De Columnist

Jan Koopmans

 


Klik hier voor al Jan's oneliners

Jan's stukkie
Week 4

eerdere columns:
    Weekblad Hoogvliet
    Maaspost
    Radio
    Overige

Huppelen  


We leven in een tijd waarin alles kan, niets is onmogelijk zou je denken. We sturen een satelliet de ruimte in die over tien jaar precies op de planeet land waar hij naar toe werd gezonden. We kunnen een kroonluchter opdiepen uit het hart van de Titanic die bijna een eeuw op grote diepte in de zee lag. Ook kunnen we kleine doosjes maken waarmee je over heel de wereld met elkaar kunt praten of zelfs fotobeelden kunt verzenden. Om nog maar niet te spreken van de kwantummechanica die bijna toverij lijkt, we kunnen het aan!
Maar als je een simpele uitnodiging per post, netjes met postzegel er op, naar diverse adressen in de directe omgeving stuurt dan blijkt dat veel te moeilijk. Maar liefst twee weken was de gemiddelde kaart onderweg van Tussenwater naar een andere wijk in Hoogvliet, een gepensioneerde ambtenaar met gewrichtsstoornis had het met z’n rollator nog sneller gedaan. Niet verwonderlijk dus dat onze voormalige ‘vadertje post’ steeds meer concurrentie krijgt. Trouwens de techniek en andere moderne fratsen laten het vaker dan wenselijk gewoon afweten. Het viel me vorige week op dat ik ineens zo weinig e-mail ontving. Even dacht ik nog dat ik misschien uit de gratie viel bij iedereen en dat ze liever met collega Joop correspondeerden. Totdat mijn eega mij een mailtje stuurde vanaf haar pc een eindje verderop in huis (ja, het toppunt van overcommuniceren, ik weet het).
Toen ik ook deze mail niet kreeg ben ik maar eens te rade gegaan bij de techneuten die verantwoordelijk zijn voor mijn e-mailverkeer. ‘ach ja, er was een klein probleempje, dat hebben we al opgelost hoor’ kreeg ik te horen. Het bleek dat die storing er al twee weken was, maar dat viel niet zo op omdat ik meerdere e-mail adressen bezit. Helaas konden de heren me niet meer voorzien van de achtergebleven mails, te zot voor woorden!
 
Ik heb het meer gehad over de huidige technieken, het kan van alles maar slechts heel onzeker. Een ouwe fotocamera waar je nog rolfilms in moet doen werkt anno 2006 nog perfect, een digitale camera is na een paar jaar al aan een revisie toe of kan naar het milieubrengstation. De ouwe Imco aansteker vlamt altijd, de moderne piëzo aanstekers halen een lege tank niet eens meer. De mensheid gaat voor prestatie en niet meer voor duurzaamheid zo lijkt het wel. Dat hangen we dan op aan ‘economisch verantwoord’, met andere woorden; dingen moeten snel kapot gaan omdat anders de fabrieken moeten sluiten. Maar het is zo krom als de pest want iedereen loopt maar te mekkeren dat de wereldwijde afvalberg te groot wordt, waar zijn we nou mee bezig?
Toch is de techniek die we op dit moment hebben best mooi, er kan veel en er gebeurd ook veel. Het is een mirakel dat je draadloos de hele wereld kunt bereiken en omgekeerd ook. Overheden weten straks precies waar je loopt met het toekomstige GPS systeem. Vluchten kan niet meer. Zijn het nu nog de duurdere auto’s die worden voorzien van deze futiliteit, straks zijn het mensen, want iedereen heeft inmiddels één of meerdere zaktelefoontjes bij zich. Nu al zijn deze hebbedingetjes te traceren binnen een straal van een paar honderd meter, straks ziet men of je op de plee zit of bij de buurvrouw op de koffie, of erger. Allemaal heel mooi als je het toepast op verantwoorde en nuttige wijze. Jammer alleen dat elke vinding die het leven dient te veraangenamen ook wordt gebruikt om verkeerde dingen mee te doen. Toch is het niet allemaal kommer en kwel hoor, er zijn ook hele goede vindingen ontwikkeld uit wat ooit militaire ontdekkingen waren, want uiteindelijk is het conservenblik ook in die kringen ontstaan. En gelukkig gaat men steeds verder met de ontwikkelingen op het gebied van de geneeskunst. Wat vroeger onherroepelijk was is tegenwoordig in veel gevallen gewoon te genezen. Ik ben blij dat er is doorgewerkt, ook al zitten er soms foutjes in die moderne dingen. Ik ga er vanuit dat door al deze technieken straks mijn Jootje (eega) weer huppelend kan deelnemen aan het leven wat toch zo mooi kan zijn.

Jan Koopmans  

TERUG





Stichting Hoogvliet Digitaal
www.hoogvliet.org