Zoevend
Ik ben in mijn leven heel
wat op en neer gegaan en zocht het steeds hogerop. Omhoog gaan hoorde bij
mijn leven en als het niet lukte dan sleutelde ik net zo lang tot het voor
elkaar was. Zesentwintig jaar was ik liftmonteur en repareerde liften totdat
ze weer liepen als naaimachientjes. Hoogtevrees kende ik nooit en ik
vertrouwde liften altijd, tenminste als ik ze zelf net had nagezien.
Maar nu moest ik afgelopen zaterdag met een bouwlift van voor mij onbekende
makelij bijna 100 meter de lucht in. Ik had het vroeger al nooit zo op
bouwliften want het zijn vaak rammelkasten die op het randje van de
wettelijke voorschriften betreffende vertikaal personenvervoer wankelen.
Gelukkig is er inmiddels veel veranderd en zal ook een bouwlift niet zomaar
naar beneden donderen of juist gelanceerd worden richting maan.
Toch stond ik deze dag wat onzeker te glunderen onderaan de flat van 99
meter hoog. Heel stoer was ik vroeg opgestaan omdat men het leuk vond het
foto- uurtje waar ik gebruik van mocht maken in ‘douwtraptijd’ te
plannen. Tegen m’n gebruik in moest ik wel drie keer naar het toilet en
even dacht ik zelfs aan annuleren, maar gelukkig won de nieuwsgierigheid het
van de plee en ging ik ter plaatse.
Met nog wat fotografen, die verdacht stil waren onderaan de enorme
torenflat, stapten we in een liftkooi met gaatjeswanden, dit om tijdens de
‘vlucht’ beter de grond onder je voeten te zien wegfloepen. Als ex
liftmonteur deed het mijn warme inborst pijn om al die herrie te horen
waarmee het gevaarte ter hemel steeg, het leek wel een stoomtrein met 14
lekke banden! Gelukkig kwam na twee minuten een eind aan de reistijd en
stonden we bovenop het dak van het in Hoogvliet wereldberoemde ‘Oosterbaken’.
Maar ja, daar sta je dan met je camera en schielijk om je heen kijkend.
Alles was ineens erg klein, op het kruispunt beneden reden modelautootjes en
de Spijkenisserbrug leek meer een bouwsel van lucifertjes. Ik probeerde nog
te zwaaien naar mijn vrouw in Tussenwater, die vanuit het slaapkamerraam
stond te wenken, maar ze zag me niet. Helaas was het behoorlijk heiig en was
het zicht niet bepaald fraai. Ik zag wel in de verte de contouren van de
bruggen in Rotterdam maar de moeite om ze te fotograferen heb ik maar niet
genomen.
De fotografen die er verder waren hadden allemaal een merk camera waarmee je
volgens mij nog een spin op honderd meter kunt ontleden en zelfs die
klaagden over het beperkte uitzicht. Mijn foto’s zijn best nog wel aardig
hoor, een dagje sleutelen met Adobe en ze zijn perfect! U gaat ze vast nog
wel eens zien op mijn site.
Aan alles komt een eind dus ook aan het foto uurtje op het hoogste punt van
Hoogvliet, nou ja hoogste……. De
kraan naast het gebouw torende nog heel wat meters boven ons uit. Toch was
het een leuk avontuur waar ik beslist de mensen die dit mogelijk maakten van
harte voor wil bedanken. De warme ontvangst met koffie voor en na gaf ons
een gevoel dat we welkom waren. Ik hoop echter wel dat ik nog een keer naar
boven mag op een moment dat het droog weer is en het zicht minimaal tot aan
de Engelse Theems is.
Ik heb trouwens wel geleerd dat niet alleen krakende wagens lang lopen maar
ook piepende liften het gewoon volhouden, wel jammer van al die inspanningen
die ik 26 jaar heb gedaan om liften te laten ‘zoeven’.
Jan Koopmans
|