Rode brievenbus

Het is toch wat he, ‘moet’ je een column schrijven maar het onderwerp dat je had verzonnen heb je zelf al om zeep geholpen door allerlei (objectieve) artikelen er over in deze krant te zetten. Ik bedoel de opening van de nieuwe Flamingo, wat kun je daar nu op deze plaats nog over schrijven zonder dat je meteen te horen krijgt dat het ‘allemaal zoveel is’.
Anderzijds is het misschien wel goed om de reden van deze grootschalige aandacht eens uit te leggen. Hoogvliet kent heel wat leuke initiatieven die stuk voor stuk belangrijk zijn voor het welzijn van dit ‘durp’. Toch is Flamingo ontsproten in de oertijd van Hoogvliet en heeft daarna 40 jaar lang voor velen het begin van hun nieuwe leven betekend, ik doel daarbij op ondermeer bruiloften en vieringen van andere leuke dingen. Ontsproten uit jeugdigen, ja want ook Kees en zijn kornuiten waren heel lang geleden jong, en daarna steeds meegroeiend met de jonkies van welleer, leeft in vele harten meer als alleen maar een gebouw. Meneer Joop van der Hor haalde het in zijn redevoering, nou zeg maar cabaretachtige conference, al aan, de Flamingo is ontsproten uit diverse experimenten die vaak spontaan ontsproten uit de weke massa van energievolle ideeënmakers. Natuurlijk weten we wel dat Kees Hageman iemand van het eerste uur is, maar we weten ook dat hij het niet alleen deed. Toch wil ik met name in dit stukje, dat niet objectief hoeft te zijn, zijn persoon nog wel eens even aanhalen. Want wat mij is opgevallen in de jaren dat ik hem ken is dat hij onvermoeibaar staat en gaat voor de Flamingo, nee niet alleen, maar wel opvallend. Kees tref je aan middenin de nacht bij een muzikaal treffen, maar Kees tref je ook aan de ochtend erna, met bezem en dweil als het nodig is. Hij heeft inzicht in draaiboeken, in wat wel en niet mogelijk is, maar ook in de keuze van muziek, de kennis van de bezoekers, met name de jeugd. Kees houdt van de jeugd en weet ze vaak toch nog te sturen, ondanks de soms enorme eigengereidheid van onze jonge opvolgers. En het moet allemaal kloppen en in orde zijn bij hem, geen flessenrek mag scheef hangen en geen kraakje mag te horen zijn in de luidsprekers. Hij kan zich mateloos opwinden als er iets niet werkt of doet zoals het hoort te doen. Eigenlijk is Kees dus een soort sensor, maar dan wel een die zelf vaak dingen herstelt. Ik heb hem gade geslagen tijdens de opening, ik zag hoe hij trots was maar tegelijkertijd knokte tegen de emoties, typisch Kees. Hij is ook de vette vijftiger die als een jonge tijger de dansvloer test met elk willekeurig deerntje. Ook test hij het geluid en dan zie een brede smile verschijnen als het de Rolling Stones zijn of een ander soundje uit de tijd dat smalle broekspijpen nog in waren. Natuurlijk test hij ook de bierpomp, want die moet ook perfect zijn uiteraard, maar ja, hij offert zich er graag voor op. Nee, ik kan natuurlijk niet teveel over de Flamingo schrijven, u zou kunnen gaan denken dat ik er iets mee heb! En natuurlijk heb ik er iets mee, want net als bijna alle Hoogvlieters ontkwam ik ook niet aan een bezoek op geregelde tijden in dit episch centrum van muziek en cultuur. Wat ik zo enorm knap vind is dat de ‘Flamingo mensen’ kans hebben gezien om in een nieuw pand het oude neer te zetten. Al bij de tekentafel is nagedacht over kleinigheden en ze hebben er alles aan gedaan om de sfeer van het oude pand ook weer in het nieuwe te verkrijgen. Natuurlijk, alles is groter en moderner, maar ook de, zoals ik dat graag noem, ouwe troep is meegegaan naar het nieuwe pand. Deze ‘troep’ is eigenlijk geen troep maar zijn relikwieën die een enorme toegevoegde waarde geven aan de opvolger van moeder Flamingo. De oude platen, de vergane koffiemolens, de telefoons uit de middeleeuwen en noem maar op, het zijn getuigen geweest van een periode waarop moeder Flamingo aan de toekomst dacht. Nu het ei is gelegd en uitgebroed en de jongeling op eigen poten kan staan is het tijd om met de herinnering van ‘toen’ te bouwen aan een toekomst voor hen die later weer terug zullen denken aan toen. Nee, ik heb geen tastbare herinnering aan het oude pand, geen stukje bar of losse plafondplaat, ik heb slechts mijn mooie herinneringen, maar o wat is dat veel! En natuurlijk had ik graag die rode brievenbus in de hal meegenomen, maar ja, die zat erg vast, net zo vast als mijn vertrouwen in Kees en al die vrijwilligers die de Flamingo maakten tot wat het nu is. Maar goed, ik zou het niet te veel meer over dit partycentrum hebben, dus ik zal er in dit stukje nu verder niet meer over reppen.