Dixifiets

Met dit weer word ik zo lijzig als een bosje zure bommen, voor mij hoeft het allemaal niet zo weldadig hoor, een graadje minder mag ook wel. Ergens naar toe gaan is een crime want in onze blauwe Opel is het bijna net zo heet als in de magnetron beneden na het opwarmen van wat worstenbroodjes. Mijn eega, Jolanda en voor insiders gewoon Jo of ‘Jootje’ kreeg ineens een brainwave! Een lekker stukje fietsen is vast wel lekker, je vangt dan wat ‘koele’ wind en je kunt eens genieten van de natuur, wat met de auto vaak minder goed lukt (volgens Jootje dus). Een klein probleempje heeft ze daar wel bij over het hoofd gezien, mijn karretje staat al lange tijd uit te rusten tegen het tuinhuisje met twee lekke banden, een kapotte bel en een geroest wit achterspatbord. Maar het idee is nog zo gek niet dus gaat binnenkort mijn fiets ter restauratie naar de Doggersbank alwaar onze (gehandicapte) vrienden er vast weer iets moois van maken. Lekker op de fiets, de paden op, de bossen door en de struiken in, ik zie het helemaal zitten. Fotocamera om de nek want mooie dingen moet je op de ‘kiek’ zetten natuurlijk. Alleen heb ik vrij regelmatig last van overmatige plasneigingen. Normaal heb ik dat niet maar zodra er geen mogelijkheden meer in de buurt zijn ‘mot ik plasse’. Natuurlijk kun je vaak wel een boom vinden, snap trouwens niet waarom wij mannen altijd ergens tegenaan willen ze… plassen, maar om de Bomenridders en de natuur te sparen zoek ik liever een andere oplossing. Toen ontstond bij mij ook een idee, ja ook ik kan wel eens vindingrijk zijn: ‘Als we aan de bagagedrager van Jo’s fiets nu een trekhaak maken en een Dixi (mobiel toiletje) voorzien van wat wieltjes dan zijn we er toch?’ Kwestie van een witte streep aan de achterzijde om te voldoen aan de verkeerseisen en klaar is het! Mijn fiets is van een sportief model dus daar kun je niet zomaar zo’n zware Dixi achter hangen, maar Jo heeft een ‘opoefiets’ en laat die maar buffelen, die kan er tegen!
En zo kunnen we dus straks, als mijn fiets weer in orde is en de zon een beetje is gaan leggen, de hort op. Handig trouwens ook om wat bij te verdienen in deze schaarse tijden. Jolanda kan dan met haar combinatie naar plekken rijden waar veel mensen op de been zijn. Er zijn altijd wel mensen te vinden die ‘nodig moeten’ en dan dichten wij met onze toiletfiets het gat in de markt. Een kleine boodschap 50 cent en een grote, want ja dan moet ze zwaarder trappen, een euro. Ik voel gewoon dat we nu eindelijk rijk gaan worden want iedereen moet wel eens op onverwachte momenten iets kwijt, Dixi en wij zorgen dat dat milieuvriendelijk kan, zonder lange wachttijden. Op drukke momenten koppelen we er gewoon meerdere aan elkaar, jo heeft toch sterke pootjes. Eigenlijk jammer dat ik niet eerder op het idee kwam, we hadden goud kunnen verdienen aan al die persmuskieten die op het Binnenhof zaten te wachten op het eindelijk omdonderen van het kabinet. Op zich natuurlijk triest genoeg dat een kabinet valt over zoiets pietluttigs, terwijl er kansen zat zijn geweest om te struikelen over grotere dingen, maar ja……
We mogen nu in november weer naar de stembus, tot zolang zullen we het nog moeten doen met een missionair kabinet Balkenende 3, alsof twee nog niet voldoende was. Ook wel een beetje vervelend voor Balkenende eigenlijk want deze meest besproken man heeft nog niet één keer kans gezien een regeringsperiode af te maken, maar wie weet komt het er ooit van. Ondertussen werken Jo en ik ons plan verder uit want straks bij die lange rijen voor de stembureaus is er vast wel weer wat te verdienen met onze Diximobiel. We zijn nog aan het bekijken of we met ziekenfondsen afspraken kunnen maken voor notoire zeikers en veelpoepers over een kortingsregeling. En nu maar hopen dat anderen ons idee overnemen, dan kunnen we aan hen een soort ontlastingsbijdrage vragen, lopen we toch nog lekker binnen. Maar ja, het zal wel weer zo gaan zoals ik vorige week al schreef, anderen gaan er rijk van worden en ik blijf met een hoop zitten. 

Jan Koopmans