Dooie kalkoen

Ik vind het maar niks die kerstdagen in het weekend, je mist iets he? Zoals elke week zat ik ook het afgelopen weekend als een gele peen aan de krant te werken, kerst of niet. Terwijl de herdertjes bij nachte lagen te wachten zat ik hier het toetsenbord te verkrachten. Jawel, de eerste kerstdag hebben we heerlijk bij onze jongste dochter gegeten, met z’n allen, dus volle bak daar. Het pluimvee pronkte dampend op tafel en de sausjes en andere vleeswaar lonkten naar de hongerige gezichten. Een enorme salade, gesponsord door Patrick Nieuwveld, zag er toch wel heel erg smakelijk uit en ik kon het niet laten er al van te snoepen voordat iedereen had plaats genomen. Ik had nog nooit kalkoen gegeten, maar ja dit was toch al een jaar vol dingen die ik nimmer eerder deed, dus ach. Uiteindelijk was ik wat weken geleden ook voor het eerst de lucht in gegaan met een helikopter zonder dat ik er iets aan over hield, dus die kanarie op tafel kon ook wel. Het smaakte allemaal prima, en dat zeg ik als nakomeling van een boeren familie die normaal alleen maar dingen eet die ze kennen. Trouwens wel een heel gedoe hoor zo’n kalkoen. Voor het braden had iemand de zooi er uitgehaald om te voorkomen dat we ons een soort dokter Zeldenrust zouden voelen als al die leidingen en andere narigheid op het bord zou plonzen. Een schoonzoon, die vroeger kok was maar het ineens zag en conducteur werd, hanteerde het ontleedmes en begon met het uit elkaar halen van de dooie kalkoen. De botten en naalden werden zorgvuldig in het bottenbakje gedeponeerd en met een flinke schep pepersous smaakte het stomme beest nog best lekker ook. Onze zwangere schoondochter, zij gaat ons voor de zesde maal opa en opoe maken, had de smaak helemaal te pakken, ze heeft werkelijk van elk stukje lichaamsdeel van het beest wel wat gegeten. Tot ze ineens bij een onderdeeltje kwam dat gelijkenis vertoonde met laten we het netjes zeggen; het geslachtsdeel van een mannelijke kalkoen. Ze trok hierbij een vies gezicht, onbegrijpelijk voor iemand die zwanger is maar goed. Het mocht haar eetlust niet vergallen en met wat chilisaus extra ging dat stukkie er ook nog wel in. We hebben de prachtig opgedekte tafel binnen twee uur omgebouwd tot een slagveld met hier en daar nog de resten van wat (puim) vee en andere cholesterol verhogende feestattributen. En zo kwam na een heerlijke dame blance en een lekker borreltje een eind aan een fantastische dag met onze familieleden.
En zo zit ik dus op tweede kerstdag de laatste column van dit jaar te breien, helemaal alleen want iedereen is op vakantie of aan het feestvieren, zielig he? Zo vlak voor de jaarwisseling denk je dan onwillekeurig terug aan wat het jaar je heeft gebracht. We hebben als gezin heel wat problemen gehad met de gezondheid en de ene tegenvaller na de andere viel op ons dak. Toch hielden we ons als team sterk en al maakten we soms bijna averij, we haalden steeds weer de veilige haven. Ik kreeg, en daarmee ook ons gezin, veel steun van mensen uit de media, politiek, bedrijfsleven maar ook van ‘gewone’ mensen die meeleefden. Ze spraken ons moed in en gaven soms adviezen waar we wat aan hadden, dank hiervoor! Natuurlijk waren er ook heel mooie momenten, momenten om nooit meer te vergeten. Mijn luchtdoop in een heli boven mijn Hoogvliet, een droom waar hopelijk nog eens een vervolg op komt, maar dan met een goeie camera. De sloop van de ruïne aan de Overhage, ons 12,5 jarig huwelijksfeest en natuurlijk al die andere fijne dingen die ons deurtje niet voorbij gingen, het waren dingen die ons bij zullen blijven. En al is schrijven naast hobby soms ook puur lopende band geworden, ik blijf toch proberen er voor deze krant altijd een persoonlijke noot aan toe te voegen. Ik doe het graag, de interviews, de presentaties, (met of zonder hapjes), de openingen, de nieuwe initiatieven van groeperingen en het uitwerken op de computer, maar soms zou ik ook wel eens een maandje heerlijk alleen maar doen waar ik zin in heb. Maar ja, wat is vakantie nou, dan ga ik toch weer zitten bekijken waar ik over zal schrijven en maak ik foto’s, net als altijd. En weet u, ik mopper wel eens, maar de werkelijkheid is dat ik geniet van het contact met u als lezer, net of we elkaar al jaren kennen. Laten we dat ook voor de toekomst zo houden!

Allen heel fijne jaarwisseling en graag tot volgende week.

Jan Koopmans