Week 49 | ||
eerdere columns: Weekblad Hoogvliet Maaspost Radio Overige |
Ik
geloof We kunnen allemaal weer
gerust gaan slapen, de sint is weer naar z’n eigen landje en het smijten
met snoepgoed en lekkernij is voorlopig weer voor een jaar afgelopen. Ik heb
er zelf niet zoveel aan gehad want op de een of andere manier schijnt mijn
naam uit het grote boek te zijn verdwenen. Vroeger kreeg ik als kind nog wel
eens een houten autootje of een hijskraan van meccano. Maar goed, je kunt
niet eeuwig jong blijven zullen we maar zeggen. Grappig om te zien dat de
middenstand langzaamaan de scherpe rode puntmuts uit de etalage haalt en er
een slappe hangende muts voor in de plaats zet. De wereld maakt zich op voor
het feest van de vrede en het licht. Straks klinken de kerkklokken weer en
stralen de lichtjes overal. De kerkgenootschappen organiseren diverse
kerstdiensten en zangavonden ter ere van Jezus die 2005 jaar geleden werd
geboren. Voor velen is het zoiets van een verjaardag vieren van een
onbekende en voor de gelovigen is het juist het ultieme feest ter ere van
hun verlosser. Ik moet in deze dagen vaak denken aan de verschillen in
beleving, want ook de niet gelovige viert de geboorte waar ze van overtuigt
zijn dat hij niet heeft plaats gevonden. Toen ik nog in de liften werkzaam
was moest er tijdens de feestdagen natuurlijk ook hulp zijn bij storingen of
opsluitingen van personen. Als storingsmonteur behoorde ik vaak tot de
mensen die zich meteen aanmeldde, omdat ik er geen probleem mee had tijdens
de kerstdagen te werken, ondanks dat ik gelovig ben. De jongens die niets
geloofden, behalve zichzelf, weigerden categorisch om tijdens de kerst te
werken want dat waren voor hen belangrijke feestdagen, lust u er zo nog een?
Natuurlijk weet ik wel dat een gelovige eigenlijk niet op deze dagen hoort
te werken, ook niet op zondag overigens. Maar toch zit er wel iets dubbels
in die rustdag, zeker in heel ‘vrome’ dorpen. De echt gelovige komt niet
met de ‘zondige’ auto te kerke maar te voet. Ook mag niet van wereldse
zaken gebruik worden gemaakt zoals radio, tv en internet etc. Maar eenmaal
‘te kerke’ aangekomen blijkt dan dat er talrijke wereldse zaken nodig
zijn om de kerkdienst te houden. De elektra werkt prima, dus de werknemers
van de energiecentrale werken lekker door op zondag, en ook het water uit de
kraan komt niet zonder menselijke hulp te kerke. Trouwens de dominee staat
ook niet voor niets op de kansel, hij ontvangt een redelijk salaris voor
zijn preken en gebeden. Maar ik kan u zeggen dat ik me er niet aan stoor, ik
heb best respect voor de mensen die vroom zijn en hun eigen invulling geven
aan het geloof. Waarom dan toch dit verhaal? Ik probeer slechts aan te tonen
dat zowel de gelovige als de niet gelovige zich soms een beetje schuldig
maakt aan hypocrisie. N.b. Met Ravi, waar ik vorige week over schreef gaat het weer goed. Hij is weer thuis bij zijn papa en mamma en maakt het nu weer goed. Ik wil u graag allen hartelijk danken voor de steun betuigingen. |