Draadjesvlees
Vorige week stond ik voor
het verkeerslicht Karvelsedijk- Groene Kruisweg, niks bijzonders natuurlijk,
ware het niet dat van links twee meisjes van pakweg 13 of 14 jaar aan
gefietst kwamen waarvan er eentje heel stoer door het rode licht heen karde
en de ander, iets minder stoer dus, netjes bleef staan. Die bakvis die door
rood reedt bleef aan de overkant haar vriendin aanmoedigen vooral ook door
rood te rijden, hetgeen ze niet deed. Al wachtende dronk de overtreedster
het blikje fris leeg wat ze bij zich had om het vervolgens domweg op het
fietspad neer te kwakken. Uit verveling probeerde ze het nog plat te trappen
maar dat lukte haar niet. Aan de andere kant van de weg waren de jongens in
de oranje overals net begonnen met het schoonmaken van de bosjes, daar waar
het blikje van deze bakvis lag waren ze net klaar. Ik ramde nog op mijn
claxon om de milieubarbaar te wijzen op haar wangedrag maar inmiddels
fietste ze weg met haar vriendin die 30 seconden later was gekomen omdat ze
niet stoer genoeg was om door rood te rijden. Het was jammer dat ik voor
linksaf stond te wachten anders had ik ze zeker aangesproken op dit gedrag,
want het is hun eigen wereld die ze op deze wijze bevuilen. Maar ach, je
stapt er maar overheen want mensen met zo’n instelling zullen ook andere
dingen wel niet begrijpen, jammer maar waar. Een stoplicht verder sta ik
naast een man in een auto te wachten die een dingetje in zijn oor heeft met
een draadje er aan, later bleek het een telefoon te zijn. Ongelooflijk hoe
bang mensen tegenwoordig zijn om ook maar 1 seconde onbereikbaar te zijn, de
telefoon moet overal mee naar toe, het liefst ook nog in het zwembad onder
water. Op straat zie je ze ook veel, mensen aan een draadje en mensen met
een stekkertje. Praatjesmakers hebben een zogenaamd ‘oortje’ in en zelfs
artiesten zie je steeds vaker met een draadje uit hun oor optreden in plaats
van de lekkere degelijke monitoren op het podium. ‘Geheimagenten’ zie je
met ‘oortjes’ in, artiesten, verslaggevers, puberale telefoon
fetisjisten en weet ik veel wie nog meer, het zijn wat mij betreft allemaal
slachtoffers van ‘made in Japan’ die dingen niet aanschaffen omdat ze
het nodig hebben maar het kopen om er vervolgens niet meer zonder te kunnen
(denken ze). Eigenlijk zou er op een gsm een sticker moeten komen waarop een
waarschuwing staat met de tekst: ‘deze telefoon verhoogd de kans op
verlatingsangst bij lege batterijen’. Ik vind het geen gezicht al die
mensen met die draadjes uit de oren, vroeger was dat slechts voorbehouden
aan gerenommeerde doven en slechthorenden! Iedereen heeft zichzelf
gedegradeerd tot draadjesvlees. Gelukkig voor de communicatieve angsthazen
is er in de toekomst een chip die in de mens kan worden aangebracht, net als
bij huisdieren en vee al het geval is, waarmee men dan kan telefoneren
zonder draadjes, simpel aan een nummer denken en je lult maar wat. Zelf heb
ik ook wel een gsm hoor, meestal staat hij uit want als ik thuis ben hebben
we een echte telefoon en als ik weg ga wil ik vrij zijn, die luxe kan ik me
permitteren, ik hoef niet onder curatele van mijn eega als ik ergens heen
ga. Voor mij is het een draagbare telefooncel die ik in geval van nood kan
aanzetten, meer niet. Ik zal in de ogen van veel gsm en sms verslaafden wel
erg ouderwets overkomen, gelukkig maar want verschil moet er zijn. Ik denk
dat er in de toekomst mensen gaan rondlopen die een USB
(computeraansluiting) plug kunnen aanbrengen in hun navel om zo de agenda
voor de dag vanaf de harde schijf in de pc naar hun hersens te sturen. Ook
is het dan wellicht mogelijk je eigen geheugen te wissen en te
deprogrammeren, misschien iets voor die roodlicht rijdster, al denk ik dat
daar weinig te programmeren valt. Maar ja ik besef best dat je
ontwikkelingen zoals draadjes uit de oren niet tegen kunt houden zolang er
mensen zijn die geen seconde zonder hun schoonmoeder kunnen. Ook kan ik
begrip opbrengen voor mensen die om het uur behoefte hebben om met hun
partner de dag nog even door te nemen, want om daar nu mee te wachten tot je
thuis komt van je werk is toch wel erg veel gevraagd! Hoe ging dat tien jaar
geleden ook alweer? En ja, ik heb ook wel eens aan draadjes gehangen hoor,
vaak zelfs, maar dat waren de zuignappen van het ECG apparaat van de
cardioloog, dat had tenminste zin. Geef mij maar een goed gesprek van oog
tot oog en met een lekkere bak koffie erbij, dat heb ik stukken liever dan
een voicemail of sms- je waarin de vraag staat: ‘hoe gaat het? Doei!’
Jan
Koopmans
|