Steeds je mond maar houden

Je kunt over dingen die er niet goed gaan in deze maatschappij natuurlijk wel telkens je mond houden, gewoon omdat je bang bent of omdat men maatregelen tegen je gaat nemen, maar waar is het einde dan? 
De geestelijke gezondheidszorg en het RIAGG komen me al jaren de strot uit, en dat is zeker niet uit de lucht gegrepen. Als vader van zes kinderen heb ik, samen met mijn gezin teveel ellende met de geestelijke gezondheidzorg meegemaakt om daar ook nog maar een grammetje respect voor te hebben. We hebben de pech een dochter met borderline te hebben en sinds een anderhalf jaar lijdt een tweede dochter aan de gevolgen van het H.E.L.P.P. syndroom dat totaal niet werd gesignaleerd door een oer eigenwijze en ondeskundige vroedvrouw. In de tijd dat we kind aan huis waren bij acute hulpverleners van het RIAGG met onze borderliner, hadden we al geleerd dat je beter je nek kunt breken dan geestelijk in de war te raken. Een psychiatrisch ziekenhuis heeft zelfs kans gezien me twee maal uit bed te bellen omdat ze mijn dochter niet meer aan konden en of ik haar maar wilde ophalen!
Met onze andere dochter die na de bevalling uiteindelijk te maken kreeg met PTSS, een vervolg op de kwalen die ze opliep voor en na de bevalling maken we nu de ene miskleun na de andere mee, want ‘hulpverleners’ willen geen vuile handen en graag na werktijd rustig kunnen slapen. Van het kastje naar de muur en van de muur weer naar een andere muur, zo durf ik de geestelijke gezondheidzorg keihard te noemen.
Volstoppen met pillen, angsten aanpraten in plaats van wegnemen, opsluiten want dan heb je geen last van ze, uit veel meer bestaat die peperdure en zwaar gesubsidieerde kliek van zielknijpers niet.
Onze PTSS dochter werd na aandringen uiteindelijk opgenomen in een dependance van het ‘wereldberoemde’ psychiatrische ziekenhuis. Het was gezellig zo nu en dan, ze had een eigen kamertje en er was een gezamenlijke ruimte waar ook gerookt mag worden, al rookt onze dochter gelukkig niet meer. Ze zijn daar helemaal vrij en in hun eigen stekkie kunnen ze doen en laten wat ze willen, zelfs zichzelf van het leven beroven. Dat probeerde dus ook één van de patiënten vorige week. Hij had op z’n gemakkie, hoe kom je aan zoiets, met een stanleymes wat slagaders doorgesneden, ach waarom niet, niemand ziet het. Hij werd gevonden door onze dochter en een kamergenoot, paniek en volop stress bij deze mensen want als je psychisch al in de war bent dan zijn dergelijke beelden funest. Alle aandacht ging meteen naar de bloedende en al buitenbewust zijnde man, die volgens de GGD ongeveer een halve liter bloed kwijt moest zijn. Alle andere patiënten werden even vergeten en kregen naar wens een tranquillizer om maar snel te gaan slapen. Onze dochter was echter finaal door het lint en zwaar in paniek, de instelling zelf had even geen tijd voor een oplossing. Gelukkig heeft onze dochter kans gezien ons nog te bellen en wij namen meteen actie. We zijn er naartoe gereden en mochten zowaar nog naar binnen ook van een naar alcohol  stinkende verpleegkundige die daar op de patiënten hoort te letten. We hebben alles maar voor het meiske ingepakt, ze durfde zelf niet meer naar haar kamer. We hebben ze meegenomen en hopen ze voorlopig hier thuis een betere zorg te geven dan dat ze daar kreeg. De gezondheidzorg is zieker dan ziek, maar misschien wordt het eens beter. Als ooit al die hulpverleners die in andere landen vakantievierende medelanders geestelijke bijstand bieden weer eens terug naar hier komen is er misschien nog hoop. Maar zolang hier in de nachtelijke uurtjes, het moment waarop de patiënten juist met ‘piekeren en zorgen’ rond gaan lopen, alleen maar toezicht is door anderhalve knol en een zuipschuit omdat er onvoldoende personeel is zakt mijn broek af van de geestelijke gezondheidszorg.

 Jan Koopmans