Volkorenbrood 

Bent u ook naar het circus geweest vorige week? Nou, ik niet maar mijn eega is er met wat kroost wel naar toe gegaan want ik had vrijkaartjes gekregen, tja, een vliegende kraai vangt altijd wat… Ik ben niet zo gek op circus, dat gegooi met elkaar door de lucht en al die enge beesten die naar de dompteur grommen terwijl hij met een bullwhip staat te dreigen. Een bullwhip is een lange zwieperige zweep, voor het geval uw zwepenkennis niet zo ver reikt. Mijn eega had ondermeer onze één na jongste kleinzoon meegenomen en die schrok eerst wel even van de olifant, want die was beduidend groter dan die in het plaatjesboek thuis. Toch wist hij meteen dat het een olifant was, al heel knap voor een joch van amper twee jaar. O, ja, nu zult u denken dat ik toch ben meegegaan, maar nee hoor, ik heb het verhaal van mijn trouwe Jootje die het me allemaal vertelde. Ze vertelde ook dat er lenige meiden waren in strakke pakjes die ik zeker leuk had gevonden, wat kent ze me toch. Wel jammer dat haar fotocamera het na een paar foto’s af liet weten, nu moet ik het doen met wat fantasie.
Zo kreeg ik ook te horen dat er iemand uit het publiek werd gekozen, hij zat pal achter mijn eega, die de eer kreeg om vastgeketend aan een stellage met messen werd bekogeld. Gelukkig zijn er geen dooien gevallen maar de man in kwestie vertelde wel achteraf dat hij peuken had ge…. Zo ziet u maar dat een circus toch heel wat te weeg kan brengen in een plaats als de onze.
Ook een heel circus was het toen ik deze week op bezoek was bij zanger Ben Hendriks die ik aantrof bij Hans Eindhoven, u weet wel die autofreak. Een hele toestand wel hoor, Kees Hageman was er en ook talrijke familie en vooral de joekels van Hans en eega die ze zelf nog honden durven te noemen, ze zouden het tussen de circusolifanten niet slecht doen. Er moest natuurlijk een foto worden gemaakt, zie daarvoor de voorpagina van deze krant, en Aad onze fotograaf zou zichzelf niet zijn als er weer niet iets veranderd moest worden aan de entourage. In delegeren is onze fotograaf een kanjer, zelf iets oppakken dat meer dan een ons weegt heb ik hem zelden zien doen. Dit keer had hij het idee om op de rand van de fraaie fontein die in de tuin stond, een marmeren plaat van een monument elders in het ‘hansenpark’ te nemen om op te kunnen zitten. De arme zanger en nog armere Kees tilden zich bijna een breuk maar de plaat kwam precies waar onze kiekjesmaker hem wilde hebben. Het was wat bewolkt maar toch kreeg de fotoman er een mooi plaatje van. Jammer wel dat de fontein in werking was gebleven en de drie heren een natte broek kregen van de spetters, maar ja je moet er wel wat voor over hebben om op de voorpagina te komen. Het was de afgelopen week voor mij toch wel een enerverende hoor want ik heb wat afgetuft over ’s herens wegen. Zo ben ik ook in Pernis geweest, het blijft een heerlijk dorp, waar ik terecht kwam bij een echte warme bakker. Leuk om het allemaal weer eens te zien want ooit had mijn moeder ook een bakkerswinkel. Toen ik met de bakker sprak kreeg ik weer hele visioenen van tompouce’s waarvan de randjes werden afgesneden en in mijn buikje verdwenen. Ik mocht dat altijd van mijn moeder want ik kon het wel hebben. Ik was destijds een gratenbaal dus een beetje gezonde pudding met wat geslagen zuivel er op kon geen kwaad. Helaas is later toch de onvermijdelijke ‘welvaartspoiler’ ontstaan ter hoogte van mijn navel. Ik kreeg van deze bakker een heerlijk volkorenbrood mee, nee ongesneden want dat wilde ik zelf doen op nostalgische wijze; onder de arm en dan met een groot mes plakken er afsnijden. Ik weet nu nog niet hoe moeders dat ooit deden maar ik ben maar overgegaan op gewoon snijden op de broodplank, mij lukte het zo niet. Moet wel zeggen dat het heerlijk smaakte, daar kan van der Meer en Schoep niet bovenuit! Misschien bestaan ze daarom wel niet meer? Echt brood van de warme bakker, beter kun je niet krijgen. Nee hoor beste lezer, ik werk niet voor een promotiebedrijf van het bakkerswezen, ik vind het gewoon lekker. Wat ik wel probeer te zeggen is dat we in de tijd van internet en namaak ook eens moeten denken aan puur, het echte circus, de echte humor en vooral het echte brood op de plank.

Jan Koopmans