Dank Hoogvliet

Wat is Hoogvliet toch eigenlijk een heerlijk stadje he? Ja, u leest het goed, stadje. Goed, formeel heet dat stadje van weleer tegenwoordig deelgemeente omdat buurman Rotterdam het heeft ingepikt, wat zou Rotterdam klein zijn zonder al die stadjes en dorpen van ooit. Als je in Hoogvliet rondloopt dan zit het er in dat je iemand tegenkomt die je ergens van kent. In die stad aan het einde van de Groene Kruisweg ken je zelden iemand. Vooral als je zelf ook aan de weg timmert, zoals ik dus, dan zie je pas echt hoe klein en toch ook groot Hoogvliet is. ‘Ons kent ons’ heerst hier nog volop en natuurlijk horen daar soms ook vriendendiensten bij. Een vriendendienst waar ik onlangs nog blij mee was was die van Joop van der Hor, niet echt meer een Hoogvlieter maar lang genoeg hier rondgelopen om levenslang besmet te zijn met het Oedenvliet virus. Hij presenteerde mijn (onze) benefietavond, iets wat ik zelf niet zo zie zitten. Radioprogramma’s maak ik graag maar in een zaal presenteren zie ik minder zitten. We hebben hem voor deze en de vele andere goede dingen die deze balorige columnist- politieman heeft gedaan een trofee gegeven. De naam van het kleinood is ‘Hor zonder grenzen’, een naam die zomaar bovenkwam omdat Joop eigenlijk geen grenzen kent, alles wat het goede betreft pakt die man op! Maar goed, genoeg weer over Joop want zijn schoenen zitten toch al zo losjes. Op onze feestavond, de Kanjeravond dus, was ook Kees van Pelt met zijn echtgenote. Kees, de burgervaar van Hoogvliet, kwam gewoon voor de gezelligheid maar was onmiddellijk de klos. ‘Dan kan hij ook de prijzen wel uitreiken’ zo bedacht ik. Dat deed hij natuurlijk, want ja wat moet je als dorpsoudste hè? Toen ook nog Ramon Ramsodit van de stichting Satya Dharma aan hem vroeg of hij de redactie van deze krant een herinnering wilde overhandigen deed onze Kees dat ook maar weer. Begrijpelijk eigenlijk wel dat mensen zoals Kees maar ook al die anderen die representatieve functies bekleden er wel eens goed zat van worden. Maar anderzijds ook heerlijk dat je in deze stad nog gewoon snel afspraakjes kunt kortsluiten en dat mensen uit elke functie nog zo vaak positief reageren. Ik belde Kees vrijdagmiddag en diezelfde avond stond hij op het podium een prijs uit te reiken. Moet je eens proberen met Ivo Opstelten! Dat zul je toch echt maanden van te voren moeten regelen in tienvoud en via allerhande tussenpersonen. En dat is nou zo mooi aan Hoogvliet, we zijn wel gejat door Rotterdam maar we zijn onszelf gebleven.
En ja, ik weet het, ik krijg vast weer mailtjes dat ik dit doe, maar zo’n avond in de Flamingo leert je enorm veel over je eigen Hoogvliet. Een spontane actie van het bestuur en de vrijwilligers maakt je avond nog leuker, je ontmoet er mensen die je vertellen dat ze al je kranten sparen, je spreekt er artiesten die het tof vinden dat je ze ook hebt gevraagd, je komt er mensen tegen met een glimlach op hun gezicht omdat ze je herkennen, ook al is dat vaak niet wederzijds. Daar was afgelopen vrijdag weer de ware Hoogvliet geest te vinden. Allemaal mensen die houden van onze woonplaats zoals deze is, met veel gemok en afkatten, maar ook met veel plezier en opgestroopte mouwen om dingen beet te pakken, zo hoort het! Waar je van houd daar mopper je tegen, gut wat wordt er waanzinnig op ons mooie Hoogvliet gemopperd! Joop, Hans, Manny, Kees, alle ODA vrijwilligers, artiesten, andere Kees, Arjo, Cobie, Ruud, sprotje kinderen en schoonmormels, Rob, Ramon, Jolanda, René en nog meer van die warme imborsten, hartstikke bedankt, zonder jullie was het een stuk minder leuk geweest in ons mooie Hoogvliet afgelopen vrijdag! Laat Hoogvliet gaan zo het wil gaan, het vaart op koers en gooi er geen hindernissen voor. Dank jullie allemaal!

Jan Koopmans