Staartmans

Meestal als je in een spiegel kijkt zie je iets wat sterke gelijkenis vertoond met je eigen gezicht. Afhankelijk van de afmetingen zie je soms ook meer dan alleen je gezicht. Nu denkt u natuurlijk dat ik ineens betweterig ben geworden en u iets ga vertellen wat u nog niet wist. Toch is een spiegel soms onduidelijk hoor. Als ik tegenwoordig in de spiegel kijk dan zie ik een slonzige, bijna zestiger, die kennelijk bang is voor de kapper. Bang voor de kapper ben ik echter nog nooit geweest, want uiteindelijk is het maar haar waar ze aan trekken en geen tanden of kiezen.
Maar goed, ik heb dus veel te lang haar en ga niet naar de kapper. Dat komt omdat ik in mijn derde jeugd terecht ben gekomen. Ik heb mijn eega beloofd dat ik weer kwiek en dartel wil gaan worden en net als vroeger niet meer alleen naar bed ga om te slapen. Ik heb, behalve in de tijd dat The Beatles helemaal te wouws waren, nooit veel aan mijn haardracht gedaan, het zou me worst wezen hoe het zat. Maar ja hoe ouder hoe gekker en aangezien ik over enkele maanden 60 hoop te worden leek het me tijd worden voor een ‘kapselrevolutie’. In een vlaag van verstandsverbijstering heb ik mijn eega beloofd om een staart te gaan kweken. Nee, niet op de geëigende plaats zoals bij een paard of geit maar op mijn hoofd. Gelukkig groeit mijn haar nogal snel, zeker voor een man van mijn leeftijd, soms hoor ik het als het heel stil is, groeien. Ik zie het al helemaal voor me, eerst een elastiekje om zo’n zielig uitstulpsel achterop je knar en naarmate de tijd verstrijkt ga je dan via het postbode elastiek naar vlechtjes. We hebben een zoon die het ook heeft dus ik weet wat me te wachten staat. Wat zal ik een adonis worden zeg, de vrouwen komen vast bij me voor de deur liggen, maar goed dat mijn eega een riek (hooivork) heeft.
Maar ja, of ik het allemaal ga volbrengen weet ik nog niet want als ik straks een staart heb moet er wel weer van alles worden aangepast. Mijn foto bij dit stukje moet opnieuw worden gemaakt, ik moet me overal weer opnieuw voorstellen en ik moet gaan oppassen dat ze me niet oppakken als ik met een plastic tasje in de hand over de Binnenban loop. Wel denk ik dat ik de vriendschap met Marcellus Hoornweg, die langharige kunstschilder, er door verstevig zodat we als twee overjarige nozems de toeristen naar onze woonplaats kunnen lokken. Natuurlijk zie ik wel op tegen het onderhoud want je schijnt er heel wat werk aan te hebben om te voorkomen dat je luizen en ander ongedierte krijgt in je haardos. Gelukkig zijn er ‘sopjes’ die zorgen dat het soepel blijft en gaat dansen als je op de fiets zit. Dat laatste zal niet zo snel gebeuren want mijn banden zijn nog steeds lek. Nadelen zal het ook wel hebben, want voor je het weet hangt het in de weg als je met iets leuks bezig bent. Zo is een van mijn hobby’s het met modeltreinen bezig zijn, dus als u nog treintjes over heeft….. Je moet er toch niet aan denken om met je haren tussen de wielen van de expres tussen Pernis en Garderen te komen, dat kan de dienstregeling van Johan, pardon, de NS niet verdragen.  Maar het zal allemaal best goed komen, trouwens als er voldoende mensen zijn die mij liever zonder staart zien ga ik me wellicht nog bedenken en ren ik onmiddellijk naar mijn kapper, heeft hij ook weer wat te doen.  Wat ik wel heb geleerd is dat wat ik als jongeling al dacht gewoon waar is; de oudjes zijn eigenlijk maar vreemde vogels.

Jan Koopmans