Mag het ietsje meer zijn?

De wat ouderen kennen ongetwijfeld nog wel de vraag van de kleine middenstanders; ‘mag het ietsje meer zijn?‘ Die vraag zal binnenkort nog maar weinig te horen zijn in onze woonplaats. Weer een stukje degelijkheid, gemoedelijkheid en eerlijkheid gaat verdwijnen. Levensmiddelenzaak Oly sluit binnenkort de deuren, gedwongen door de oprukkende stadsvernieuwing en de leeftijd van meneer en mevrouw Oly maken het niet mogelijk het bedrijf voort te zetten. Na veertig jaar komt er een einde aan een stukje nostalgie, en voor velen een brok uit hun verleden.  Een zaak waar je niet kon pinnen en waar het boterham beleg werd gesneden waar je bij stond, het is niet meer straks. Ook een winkel waar je niet alleen je boodschappen haalde maar ook kon afgeven, want als je iets van je ‘lever’ wilde dan trof je immer een gewillig oor bij Oly.
De levensmiddelenzaak aan de Steurweg was er een die je deed herinneren aan vroeger, toen alles nog gewoon was en snelheid slechts toebehoorde aan racewagens en vliegtuigen. De kwaliteit van de producten werd door de klant bepaald, want het echtpaar Oly wist precies waar ze behoefte aan hadden en waar het beste in te kopen was. Vroeger in de ‘luiertijd’ en ook daarna hebben heel wat Hoogvlieters ‘op de lat’ gekocht. Waren er even geen centjes dan schreef men het gewoon even op en kon de klant aan het eind van de maand of week betalen. Ik kwam er ook zo nu en dan, voor de heerlijke zure zult, komijne- blokkaas of een onsje vers rosbief. Nee, je rende niet even naar binnen om te pakken wat je nodig had, je maakte meteen een praatje. En die praatjes gingen over de wijk, het Hoogvliet en wat daar wel en niet goed mee ging of over de verpaupering van de omgeving waarin de winkel zit. Ook sprak ik een poosje geleden nog met het echtpaar over de toekomstplannen nu het er naar uit ging zien dat de oude winkel ruimte moet maken voor nieuwe heipalen. Ze waren onzeker, ze wilden wel doorgaan met hun zaak maar dan moest er wel een geschikte locatie en een handreiking zijn bij het zoeken. Ik schrok daarom best toen ik hoorde dat Oly uit het straatbeeld gaat verdwijnen en dat deze ‘Stipt’ winkel straks slechts nog op een plaatje te zien is.
Ik weet wel dat mensen graag alles op één plek willen kopen, dus dan ga je naar een giga- supermarkt en krijgt alles keurig ‘fabrieksverpakt’ mee. Mensen kijken vaak niet meer naar kwaliteit en gezelligheid, het moet allemaal zoef zoef, snel en turbo. Met het sluiten van deze buurtsuper is er een episode afgesloten, een episode waarin menselijke- sociale contacten nog belangrijker waren dan een winkelwagentje vol met plastic zakjes en pakjes voor een ‘zacht en gepind’ prijsje. Eigenlijk zouden we van deze winkel een museum moeten maken. Dan kunnen we aan onze (klein) kinderen laten zien hoe het was zonder streepjescode en hoe op de zakjes broodbeleg nog met een potloodje de prijs werd geschreven. Dan zouden de bezoekertjes kunnen zien dat dingen die je nodig hebt voor het dagelijkse leven ook echt kunnen zijn. Dan zien ze nog hoe een hele kaas of een hele rosbief er uitziet voordat hij in een cellofaantje verdwijnt. Supermarkten verkopen in de regel alleen de ‘tops’, dat zijn producten die goed lopen, Oly verkocht ook producten die niet goed liepen maar waar wel klanten voor kwamen, al was het er maar één!
Meneer en mevrouw Oly, dank voor al die jaren dat jullie in Hoogvliet deze waanzinnige functie hebben willen bekleden. Ja functie, want als eigenaren van een winkel waren jullie meer dan verkopers, jullie waren heel belangrijk voor de sociale samenhang in de wijk.
Dank jullie wel en geniet van de welverdiende vrije tijd.