'Gekke
week'
U
gaan
vervelen
met
het
vervolg
op
de
rampen
die
ons
twee
weken
gelden
overkwamen
zal
ik
maar
niet
doen.
Vorige
week
kreeg
het
een
vervolg
en
zaten
we
wederom
weer
in
een
ambulance
omdat
er
nog
meer
familieleden
kwetsuren
opliepen.
We
overwegen
nu
om
zelf
een
ambulance
te
gaan
kopen
of
een
appartement
in
een
ziekenhuis
te
laten
bouwen.
Over
ziekenhuizen
gesproken.
Onze
medewerkster
Cobie
(C.v.d.B),
bekend
van
ondermeer
de
heerlijke
recepten,
is
opgenomen
in
het
ziekenhuis.
Ze
heeft
een
ontsteking
die
hardnekkig
is
en
hopelijk
geneest
ze
er
weer
snel
van.
Cobus,
beterschap
meissie!
Het
was
ook
wat
het
nieuws
aangaat
weer
een
week
vol
materiaal,
althans
als
we
het
een
beetje
ruimer
dan
Hoogvliet
zien.
De
Paus
was
ziek,
maar
ja
wat
wil
je,
een
zwaar
leven
vol
wuiven
en
handopleggingen?
Gelukkig
gaat
het
weer
wat
beter
met
hem.
Ik
ben
zelf
zeker
niet
rooms
maar
ik
heb
die
man
altijd
aardig
gevonden,
als
mens
dan.
Ja
en
dan
alweer
een
hoge
flat
in
lichtelaaie,
nu
in
Spanje,
het
mot
niet
gekker
worden!
Maar
ja,
een
flat
is
nu
eenmaal
net
een
kaars
of
fakkel,
als
ze
eenmaal
branden
gaat
het
ook
echt
behoorlijk
ook,
blij
dat
ik
wat
lager
woon.
En
dan
ineens
een
bos
treinen
op
elkaar
in
Rotterdam,
gelukkig
geen
gewonden
maar
wel
een
ravage.
Onbegrijpelijk
dat
in
een
wereld
waar
miljoenen
radiogolven
precies
weten
welke
gsm
ze
moeten
aansturen
er
nog
geen
systeem
is
dat
kan
voorkomen
dat
er
twee
treinen
op
het
zelfde
moment
op
de
zelfde
plaats
zijn.
Grappig
genoeg
kunnen
modeltrein-
bouwers
wél
voorkomen
dat
er
ongevallen
gebeuren.
We,
mijn
Jootje
en
ik,
hebben
vorige
week
ook
overleg
gehad
met
onze
medestander
in
de
strijd,
Hans
Eindhoven.
We
hebben
de
ontwikkelingen
omtrent
de
talentenjacht
en
de
benefietavond
die
we
gaan
houden
eens
goed
doorgenomen.
Ik
heb
zelf
altijd
grote
honden
gehad
maar
die
van
Hans
vallen
meer
onder
de
categorie
koei.
Ze
kijken
je
vriendelijk
aan
maar
je
weet
dat
één
hap
je
minimaal
een
hand
kost.
Verder
wel
leuk
om
te
zien……….op
afstand.
Leuker
vond
ik
de
poes
van
zijn
eega
die
de
hele
avond
maar
bij
me
op
schoot
wilde
zitten.
Ik
heb
er
niet
zoveel
mee,
al
die
haren,
jakkes.
Maar
al
met
al
hebben
we
alles
op
een
rijtje
nu,
aanstormende
talenten
genoeg
voor
een
leuke
avond
waar
hopelijk
een
nieuwe
ster
geboren
gaat
worden.
Het
leuke
is
dat
we
van
sommigen
al
een
demo
hebben
gehad.
Heerlijk
om
naar
te
luisteren,
er
zit
werkelijk
kwaliteit
onder
de
mensen.
Al
moet
ik
er
aan
toevoegen
dat
er
ook
bij
zijn
waarvan
je
van
de
leg
raakt,
maar
ja
dat
hoort
er
bij.
Ik
denk
dan
bij
dit
soort
dingen
vaak
terug
aan
de
tijd
dat
ik
nog
meende
wel
artiest
te
kunnen
worden.
Als
knaap
van
pakweg
17
jaar
speelde
in
piano
en
zong
daarbij
op
mijn
manier.
Het
'Patsy’
van
Rein
de
Vries
heb
ik
zo
vaak
‘gezongen’
dat
ik
het
nu
nog
helemaal
uit
het
hoofd
ken.
Vreemd
was
wel
dat
in
die
tijd
veel
van
onze
buren
naar
andere
wijken
verhuisden,
vast
toeval.
Ik
ben
toen
maar
diskjockey
geworden
want
dat
gaf
mij
meer
voldoening
en
we
hoefden
toen
niet
zelf
ook
te
verhuizen.
Later
kwam
het
allemaal
weer
goed
hoor,
ik
doe
nu
slechts
muziek
avonden
en
zo
verzorgen
waarbij
ik
dan
anderen
laat
zingen,
beter
voor
de
samenleving
lijkt
me.
Terwijl
ik
dit
zit
te
schrijven
krijg
ik
een
bericht
van
onze
zieke
in
het
ziekenhuis.
Vanaf
haar
draadloze
laptoppie
doet
ze
u
de
groeten
en
hoopt
snel
weer
thuis
te
zijn.
Wat
een
tijd
he,
internetten
vanuit
het
ziekenhuis,
bellen
mag
niet
want
dat
straalt,
maar
draadloos
internetten
via
het
zelfde
netwerk
mag
wel……….
Gelukkig
hebben
dokters
meer
verstand
van
vlees
en
botten
dan
van
hoogfrequente
stralingen.
Voor
het
eerst
na
lange
tijd
ben
ik
blij
dat
de
week
er
op
zit,
het
was
vermoeiend.
Als
u
deze
krant
in
de
bus
krijgt
loop
ik
alweer
te
tijgeren
op
zoek
naar
nieuwtjes,
wat
een
vak
he?
Maar
ja,
wat
zou
ik
anders
moeten
gaan
doen,
voor
een
bejaarden
kluppie
ben
ik
nog
te
jong
en
bij
hangouderen
voel
ik
me
niet
thuis,
dan
maar
stukjes
schrijven
Jan
Koopmans
|