Koopmanspraat

Als je Jansen heet dan is het vrij normaal dat je in het dagelijkse leven een naamgenoot tegenkomt. Als je Koopmans heet is die kans alweer, zeker in deze regionen, een stuk kleiner. Heet je met je voornaam ook nog Jan dan is de kans dat je nog een Jan Koopmans tegenkomt erg gering. Het zal me niet snel overkomen dacht ik ooit. Maar ja, Hoogvliet heeft het en is zo gek nog niet dus wat nergens gebeurd is hier gewoon. En ja hoor, er zijn in Hoogvliet zomaar drie Jan Koopmansen. Op zich niet zo erg, maar als je hier en daar wat aan de weg timmert dan raken mensen wel eens in de war. Grappig genoeg zijn die twee andere Jannen ook nog collega’s van elkaar en is één van die Jannen weer raadslid in een partij waar ik ook lid van ben, hoe verzin je het! Als dat zo doorgaat dan lijkt het me tijd worden voor de Koopmansen om gebruik te gaan maken van het Co-housing project zodat we allemaal bij elkaar kunnen gaan wonen om ons te beschermen tegen andere namen. Maar ach, een ramp is het niet en je krijgt nog eens iemand aan de telefoon he, meestal moeten ze dan een andere Jan hebben, maar je hebt weer wat aanspraak.
De afgelopen week was voor mij weer een drukke met talrijke gebeurtenissen. Natuurlijk hadden we de nieuwjaarstoespraak van onze burgervader Kees, die man wordt er ook steeds bedrevener in, al vergeet ik nooit zijn eerste waarbij hij met een schoenzool in de hand achter het katheder stond. Eindelijk was de plechtigheid weer in de secretarie zelf, daar hoort het toch ook wel vind ik. En dan de ijsbaan, ook daar ben ik weer eens langs geweest, helaas waren er geen collega redacteuren die met mij een schaatswedstrijd aan wilden, echt spijtig…. Ja Joop van der Hor vroeg me er laatst na, maar ook hij durfde het kennelijk niet aan want ik heb niet anders meer van hem gehoord dan wat commentaar in zijn krant over mij, maar ja, dat is zijn stijl, Joop blijft Joop.
We hebben sinds een paar weken weer een hondje, een aankomende New Foundlander. Het is nog maar 12 weken oud en weegt nog maar 17 kilo, maar ooit is het weer zoals we gewend zijn een bakbeest. Hij heet Joris maar dat weet hij zelf nog niet hoor, dat komt nog wel. Helemaal duidelijk waar hij zijn behoefte moet doen is het ook nog niet voor hem zodat je zo nu en dan ineens ergens over uitglijd, leuk joh! Maar ook dat gaat al beter en ik verwacht dat hij het snel door gaat krijgen, eten doe je binnen en dat andere op een hondenuitlaatplek. ( als de katten dat nou ook eens leerden…) De eerste nachten waren zwaar, het mormel imiteerde met volle overgave een sirene zodat we geschrokken wakker werden en door het raam richting Botlek keken. Maar gelukkig was er niks met de Botlek, zelfs Joop kon thuis blijven, het was Joris maar die eenzaam opgesloten was in zijn eigen bench, een hondenhok dus. De kleinkinderen beginnen ook al met hem te stoeien, al vinden ze hem wel een beetje groot, kun je nagaan wat ze over een half jaar zullen vinden, dan kunnen ze onder hem doorlopen. Voor de liefhebbers; hij is zwart met aan de poten een stukje wit, dat mag van de keuringsdienst voor Foundlanders, maar we hebben dit keer niet gekozen voor een stamboomhond maar een leuk dier. U gaat er vast nog meer van horen want ik moet nog een paar duizend columns schrijven en geloof me, daar zal Joris me zo nu en dan vast bij gaan helpen. Het jaar is alweer enkele weken oud en ik kijk uit naar mijn aanstaande verjaardag. Verjaardag zit het woord ‘verjaard’ in en dat staat me eigenlijk niet aan, zeker dit keer niet want ik stoom nu aardig op naar het verbond van grijsaards. Toch maar het Co-housing in denk ik, ja an me hoela!  Maar ach, wat is nu ruim 18? Want zo tracht ik nog te denken, al voel ik me soms 100 en ben ik ergens daar tussenin. Treffend dat dan de oude gezegdes ook gewoon waar zijn; ‘je voelt je zo oud als je wilt zijn’ ik wil graag 103 worden, ik voel me nu soms al zo, maar hoop dat nog wel 43 jaar te mogen voelen. En ik moet ook wel want ik heb mijn eega beloofd met de hond te gaan lopen om mijn stramme spieren weer los te wrikken zodat ik niet aan de rollator hoef over 40 jaar.
Hoezo optimist?