Doedels en pijpen

Ik zal het dit keer niet meer over politiek hebben, was wel weer genoeg de afgelopen week. Één ding wil ik nog wel even aan de orde brengen: Waarom wel waarschuwingen op rookwaar, een ontmoedigingsbeleid tegen drank en drugs maar mogen wespen wel te pas en te onpas zonder bijgevoede waarschuwing prikken waar ze maar willen? Een van onze zonen loopt nu met een hand en arm waar de Hulk jaloers op zou zijn! Laat je je hond los buiten lopen krijg je een prent, maar wespen binnenhouden hoeft niet, schande!  
Maar ja, wespen of niet, die zoon wil in mei volgend jaar trouwen met zijn levensgezellin. Op zich niet vreemd, want we trouwen ons gek met al die kinderen. Alleen heeft deze zoon weer iets bijzonders. Door een of andere genetische afwijking, vermoeden we, heeft hij en zij ook trouwens, een bijzondere voorliefde voor Schotland.
Mijn arme eega heeft op zich genomen om iedereen te kleden volgens de Schotse mode. Ze brengt leveranciers van ruitjesstoffen tot wanhoop met haar gekissebis over het soort ruitje en vooral de prijs per kilometer.
Alle mannen moeten in kilt die dag, ik ook! Ja ik weet het, u gaat zich meteen dingen afvragen natuurlijk, maar wil ik het daar over hebben? De dames gaan ook in schotse kleding, nu maar hopen dat er ook deerntjes bijzitten die aan twee ruitjes genoeg hebben voor hun rokkie, maar het zullen wel weer ‘preutse meuten schorten’ worden. Mijn eega weet ondertussen ook veel over de achtergronden van die ruitjes, over ‘clans’ en tradities en over waarvoor de doedelzak is uitgevonden en zo. Dat gedoedel is ook nog een heel gedoe want ze willen een doedelaar op deze dag laten janken. Ik download me gek aan doedelmuziek om tijdens de ceremonie passende geluiden in de kerk te laten opstijgen. Maar goed, dat komt vast goed, al moet ik zelf gaan zakblazen. Die lappen stof moet je op de een of andere manier ook nog aan zien te trekken. Mijn eega, ja alweer zij, heeft op internet gevonden hoe dat het beste kan. Normaal trek je een jurk of rok over je hoofd aan, tenminste dat doen vrouwen geloof ik. Maar bij een kilt is dat anders omdat het bestaat uit ellenlange lappen stof waar ook nog ergens heel vaag een sjerp aan vast zit. Mijn dappere Jootje heeft ons nu verteld dat het aantrekken het beste liggend gaat. Het beste is het als je die enorme lap uitspreidt op je grasveld of op de straat, er in gaat liggen en je dan eerst de rechter en vervolgens de linker lap over je heen trekt. Dan snoer je de zooi vast met een riem en kun je gaan staan om verder te worden opgetuigd. Dus mocht u omstreeks mei 2007 tachtig mensen op straat zien rollebollen dan weet u dat het niets ernstigs is.
De bruid heeft het een stuk gemakkelijker, die mag in een waanzinnig fraaie jurk verschijnen. Die jurk is in aanbouw bij, ja hoor alweer, mijn Jootje. De pasdame staat vlakbij mijn bed op de bovenverdieping en ik loop er haast elke nacht als ik te bedde ga tegenaan. Een breed gewaad dat in het schemer oogt als een middeleeuwse hinde. Met respect sluip ik er elke avond omheen en mompel niet zelden als ik tegen haar aanstoot: 'sorry’.  Zou ik nu al in de war zijn?
Maar ik heb er wel zin in, het lijkt me een mooie dag worden. Zelfs de chauffeur van het bruidspaar zal die dag in kilt verschijnen, ik hou nog even geheim wie dat is want anders zakt zijn omzet in de verkoop van auto’s. Of de ambtenaren van de burgerlijke stand zich ook hullen in Schotse ruitjes weten we nog niet, maar ja, zie je Kees van Pelt al lopen in een kilt? Voor mij maakt mijn eega een heel bijzondere kilt, extra large ( je moet in het Engels praten over kilts) en met diverse geheimen er in. Ik krijg een tasje, een riem en wat sokken met kwastjes geloof ik. Glimmende schoenen met veters, dus mijn sloffen krijgen eindelijk een dag rust. U gaat het vast allemaal zien in deze krant want als het gaat zoals de bedoeling is dan word het een schots en scheve dag die we u niet willen onthouden. Of ik op álle fronten de schotse traditie zal naleven zal echter voor u hopelijk een geheim blijven, tenzij het die dag hard waait natuurlijk.

Jan Koopmans