250

Het is vandaag voor de 250-ste maal dat ik in deze krant een column schrijf. 250 maal een ‘stukkie’ voor u. Elke week iets zinnigs schijven is de ene keer een sport en de andere keer een makkie. Dit keer is het er een met een hindernis, maar ja, dat maakt het weer tot sport. Waarom nou weer een hindernis, zo zou u zich kunnen afvragen. Op het moment dat ik dit zit te schrijven ben ik juist een weekje op vakantie in Duitsland. Gezeten op een bergtopje ergens bij Kröv zitten we hier met een draadloos systeem de krant te maken. Inmiddels hebben twee van de meegebrachte laptops de Duitse geest gegeven en ram ik er nu op los bij nummer drie. Toch klaag ik niet want het is hier best goed vertoeven. Het weer is redelijk tot buitengewoon mooi en de dennengeur vermengt met grasnat en de houtgeur van de Finse sauna hier in de bungalow stemmen me vrolijk, ook al moet ik nog heel wat lettertjes tikken op de pc met extern toetsenbord. Gisteren kocht mijn eega vier onduidelijke gebakjes in een bouwcentrum. De verkoopster waarschuwde dat het slagroom met käse is, maar mijn eega leek het wel een avontuur. We durfden het niet meteen aan om het op te peuzelen want ja, een tompouce met slagroom en Slankie er in leek ons zoiets als een prak boerenkool met roomijs. We hebben het vandaag toch maar geprobeerd, we voelden ons er sterk genoeg voor en er waren zat rennies in huis. Ik moet zeggen dat die Duitsters er geen bal van snappen want die roomgebakjes smaakten gewoon naar slagroom met kersensmaak, zou käse dan kersen betekenen, of zouden ze ons kaaskoppen er mee bedoelen? Deze bungalow heeft ook een sauna en zonnebank en dat merk ik ook erg goed tijdens het werken aan deze krant. Terwijl ik nooddruftig zit te hameren op het toetsenbord komen er hier naakte en bezwete lijven voorbij op zoek naar verkoeling, heb ik weer. Mijn eega loopt maar te pronken met haar glimmende wangetjes waar volgens haar de sauna nu alle gifstoffen uit heeft gehaald. Hoewel ik in een ander vertrek zit ruik ik hier het Finse hout dat je doet denken aan een overnachting aan boord van een vliegende Hollander in de tropen, wat geurt dat saunahout toch lekker! Zelf ga ik er straks ook een paar keer in want volgens mij zitten er ook in mijn poriën erg veel afvalstoffen die ik best kan missen. Het is heerlijk hoor zo’n sauna, lekker in je blootje zweten en ontspannen en daarna meteen een ‘kouwe klets’, letterlijk over je hete lijf laten neerstorten. En die zonnebank zie ik ook wel zitten want mijn lijf mag best een kleurtje krijgen na al die zonloze maanden die ik al jaren achter de rug heb. Hoop alleen wel dat Rita Verdonk me niet meteen in een uitzetcentrum zet als ik een beetje te lang onder de tl- buizen heb gelegen.
Maar goed, 250 columns voor Weekblad Hoogvliet, het was erg leuk het te doen en ik hoop het zeker nog vele jaren te blijven doen. Zeker een zelfde aantal maakte ik eerder al voor andere bladen en ook voor verenigingen, radio en internet, maar toch is het voor mijn eigen Weekblad Hoogvliet een gebeuren waar ik de meeste vreugde aan beleef. Nee een lintje krijg je er niet voor, maar wat is het leuk om regelmatig door mensen op straat te worden aangesproken op je epistels! Ik probeer altijd zo gewoon mogelijk te schrijven, gewoon de ‘Jan uit het volk’ en niet als een slechte kopie van topschrijvers waarbij je telkens de dikke van D moet raadplegen. Mensen die me beter kennen herkennen mijn gemoedstoestand op het moment dat ik schreef, dat ‘voelen’ ze aan de tekst. Ik schreef ze graag, die 250 stukjes, lulkoek, steek onder water, zwaarmoedige en waargebeurde verhalen. Natuurlijk schreef ik ze omdat ik ze wilde schrijven, maar ik schreef ze ook, aangemoedigd door u die me telkens vertelde dat ze zo fijn zijn om te lezen, want dat is de beste beloning voor een columnist. Ik hoop voor u en mezelf dat ik nog heel veel jaar lief en leed met u mag delen, niet alleen in mijn columns maar ook in de ander artikelen in deze krant. Die andere artikelen proberen we vaak, zonder de werkelijkheid geweld aan te doen positief te brengen. In deze wereld met al de mineur is het wel goed dat er oog blijft voor mooie dingen, laten we daar de komende 250 columns maar eens aan gaan werken, daarna zien we wel weer.

Jan Koopmans