met de mededeling dat
we over twee en een half uur weer zouden worden opgehaald! Met enige
paniekgevoelens zag ik vervolgens mijn mooie blauwe Vectra van de
parkeerplaats wegrijden in de wetenschap dat ik hiermee was veroordeeld tot
eten tot je er bij neervalt of voor het eerst na 30 jaar met het
openbaarvervoer naar Hoogvliet. We kozen voor het eerste want het was toch
niet op onze kosten. De heerlijkheden op de speciale menukaart trokken ons
als een magneet naar die heerlijke biefstuk met sausjes en andere
lekkernijen dus bestelden we dat maar alvast bij de ober, die naar mijn
gevoel stevig in het complot zat. Eerst wat vooraf, nog wat vooraf en toen
het menu, alles heel relaxt en vooral langzaam want twee en een half uur
eten is geen sinecure! Net toen we eigenlijk al een beetje het gevoel kregen
dat we daar nog wel wat langer wilden blijven kwam het personeel met een
ijsgeval waarop vuurwerk was aangestoken. Flitsende sterretjes en vooral
veel verse aardbeien met ijs pronkten op tafel terwijl de bediening aldaar
foto’s maakte van het geheel. Dat alle bezoekers van het establishment ons
daarna feliciteerden omdat men het zonodig met een ‘lang zullen ze
leven’ moest opluisteren nemen we maar niemand kwalijk. Uiteindelijk
werden we weer opgehaald en meteen op een dwaalspoor gezet want zelden heb
ik zoveel dijkjes, steegjes en snelwegen gezien in een kwartier tijd. Het
bleek dat ‘ze’ tijd moesten rekken want niet alles was gereed. De rit
eindigde na wat omzwervingen bij partycentrum de Flamingo, of eigenlijk de
zaal die er bij hoort: ‘Wings’. Een cameraman, iemand die de deur
opendeed en dat was het, geen kip binnen! De strakke smoelen van de
medewerkers, die we overigens kennen, voorspelde echter een duiveltje in een
doosje. En ja hoor, plotseling kwamen overal achter de bar hoofden omhoog en
stonden we voor een enorme groep gasten die ons vrolijk toezongen, wat een
eer! Hoewel ik nooit voor
middernacht drink was ik toen toch echt toe aan een borrel. Het werd een
loeigoed feest en we voelden ons fijn tussen familieleden en gelijkgestemde
vrienden, heerlijk! Ik heb zelfs Anja Winter zo gek gekregen om op haar
eigen plaat te playbacken zonder te playbacken (op verzoek leg ik dat gaarne
uit). De rakkers, hebben er echt iets moois van gemaakt, een heerlijk
etentje, een toffe feestavond en onze gelijkgestemde vrienden hebben ons
iets gegeven wat we al bijna 19 jaar niet hebben gehad, een weekje lekker
wegwezen naar een huisje, vakantie dus! Het plezier dat we hebben gehad was
zelfs door de 3-2 van Oranje niet te vergallen, maar ja wat is voetbal nou
waard ten opzichte van vriendschap? Ja ik geef het toe, dit is eigenlijk
niet echt een column zoals u dat van me bent gewend, maar had ik het moeten
verzwijgen dan? Trouwens nu kan ik ook meteen iedereen bedanken voor al die
leuke en lieve mails, kaarten en telefoontjes die we kregen. Jootje en ik
gaan voor brons en wie weet zilver, dat is voor ons geen kunst, zeker niet
met zoveel leuke mensen om ons heen, bedankt rakkers! |