Huppelen
We leven in een tijd waarin alles kan, niets is
onmogelijk zou je denken. We sturen een satelliet de ruimte in die over tien
jaar precies op de planeet land waar hij naar toe werd gezonden. We kunnen
een kroonluchter opdiepen uit het hart van de Titanic die bijna een eeuw op
grote diepte in de zee lag. Ook kunnen we kleine doosjes maken waarmee je
over heel de wereld met elkaar kunt praten of zelfs fotobeelden kunt
verzenden. Om nog maar niet te spreken van de kwantummechanica die bijna
toverij lijkt, we kunnen het aan!
Maar als je een simpele uitnodiging per post, netjes met postzegel er op,
naar diverse adressen in de directe omgeving stuurt dan blijkt dat veel te
moeilijk. Maar liefst twee weken was de gemiddelde kaart onderweg van
Tussenwater naar een andere wijk in Hoogvliet, een gepensioneerde ambtenaar
met gewrichtsstoornis had het met z’n rollator nog sneller gedaan. Niet
verwonderlijk dus dat onze voormalige ‘vadertje post’ steeds meer
concurrentie krijgt. Trouwens de techniek en andere moderne fratsen laten
het vaker dan wenselijk gewoon afweten. Het viel me vorige week op dat ik
ineens zo weinig e-mail ontving. Even dacht ik nog dat ik misschien uit de
gratie viel bij iedereen en dat ze liever met collega Joop correspondeerden.
Totdat mijn eega mij een mailtje stuurde vanaf haar pc een eindje verderop
in huis (ja, het toppunt van overcommuniceren, ik weet het).
Toen ik ook deze mail niet kreeg ben ik maar eens te rade gegaan bij de
techneuten die verantwoordelijk zijn voor mijn e-mailverkeer. ‘ach ja, er
was een klein probleempje, dat hebben we al opgelost hoor’ kreeg ik te
horen. Het bleek dat die storing er al twee weken was, maar dat viel niet zo
op omdat ik meerdere e-mail adressen bezit. Helaas konden de heren me niet
meer voorzien van de achtergebleven mails, te zot voor woorden!
Ik heb het meer gehad over de huidige
technieken, het kan van alles maar slechts heel onzeker. Een ouwe fotocamera
waar je nog rolfilms in moet doen werkt anno 2006 nog perfect, een digitale
camera is na een paar jaar al aan een revisie toe of kan naar het
milieubrengstation. De ouwe Imco aansteker vlamt altijd, de moderne piëzo
aanstekers halen een lege tank niet eens meer. De mensheid gaat voor
prestatie en niet meer voor duurzaamheid zo lijkt het wel. Dat hangen we dan
op aan ‘economisch verantwoord’, met andere woorden; dingen moeten snel
kapot gaan omdat anders de fabrieken moeten sluiten. Maar het is zo krom als
de pest want iedereen loopt maar te mekkeren dat de wereldwijde afvalberg te
groot wordt, waar zijn we nou mee bezig?
Toch is de techniek die we op dit moment hebben best mooi, er kan veel en er
gebeurd ook veel. Het is een mirakel dat je draadloos de hele wereld kunt
bereiken en omgekeerd ook. Overheden weten straks precies waar je loopt met
het toekomstige GPS systeem. Vluchten kan niet meer. Zijn het nu nog de
duurdere auto’s die worden voorzien van deze futiliteit, straks zijn het
mensen, want iedereen heeft inmiddels één of meerdere zaktelefoontjes bij
zich. Nu al zijn deze hebbedingetjes te traceren binnen een straal van een
paar honderd meter, straks ziet men of je op de plee zit of bij de buurvrouw
op de koffie, of erger. Allemaal heel mooi als je het toepast op
verantwoorde en nuttige wijze. Jammer alleen dat elke vinding die het leven
dient te veraangenamen ook wordt gebruikt om verkeerde dingen mee te doen.
Toch is het niet allemaal kommer en kwel hoor, er zijn ook hele goede
vindingen ontwikkeld uit wat ooit militaire ontdekkingen waren, want
uiteindelijk is het conservenblik ook in die kringen ontstaan. En gelukkig
gaat men steeds verder met de ontwikkelingen op het gebied van de
geneeskunst. Wat vroeger onherroepelijk was is tegenwoordig in veel gevallen
gewoon te genezen. Ik ben blij dat er is doorgewerkt, ook al zitten er soms
foutjes in die moderne dingen. Ik ga er vanuit dat door al deze technieken
straks mijn Jootje (eega) weer huppelend kan deelnemen aan het leven wat
toch zo mooi kan zijn.
Jan Koopmans
|