De Columnist

Jan Koopmans

 


Klik hier voor al Jan's oneliners

Jan's stukkie
Week 44

eerdere columns:
    Weekblad Hoogvliet
    Maaspost
    Radio
    Overige

Zoevend 

Ik ben in mijn leven heel wat op en neer gegaan en zocht het steeds hogerop. Omhoog gaan hoorde bij mijn leven en als het niet lukte dan sleutelde ik net zo lang tot het voor elkaar was. Zesentwintig jaar was ik liftmonteur en repareerde liften totdat ze weer liepen als naaimachientjes. Hoogtevrees kende ik nooit en ik vertrouwde liften altijd, tenminste als ik ze zelf net had nagezien. Maar nu moest ik afgelopen zaterdag met een bouwlift van voor mij onbekende makelij bijna 100 meter de lucht in. Ik had het vroeger al nooit zo op bouwliften want het zijn vaak rammelkasten die op het randje van de wettelijke voorschriften betreffende vertikaal personenvervoer wankelen. Gelukkig is er inmiddels veel veranderd en zal ook een bouwlift niet zomaar naar beneden donderen of juist gelanceerd worden richting maan. Toch stond ik deze dag wat onzeker te glunderen onderaan de flat van 99 meter hoog. Heel stoer was ik vroeg opgestaan omdat men het leuk vond het foto- uurtje waar ik gebruik van mocht maken in ‘douwtraptijd’ te plannen. Tegen m’n gebruik in moest ik wel drie keer naar het toilet en even dacht ik zelfs aan annuleren, maar gelukkig won de nieuwsgierigheid het van de plee en ging ik ter plaatse. Met nog wat fotografen, die verdacht stil waren onderaan de enorme torenflat, stapten we in een liftkooi met gaatjeswanden, dit om tijdens de ‘vlucht’ beter de grond onder je voeten te zien wegfloepen. Als ex liftmonteur deed het mijn warme inborst pijn om al die herrie te horen waarmee het gevaarte ter hemel steeg, het leek wel een stoomtrein met 14 lekke banden! Gelukkig kwam na twee minuten een eind aan de reistijd en stonden we bovenop het dak van het in Hoogvliet wereldberoemde ‘Oosterbaken’. Maar ja, daar sta je dan met je camera en schielijk om je heen kijkend. Alles was ineens erg klein, op het kruispunt beneden reden modelautootjes en de Spijkenisserbrug leek meer een bouwsel van lucifertjes. Ik probeerde nog te zwaaien naar mijn vrouw in Tussenwater, die vanuit het slaapkamerraam stond te wenken, maar ze zag me niet. Helaas was het behoorlijk heiig en was het zicht niet bepaald fraai. Ik zag wel in de verte de contouren van de bruggen in Rotterdam maar de moeite om ze te fotograferen heb ik maar niet genomen. De fotografen die er verder waren hadden allemaal een merk camera waarmee je volgens mij nog een spin op honderd meter kunt ontleden en zelfs die klaagden over het beperkte uitzicht. Mijn foto’s zijn best nog wel aardig hoor, een dagje sleutelen met Adobe en ze zijn perfect! U gaat ze vast nog wel eens zien op mijn site. Aan alles komt een eind dus ook aan het foto uurtje op het hoogste punt van Hoogvliet, nou ja hoogste…….  De kraan naast het gebouw torende nog heel wat meters boven ons uit. Toch was het een leuk avontuur waar ik beslist de mensen die dit mogelijk maakten van harte voor wil bedanken. De warme ontvangst met koffie voor en na gaf ons een gevoel dat we welkom waren. Ik hoop echter wel dat ik nog een keer naar boven mag op een moment dat het droog weer is en het zicht minimaal tot aan de Engelse Theems is. Ik heb trouwens wel geleerd dat niet alleen krakende wagens lang lopen maar ook piepende liften het gewoon volhouden, wel jammer van al die inspanningen die ik 26 jaar heb gedaan om liften te laten ‘zoeven’.

Jan Koopmans  

TERUG





Stichting Hoogvliet Digitaal
www.hoogvliet.org