Loopeenden

We hebben Hoogvliet gemist maar toch werd onze vakantie ondanks de regen een groot succes. Voor het eerst na heel veel jaren namen wij het er even van en lieten de boel de boel. Meteen de eerste dag toen we op onze bestemming waren aangekomen begon het met regenen, waarschijnlijk had iemand aan Pelleboer gemaild dat wij vakantie gingen vieren. Maar ach, de bungalow was waterdicht en ook onze auto hield het binnenin droog, dus wat gaf het? Turend door het raam, kijkend naar de treurwilg langs de vijver, kan het nog triester, zagen we een groepje eenden voorbij waggelen, het maakte onze hele dag goed. De sensatie was groot, Jolanda en ik, geheel op ons zelf aangewezen, genoten van acht eenden die kuierend door het hoge natte gras weer en wind trotseerden. Persoonlijk vond ik het wat achterlijk van die eenden want als je kunt varen, vliegen en lopen ga je toch niet voor dat laatste kiezen als het giet? De volgende dag, nadat we eerst weer even naar de eenden hadden gekeken, gingen we op pad met ‘meneer’ Vectra langs heuvelen en dalen. Limburg is mooi, erg mooi zelfs. Kronkelende wegen door bossen en soms door weilanden maakten het leven goed, zelfs zonder een vlaai gezien te hebben. Oude vervallen vakwerkhuizen, lemen grotten, ruines op bergen en pittoreske terrasjes met regenluifel waren onze geliefde plekjes. Vooral de ruines vond ik prachtig, mijn camera maakte overuren, maar ja als Hoogvlieter weet je natuurlijk heel goed wat een ruïne is, tenzij je na de sloop van de Vaste Burghkerk bent geboren. In het land waar het leven goed is was ook van alles te koop aan lekkernijen, van uitsmijter tot biefstuk en van pruimen tot peren. Blij verrast was ik dan ook dat we na een heerlijke afdaling, van de zoveelste berg, aanlanden bij een plaatselijke fruit- en ijshandelaar die met zijn kraampje naast een in verval geraakte nederzetting goede zaken deed met de toeristen. Mijn Jootje kocht bij hem een heerlijke wafeltoeter waarin zeker een halve liter heerlijk ijs zat dat op natuurlijke wijze was bereid. Voor de prijs hoefde je dit niet te laten want 1,75 euro voor zo’n bak was gewoon spotgoedkoop, daar heb je bij onze regionale ‘Belg’ nog niet eens één bolletje voor! Ik heb er zeker een half uur over gedaan en toen vervolgden we onze rit weer. Vanwege de regen hebben we best veel autoritjes gemaakt, Jo wist de weg wel naar mooie plekjes en dus volgde ik haar aanwijzingen nauwgezet op. Op een dag gingen we richting Luik, niks bijzonders natuurlijk maar nadat we eerst een Duitse grens passeerden en daarna weer een Belgische bleek ineens dat die Belgen niet te vertrouwen zijn, want Luik was foetsie en je kon alleen nog Franstalige borden vinden die iets brabbelden over Liege enzo. Het duurde even voor het kwartje viel want ik ben nu eenmaal geen vaste vakantieganger en al helemaal geen kanjer in het lezen van Franse teksten, maar uiteindelijk bleek Liege Luik te zijn, ze liegen daar wat af zeg. En zo kwam ik dus voor het eerst in Luik, je weet niet wat je ziet daar in dat gat. Somber en donker, bouwvallig en grijs, het leek Patsy van Rein de Vries wel! Nergens een parkeerplek en alleen maar sjezende Belgen die met hun karretjes Schumacher nog voor lul zetten. Ik had het na een halfuurtje doelloos rondsturen wel gehad, in een stad je de krampen sturen en je versnellingsbak mollen kan ik hier in de buurt ook wel, dus doei Luik! Het klinkt allemaal negatief maar dat is niet waar hoor. Jolanda en ik hebben een heerlijke tijd gehad, een tijd waarin we heerlijk samen waren, zonder internet en faxen, gewoon lekker net als een jong verliefd stel even helemaal alleen in een leuk huisje. De gemoedelijkheid van de omgeving, de soepelheid van de mensen en het improviseren van onszelf maakten van deze vakantie iets prachtigs. Toch was het ook weer goed om terug in Hoogvliet te zijn, terug in eigen omgeving waar het leven ook goed is maar wel anders. Meteen na terugkomst werd het weer droog, die Pelleboer toch… We missen hier in Tussenwater wel onze waggelende eenden en de treurwilg, maar verder zitten we nog heerlijk na te genieten van onze eerste vakantie in 18 jaar. We zijn er erg moe van geworden en begrijpen nu waarom sommige mensen zo vaak gaan. Vakantie is zeer vermoeiend en dus moet je er regelmatig tussenuit omdat je na de vakantie echt aan vakantie toe bent, eg wel. We willen snel weer een keer, al denk ik er wel over om dan stiekem een labtopje met internet mee te smokkelen.