Onmogelijk

Elke week een stukje schrijven is voor mij naast het gewone tikwerk eigenlijk een gewoonte geworden die  nog steeds niet op de automatische piloot gaat. Ik doe het bij elkaar zo’n 16 jaar geloof ik en ik hoop het nog minstens even lang te blijven doen. Toch zit je soms met een dilemma. Want ik hou altijd rekening met feiten en omstandigheden. Eigenlijk wilde ik deze keer weer eens de lolbroek uithangen, maar ja, past dat wel in een krant waarin ook net twee vrienden van me worden herdacht? Natuurlijk weet ik dat Dries van Vliet zou hebben gelachen als ik hier iets ‘stoms’ zou uitkramen, en ome Jo Rolandus zou ook schuddebuikend op zijn stoel hebben gezeten als m’n stukkie werd voorgelezen. Maar ja, ze hebben beide hun taak volbracht en zijn niet meer fysiek onder ons. Het is een gemis, twee kanjers minder in een wereld die juist zo’n behoefte heeft aan mensen met een positieve instelling en nooit te beroerd om aan dingen te beginnen waar anderen geen trek in hebben. Ik heb ook vaak moeite om zomaar over dit soort ingrijpende voorvallen heen te stappen. Ja, de wereld draait door en we gaan met opgestroopte mouwen weer verder, maar toch mis je weer mensen waar je een praatje  mee kon maken, lekker over Hoogvliet kletsen en plannen smeden. Deze twee kanjers zijn er niet meer, maar ze hebben wel meegebouwd aan een woonklimaat dat door hen positief is beïnvloed en waar de komende generaties nog de vruchten van zullen plukken.
Zoals ik al zei, de wereld gaat verder en we mogen best zo nu en dan even omkijken maar ook nooit vergeten vooruit te zien om op koers te blijven. In ons streven naar vooruitgang vergeten we wel eens rekening te houden met mensen die de snelheid van de ontwikkelingen wat langzamer volgen. Ook ik kreeg een tik op de vingers van een wat oudere lezeres. Ze belde me op en vroeg of ik ook nog een gewoon adres had van een in een artikel genoemde instelling. Enigszins verbaast en blind geworden voor andere dingen dan het internet vroeg ik haar wat ze bedoelde. Kordaat en een beetje met een vingerwijzertje wees ze me er op dat niet iedereen internet heeft! En daar heeft ze gelijk in, er zijn er nog die het niet willen hebben of simpel niet kunnen betalen. Ook zijn er mensen die zich te oud voelen om ‘het’ nog te gaan leren. Voor mij is internet zo gewoon als de telefoon, ik zou echt niet meer zoveel dingen kunnen doen zonder dit medium. Maar goed, ik heb me nu voorgenomen om zoveel mogelijk ook ‘echte’ adressen te vermelden in de krant en op…….. internet, voor mensen die het nog niet hebben dus. Toch denk ik wel eens terug aan hoe het ooit ging, geen gsm, geen internet en toch misten we niks. Ik had een elektrische IBM schrijfmachine, nadat ik wat ouwe Remmingtons had versleten. Een T65 telefoon op tafel en zo schreef ik mijn artikelen voor wie het maar hebben wilde. Typex was er voor als je een fout tikte en zo bracht je het velletje papier naar de redacties. Niks mis mee, even op de fiets of met een geleende auto en hupsakee het stond later in de krant. Natuurlijk is dat nu allemaal veel eenvoudiger en vooral sneller, je hoeft je stoel niet meer af. Daarom zie je ook steeds meer dikke buiken verschijnen want bewegen tijdens het werk is bijna niet meer nodig. Maar ja, je moet bewegen wil je een beetje in conditie blijven, dat zegt ook mijn dokter, gelukkig leest hij nu niet mee want hij is aan het luieren en zijn vakantie aan het vieren. Maar mijn vrouw heeft de oplossing, we gaan darten! Binnenkort zal er in huize ‘Koopkracht’ een ware slag om de triple 20 worden gevoerd. Ik heb er zin in en ben ook hoopvol sinds afgelopen zondag is gebleken dat je bij een grote achterstand toch nog bijna kunt winnen. Juist dat laatste hoop ik weer terug te zien bij mensen; het is een uitdaging om het onmogelijke mogelijk te maken….