Alweer kleinkinderen

Ze zeggen wel eens dat jonge gezinnen bijna altijd met kinderen zitten, logisch want als je een jong stel bij elkaar zet loop je een verhoogde kans op uitbreiding van de bevolking. Ze nemen kinderen, omdat het leuk is en je wilt nu eenmaal jezelf kopiëren als je jong bent. Als je ouder bent, zoals ik al een heel piep klein beetje, samen met mijn nog jongere eega, dan zit je pas écht in de kinderen! De meeste kinderen die we zelf hebben zijn inmiddels de deur uit, op twee na die moeders pappot maar niet willen verruilen voor het vrije ‘op zich zelf’. Maar als ik dan zie wat we voor infrastructuur hier in huis moeten maken voor de opvang van kleinkids en vriendjes van kinderen en kleinkinderen dan word ik niet goed. Deze week struikelde ik weer over een kinderledikant dat de doorgang in de gang min of meer blokkeerde. Argwanend keek ik mijn vrouw aan, maar nee, dat was het toch niet, al schrok ik wel even. ‘Voor als er nog een kleinkind wil komen slapen’ antwoordde ze vrolijk.
Inmiddels is ons huis ingericht voor kinderen van verschillende leeftijden, wiegjes, muziekdoosjes, rammelaars, boxen, draagzakken, autozitjes en van die draagbakken waar je mee de markt op kunt met je baby, je kunt het zo gek niet opnoemen of we hebben het. En niet alleen voor de allerkleinsten hoor, ook de oudste kan bij ons terecht voor het stallen van zijn fiets, en ‘tussen de middag’ ontbijt met zijn vriendjes of om de computer te beroeren. En zo zie je maar, uit de kinderen, in de kinderen, je komt er nooit van los. De kleinste heeft ondertussen de eerste kots over de bank gedrapeerd en de oudste zijn eerste ‘date’ op internet gehad. Alles wat er tussen zit waggelt regelmatig hier door het huis op zoek naar iets lekkers of iets om te mollen. Ik begin eindelijk een beetje te begrijpen waarom veel ouderen vluchten naar zo’n bejaardenpakhuis! Je schrikt je toch de blaren als er ineens allerlei deuntjes uit de keuken klinken terwijl je alleen zit in de woonkamer. Dat gebeurde hier ook, eerst een autotoeter en later het geluid van een mobiele telefoon, het kwam allemaal uit een speelgoedkist waar kennelijk de Japanse ‘kidszooi’ ook zonder commando wil werken. Maar of ik het nou allemaal echt zo erg vind als ik suggereer weet ik zelf niet hoor. Het heeft ook wel wat, we zijn een soort ‘dokterspost’ die naast uitgebreide informatie op basis van ervaring de diverse moeders (kinderen) gerust kan stellen en adviezen geeft. Daarnaast zijn we een ‘middelen’ depot van luiers, zuigflessen, speelgoed, lange vingers en kinderaspirine. Dus zijn we belangrijk he? Ja ik weet het, dat we zes kinderen en zeven kleinkinderen hebben is onze eigen schuld, tenminste die zes kinderen wel, de rest hebben wij niet veroorzaakt. Ongevraagd werden we keer op keer opa en oma, een titel waar je trots op bent, zelfs als je nog ‘jong’ bent. Maar ja, wat is jong?  Op mijn leeftijd ben ik nog veel te jong om bijvoorbeeld paus te worden, al zal dat ook op latere leeftijd onmogelijk zijn, simpel omdat ik niet rooms ben maar ‘van die andere kant’, hervormd dus. Anderzijds mag ik al jaren niet meer in het kikkerbadje en ook met een skippybal door Tussenwater huppelen zou me doen belanden in Delta. Dus wat is oud en wat is jong? Ik denk dat het een beetje net zo is als bij auto’s. Een goed onderhouden ‘klassieker’ zal beter lopen dan een afgeragd model van recente datum. Heb je in je leven veel tijd besteed aan goed onderhoud, de rust op z’n tijd, goede voeding en vooral niet roken, dan kan het goed zijn dat je als krasse tachtiger mij als vette vijftiger er uitloopt. Maar ja, anderzijds heb ik wel erg veel gedaan in mijn leven en hoop dat ook nog te blijven doen tot in lengten van jaren, ook al voel ik me soms dik tachtig, maar dan zonder krasse. Het leuke is dan toch wel dat je terwijl je amper nog een volle kruiwagen kunt duwen je voor je kleinkinderen die toffe opa bent, daar knap je echt van op, al wordt je er geen jaar jonger door. Natuurlijk is het wel eens vervelend als ik ’s morgens beneden kom en rustig wakker wil worden met een heerlijke Senseo dat er dan kleinkinderen hele verhalen tegen je gaan vertellen, ik heb daar echt geen zin in met mijn ‘gezonde’ ochtend humeur. Maar ja, ik leer er mee leven, want al dat kroost laat je toch zien dat je leven vruchten heeft afgeworpen. En als ‘middelen depot’ kunnen wij op onze beurt hen weer veel leren, en vooral afleren. Zo zullen we ze trachten te behoeden voor al de fouten die we zelf ooit maakten, al waren sommige ook wel lekker.

Jan Koopmans