Weer
een kleinkind
Gek he, ik kan er maar geen
zinnig woord uitkrijgen deze keer, ik weet geen onderwerp en eigenlijk heb
ik meer zin in een neutje dan in het tikken van een column. Ik vroeg mijn
eega of ze een onderwerp wist, maar dingen als babykleding maken en
vastgelopen naaimachine naalden lijken me geen column onderwerp.
U moet namelijk weten dat mijn vrouw een verwoede naaister is, op de
naaimachine wel te verstaan. En er is weer een baby, dus kleinkind op komst,
ja ons gezin doet zijn best hoor! Dus struint mijn troel elke week de markt
af en kijkt op internet naar ‘leuke stofjes’. In haar naaihoek ligt
inmiddels een flinke stapel beertjes- konijntjes- paddestoelen- kabouter-
olifantjes- autootjes en giraffestof. En dat worden straks weer
trappelzakken, pyjama’s, speelpakjes en weet ik veel. Ze is sinds vorig
jaar pas echt weer begonnen met het intensiveren van haar hobby, toen heb ik
ze een lockmachine gegeven, daar kun je mooie naden mee stikken en ook
meteen de stof netjes recht afsnijden, u ziet het al, ik krijg er ook al
verstand van.
Vorige week lag de productie van kinderkleding even stil want ‘Jo’s
atelier’ had te kampen met technische storingen. De naaimachine had kuren
en maakte enorme steken die ook nog eens ‘slapjes’ waren. Kordaat als ze
is nam ze een van mijn schroevendraaiers en een tangetje uit mijn lade met
EHBO spullen voor gewonde huishoudelijke apparatuur en ging het beesie te
lijf. Ja de Vendex turbo zigzag is namelijk al dertig jaar oud dus daar kun
je nog aan sleutelen. Ik hoorde, terwijl ik hier in mijn kantoortje lekker
aan het werk was, van boven allerlei geluiden komen, variërend van tedere
gesprekken tot bombastische uitlatingen in de richting van het masjien. Ik
vreesde het ergste en vroeg meteen bij de bank via internet mijn saldo op om
te kijken of het beestje kon worden vervangen door een moderne zigzag met
display.
Maar nadat ze als een volleerde machinist met oliespuit en stofkwast het
ijzeren gevaarte had ontdaan van stremmende materialen klonk van boven het
bekende eureka.
Ik allang blij natuurlijk want nu kunnen we ook volgende maand nog pindakaas
op de boterham eten! Dus Jootje naait er weer lustig op los en kan straks
‘Henkie’ heerlijk in het zelf gemaakte hansoppie van opoe. Ik ben een
beetje de tel kwijt aan het raken bij het krijgen van kleinkinderen, het
zijn er straks net zoveel dan wij samen aan kids hebben, zes dus. Maar het
einde is nog niet in zicht want we hebben ook nog twee jongens thuis die
maar niet aan de vrouw gaan, waarschijnlijk te verlegen of ze kiezen voor
levenslange eenzaamheid. Maar theoretisch kunnen er nog wel een stuk of wat
kleinkinderen komen. Leuk hoor die kleintjes, ze zijn gelukkig allemaal best
makkelijk en we genieten echt van het kroost, zeker als ze weer naar huis
gaan. Dat laatste is een leugentje om het verhaal grappig te maken hoor,
want soms zouden we er best eentje willen houden.
Weet u, ik kan me nog vaag herinneren hoe ik vroeger met Almiron en andere
smurrie liep te klooien in een zuigfles die je uit moest koken en in een
flessenwarmer op temperatuur moest brengen. Tegenwoordig is het de magnetron
en wegwerpfles, met de meest fantastische vormen, die bij de dagelijkse
voeding van zuigelingen hoort. Toch is het wel weer leuk om dankzij je
kleinkinderen een stapje terug in de tijd te doen. De jongste zit nog in de
zuigfels periode en de oudste gaat misschien wel volgend jaar bij Feijenoord
spelen, maar het blijven rakkers die je niet wilt missen. Soms geef ik de
fles en Jo (mijn eega) doet dan het eenvoudige werk, de luier verschonen.
Vorige week hebben we de echo van onze zwangere schoondochter bekeken, wat
een wonder is het toch he? Je ziet het wurm in de buik heerlijk slapen en
zelfs zijn gezicht was al duidelijk te zien. Volgens de aanstaande vader,
onze zoon dus, lijkt hij op hem, alleen die rare neus is van zijn moeder
denkt hij. Maar ja, wat kan u al deze informatie nu schelen? Zoals ik zei,
ik heb geen idee waar ik het over zal hebben deze column.
Jan
Koopmans
|