Zonnend
konijn
Soms is het best grappig
als je heel veel werk doet wat op elkaar lijkt. Zelden zal ik op deze plaats
ingaan op wat er elders in de krant staat maar dit keer moet het maar even.
Zo had ik dit keer aardig wat, zoals we dat noemen, commerciële artikelen.
Ik kwam zelfs op één dag bij een dierenspeciaalzaak, een vloerenbedrijf en
een kruidenier. Eerder had ik ook nog een bezoek gebracht aan een
zonnecentrum. Dan heb je vier interviews gedaan en in het schrijfblokje
evenveel korte notities van al die bezoekjes. Ik werk vaak en veel met de
‘zachteschijf’, de weke hersencellen dus. Ik noteer meestal alleen maar
namen en nummers of jaartallen, de rest van het verhaal onthouw ik wel. Maar
de moeheid sloeg zijn slag vorige week en mijn hersens hadden hier en daar
wat gehusseld. Toen ik de interviews begon uit te werken, ik doe dat vaak
pas een paar dagen later, werd het wel een heel vreemde mengelmoes. Zo bleek
bij nalezen dat er een konijn onder de zonnebank lag en een onsje rookvlees
was komen vast te zitten in de naad van een natuurtegel. Ook de zin waarin
ik het had over gekloofde bergen waarop een nagelstyliste zat met een
poesenmand, waarin een halfje wit en een wit konijn, haalde mijn eigen
goedkeuring niet. Toen ik ook nog een ‘opvanghoer’ beschreef die bij de
brandweer een certificaat ging halen en daarna een cavia tennisles liet
nemen bij LTC begreep ik dat ik beter te bedde kon gaan om eerst maar wat
uit te rusten. Gelukkig kam het allemaal weer in orde en heb alles netjes
herschreven, want u verwacht natuurlijk wel duidelijke berichtgeving.
Best een leuk vak om te doen dat kranten maken, je komt overal en leert er
zelf ook veel van. Ik weet nu veel van natuursteen, spinazie en rookvlees,
van hagedissen en hondenriemen en zelfs van zonnestralen en linedance. Ik
zal u besparen wat ik nog allemaal meer heb gezien en gehoord, dan heb ik
niet genoeg aan dit a-viertje in de rechter bovenhoek (zal je zien dat hij
dit keer elders staat). Aanstaande vrijdagavond ben ik samen met mijn vriend
Hans Eindhoven de presentator van de door ons georganiseerde talentenjacht
in de Flamingo, ik ben nu al zenuwachtiger dan de talenten! Er komen veel
kanjers op het podium en wedden dat er weer een superkanjer bijzit? Ik heb,
net als Hans, nooit eerder zoiets gepresenteerd dus ik vrees dat het publiek
beter de Depent mee kan nemen om de onderwaartse lachtranen op te vangen. We
wilden in een deftig pak komen maar dat hebben we afgeblazen omdat mijn
deftige pak sinds de laatste keer is gekrompen of in ieder geval niet met me
mee is gegroeid. En een stropdas staat me ook al niet, dus zal het wel weer
mijn dagelijkse plunje worden.
Het was trouwens heel de week al een hectisch gedoe, eerst de Oudeland
perikelen omtrent de komst van ex- prostituees, we waren net bekomen van
sneeuwpoppen- en kastelen en toen gebeurde er van alles in ons durp, maar
dat leest u vast wel elders in deze krant. Thuis is het bij mij ook zo
langzamerhand aan een opknapbeurtje toe. De stapel memos op het bureau is
hoger dan de monitor en als het een beetje waait buiten dan dondert het
tuinhek weer op het plaveisel van de voortuin. De vijver is meer een oerwoud
en de vermeende salamanders zullen het wel naar de zin hebben tussen al die
staken. Mijn hometrainer is inmiddels steeds verder naar achteren geschoven
op zolder, nu kan ik er helemaal niet meer opzitten! En dat terwijl ik dat
zo enorm graag doe. Maar ja, we hebben een echt ‘leef huis’, een plek
waar we ons lekker voelen en waar onze kleinkids graag komen. Mijn Jootje
zorgt gelukkig dat het altijd keurig netjes is hoor, want vaak krijgen we
onverwachts visite. Het staat zo slordig als een keurig gemeenteraadslid via
een achterwaartse salto met schroef in de krantenbak flikkert omdat er een
speelgoed auto op de grond was achtergebleven. Maar gelukkig hoef ik niet
elke week naar zoveel verschillende bedrijven zodat er vast wel tijd
overblijft om eens een goed gesprek met mezelf te voeren. Ik zal dan
voorstellen om wat eerder de memos weg te gooien en het rookvlees uit de zon
te halen want de hondenriem waarin geen hond meer zit is aan het
verstenen….Geloof dat ik maar ga slapen, tot volgende week.
Jan
Koopmans
|