De Columnist

Jan Koopmans

 


Klik hier voor al Jan's oneliners

Jan's stukkie
Week 48

eerdere columns:
    Weekblad Hoogvliet
    Maaspost
    Radio
    Overige

Knokken

Straks in mei van het volgend jaar maak ik voor deze krant gedurende vijf jaar elke week een ‘stukje’ in deze rubriek. Daarvoor deed ik het een langere periode voor een ander ‘merk’. Nimmer heb ik het af laten weten, zelfs niet tijdens mijn hartoperatie, toen schreef ik vanuit het ziekenhuisbed toch elke keer mijn epistels. In mijn ‘columnperiode’ is er heel veel gebeurd, schoonvader overleden, mijn moeder, veel problemen met de kids, ziek gek of onderweg. En niet te vergeten onze beide honden die naar de foundlander hemel vertrokken. Daarnaast hebben we bijna alles tegen gekregen wat maar mogelijk was, ons ideaal om ooit nog eens samen lekker in een landhuisje uit te rusten van een woelig leven hebben we maar vergeten want we mogen al blij zijn dat we nog te eten hebben. Toch klaag ik niet echt, want geloof me er zijn mensen die het duizend maal slechter hebben. Maar ja, als het dingen betreft die je zelf aangaan of zich afspelen in je directe omgeving dan is dat voor je gevoel erger dan dat van een ander. Zo ook het ernstig ziek zijn van onze jongste kleinzoon Ravi. Vorige week heb ik hem zelf met mijn dochter naar Sophia gebracht. Het was paniek in het vooronder want het knulletje, amper 9 weken oud, had het heel zwaar. Ik heb uren in het ziekenhuis gezeten, zo nu en dan met hem tegen me aan en de zuurstof tegen zijn gezicht drukkend. Mijn dochter, de moeder dus, bleef onvoorstelbaar rustig, een compliment waard. Als je dan kijkt hoe zo’n klein mormeltje vecht voor zijn leven, en dat duurt op dit moment van schrijven nog voort, en je denkt daarna aan jezelf, dan is het eigenlijk allemaal erg oneerlijk. Ik ben een keertje opengesneden om wat reparaties te ondergaan aan mijn hart, ik heb de kans op een ziekte  in mijn leven vergroot door te roken, drinken en achter de ‘wijven’ aan te rennen. Hoewel dat drinken en ge- ren achter dames meer iets uit mijn jonge wilde jaren is. Kijk je dan naar een baby van negen weken oud dat te grazen is genomen door een eng virus dan kun je slechts constateren dat zo’n kruimel niets heeft gedaan waardoor hij deze ziekte heeft verdient. We weten nog niet hoe het af gaat lopen, natuurlijk zijn we hoopvol, maar je zit er wel mee.
Dat was ook de reden dat ik dit keer aarzelde of ik nu wel of niet een column zou schrijven deze week. Je hoofd staat er eigenlijk niet naar maar anderzijds is het ook wel heerlijk om je letters te laten vloeien om zo toch weer te beseffen dat het leven ondanks alles door moet gaan. Ik heb ook gewoon de interviews en nieuwsgaring gedaan de afgelopen week, ‘The show must go one’. Het is soms gek dat je ineens een soort schakelaar kunt omzetten en gewoon even buiten je zelf kunt stappen om dat te doen wat er van je verwacht wordt. Natuurlijk heeft iedereen zo z’n problemen en die van mij (ons) zijn wellicht lang niet zo groot als van mensen die in grotere ellende verkeren. De meeste mensen hebben het probleem dat ze niet weten wat ze zullen gaan doen met de feestdagen. Zelden staat men er bij stil dat er heel veel mensen deze problemen niet hebben, simpel omdat ze nooit feestdagen hebben. Terwijl de een zich stoort aan de knipperende feestverlichting van de buren liggen er elders in de wereld moeders met rottende dode kinderen tussen het puin van de zoveelste oorlog te creperen. Ja ik weet het, dat is ver van ons bed en wat kunnen wij er aan doen he? Een oud advies uit de tijd dat we nog met smalle broekspijpen stonden te ‘twisten’, ‘verbeter de wereld en begin met jezelf’ is eigenlijk nog steeds een goed voornemen, maar wel jammer dat iedereen van mening is dat een ander daar maar mee moet beginnen. Zolang er nog ouders zijn die hun kinderen het advies mee naar school geven: ‘als ze je lastig vallen dan ram je ze maar in elkaar’ dan vrees ik dat we de onschuld uit het kind halen en ze degraderen tot een volwassene met een vaak morbide gedachtegang. Nee, dat klopt, zo bent u niet, maar een van uw buren vast wel. Laten we onschuldige kinderen zo lang mogelijk onschuldig houden, wie weet moeten ze ooit eens knokken voor hun leven. En ja, ik had een weekje over moeten slaan.

Jan Koopmans 

TERUG





Stichting Hoogvliet Digitaal
www.hoogvliet.org