Schouderklop

Sommige mensen krijgen nooit griep, anderen zo nu en dan en ik drie keer! Het was me het weekje wel zeg, bijna had ik de pijp aan Maarten gegeven maar gelukkig vond ik nog de moed om het toetsenbord op te rapen en maar weer wat te gaan zitten rammen op die leuke kleine plastic vierkantjes.
Ik zit met tranen in mijn ogen naar het scherm te kijken of de woorden zoals ik ze in gedachte heb ook daadwerkelijk op dit medium verschijnen. Gelukkig heb ik het programma Word op de pc die mij ogenblikkelijk op de vingers tikt als ik een niet bestaand woord tik. Koorts in het lijf, maar schrijven gaat door. Zo mijmerde ik wat terug over vroeger toen ik nog op school zat. Zelfs op zaterdagochtend moesten we nog naar school. Ik had een keer fijt aan mijn linkerduim opgelopen. Geloof me dat is een zeer pijnlijke aangelegenheid! Ik schreef toen nog alleen links, nu kan ik beide, en dus was het een crime om de formules uit te werken die op de bewuste zaterdag ochtend op het zwarte schoolbord stonden. Ik mocht niet naar huis want de verwondingen waren daar niet ernstig genoeg voor, tja, ARBO en dergelijke bestonden niet, en al zeker niet voor de schoolgaande jeugd. Ik hem toen met tranen in de ogen mijn werk afgemaakt. Misschien was dat de oorzaak wel dat ik ook nu nog doorga tot het gaatje, opgeven is er niet bij! Toch viel het niet mee deze week, ik was versleten, had koorts, hoestte harder dan anders, was misselijk, geen eetlust, hoofdpijn, nekpijn, liet scheten te pas en te onpas en verder voelde ik me ook al niet echt lekker. Maar ja, je wilt dan toch werken aan ‘je’ krantje want daar stak je steeds je hele ziel en zaligheid in, dus ook nu moet dat weer, ja toch?
Er is op het moment dat de deadline koortsachtig op je afstevent altijd een moment van rust. Op deze momenten komt mijn Jootje dan met iets lekkers aandraven. Soms is dat shoarma van de plaatselijke koosjer vleesbewerker of een andere keer een pizza uit het diepvriesvak. Deze keer had mijn troel drie bloedhete kaassoufflés gebracht. Ik ben gek op bloedhete dingen dus ik schoof onmiddellijk het toetsenbord opzij nadat ik eerst nog even snel mijn geliefde chatbox had geopend om tijdens het eten wat te kunnen meelezen. Ik brandde mijn vingers aan die hete krengen en weldra waren al mijn tengels spekglad van het achtergebleven frituurvet. Beetje bij beetje begon ik met het oppeuzelen van de soufflés, verbrandde hierbij lippen en tong maar het smaakte heerlijk. Ach jee, daar kwam een oproep van een collega met een vraag, het zal niet zo zijn. Alleen mijn linker pink was nog schoon en dus moest ik met deze verder nietszeggende kleinste vinger het toetsenbord beroeren om haar ongerustheid te sussen. Het lukte nog ook, al kon ik geen hoofdletters gebruiken want daarvoor heb je weer een extra vinger nodig, en die had ik niet schoon voorhanden. Ja ik weet wat u denkt maar daar begin ik niet aan!
Achteraf zit je dan te bedenken dat er veel is veranderd in je leven. Wat je vroeger schreef kwam niet veel verder dan je docent of je ouders, ook al had je het nog zo keurig gedaan met je vulpen of later je BIC balpen. Nu zit je met een pink te communiceren met de Verenigde Staten alsof ze in je eigen kamer zitten. Ik ‘praat’ regelmatig met mensen in Amerika, Afrika, China en zelfs uit Stroe, het is nog gemakkelijker dan met je buren! Buren, ach ja die hebben we ook nog, zou je bijna vergeten door al die communicatiemiddelen, zal eens vragen om hun e-mail adres.
Ik zei het jaren geleden als eens op deze plek: ‘Hoe meer communicatiemiddelen, hoe minder we elkaar nog kennen’. Niks tegen modernisme hoor, want stilstaan is stilstaan en ontwikkelen is goed en mooi. Maar ik hoop dat mijn kaassoufflés en mijn schone pink ons er weer een beetje aan herinneren dat mensen niet alleen digitaal aan elkaar zijn verbonden maar ook nog gewoon hun stem, de warme hand of schouderklop kunnen gebruiken om aan te geven dat we het samen beter willen hebben.

Jan Koopmans