Tuinkaters en golfbanen

Eigenlijk best een leuk dorp dat Pernis, niet zo groot en bijna iedereen kent elkaar. Beetje jammer van die nieuwbouw nou weer want dat strakke past niet in een oude omgeving. Maar goed, dingen moeten voortgaan en daarom heeft ook ooit een ‘slimmerik’ het hart uit het dorp gehaald en de haven dicht gedonderd. Ik was daar vorige week weer eens, er werd een midgetgolfbaan geopend bij de speeltuinvereniging, dat wilde ik graag eens van dichtbij bekijken want ik ben een echte golfliefhebber. Het waren mooie banen, ik kreeg er echt zin in want ooit was ik Veluws kampioen. Maar ja, ik heb het jaren niet meer gepeeld dus het risico dat ik een blunder zou slaan was reëel aanwezig. Dus beperkte ik me maar tot het opnemen van de situatie, een praatje hier en een praatje daar. Ik maakte wat foto’s en genoot van het enthousiasme waarmee de kids de bal een ram gaven. Een hele goede zaak was dat er steeds maar mensen van de speeltuinvereniging voorbijkwamen met schalen lekkere hapjes. Halve eieren met een vulling die jammie jammie was en heerlijke plakken worst en andere lekkernijen, het kwam voorbij en omdat ik een sociaal mens ben ontlaste ik de schalendragers van wat gewicht. Velen kenden mij en zoals wel vaker, ik kende velen niet. Het is ook triest dat mensen steeds maar die s achter mijn naam vergeten, die is nu juist zo belangrijk! André van de oudheidkamer in Pernis schoot me aan want hij had nieuws voor ‘den volke’. Of ik maar even mee wilde komen naar de oudheidkamer om wat plaatjes te schieten van de op handen zijnde tentoonstelling over  zestig jaar vrijheid na de tweede wereldoorlog. En natuurlijk deed ik dat want nieuws is nieuws en bovendien hou ik wel van dergelijke zaken, het houdt een zwarte tijd levendig en kan zo wellicht laten zien dat het zo nooit meer mag zijn. Een hele belevenis met die Pernisser in de auto door het dorp, hij weet de weg als geen ander en het was verbazingwekkend dat je zelfs in zo’n klein dorp nog kortere wegen kunt nemen! Enthousiast opende hij de deur en ik was meteen verrukt van dat wat er was opgezet, geweldig. In de oudheidkamer kwamen tijden van weleer terug naar het heden, of moet ik nu zeggen dat het heden terug naar toen ging? Fantastische foto’s, oud propaganda materiaal, tastbare herinneringen, mooie voorbeelden en zelfs een in het klein nagebouwde boerderij waarin ooit onderduikers hadden gezeten. Maar goed, Andre moest weer verder en ook ik had nog wat te doen. Toch wel heerlijk die dorpse sfeer die je hier en daar in Pernis nog kunt vinden. Ik heb iets met dorpen want ik kom zelf uit een dorpje met maar 800 inwoners, maar dat is al honderd jaar geleden hoor. Als je dan weer terug tuft, nou ja tuft, naar Hoogvliet dan kom je er achter dat je de afslag naar de Gadering ineens zomaar kunt vinden zonder de rood- witte blokken op de afzettingen te tellen. Eindelijk is het weer een afslag met wat duidelijkheden, keurige verkeerslichten en je kunt weer veilig naar de bewoonde wereld. Maar ja, ik kan de Gadering nooit doorrijden zonder even een bakkie te doen bij mijn vriend de automagnaat. Hans stond al buiten want het zonnetje scheen heerlijk. Gek dat mensen bij het zien van mij bijna meteen naar de koffiezetter loopt. Gezellig in zijn kantoor kreeg ik een lekker vers bakkie en ik begon een goed gesprek met Pino want Hans had een klant voor een ‘Tojoto turbo plankgas’. Pino is naast pappagaai ook de dorpsgek van de Gadering, hij heeft veel aandacht voor je, vooral voor je vingers. Zoals altijd gaf ik hem een memoblaadje waar hij onmiddellijk een leuk kleedje van maakte met zijn lieftallige snaveltje. Mijn poging om hem bij een spontaan opkomend gevoel van liefde even te aaien sneuvelde onmiddellijk, maar ik denk dat morgen de pleisters er weer af kunnen. En zo ziet u dat ik niet de hele week stil zit achter mijn pc, ik loop zo nu en dan best wel eens en het bewijs dat ik een dierenvriend ben is ook geleverd. Dierenvriend ben ik echter niet meer als die twintig katten, waar geen cent belasting voor wordt betaald, in onze tuin voor kapitalen zie vernielen. Ik maak nu van elke kat een foto en zal die eerdaags wel ergens publiceren, iedereen die zich meld als eigenaar krijgt dan wel een leuke nota als herinnering aan het vakantieverblijf in mijn achtertuin. Maar verder ben ik gek op dieren, alleen wil ik wel graag zelf bepalen welke dieren ik om me heen wil hebben in mijn eigen woongebied. Ik denk dat er gewoon te veel katten zijn, er zou wat meer ontmoedigings beleid moeten komen er een te nemen, wellicht een flinke kattenbelasting, want ze lopen veel langer buiten dan de hond waar veel voor moet worden betaald en die uiteindelijk niets vernield in die 20  minuten per dag dat hij buiten komt.