Klapvoet en gezeik
Ik voel me de laatste tijd
wat minder in m’n element, hoofdpijn, overal scheuten en ademhalen alsof
de lucht dikke vla is zijn een paar reden om deze week bijna dit stukje een
keertje over te slaan.
Maar ja, in de eerste plaats kan ik dat u niet aandoen en in de tweede, ik
wil er eigenlijk gewoon elke week ‘in staan’.
Vorige week gingen mijn Jootje, u weet wel, mijn eega die zo vaak ook in
beeld komt, naar onze huisarts. Volgens mij doet die man dat al heel erg
lang want ik kom bij tijd en wijle bij hem al vanaf dat we in Hoogvliet
kwamen wonen. We hadden een ‘late’ afspraak want de dokter weet
ondertussen dat als wij komen het spreekuurtje uitloopt. Bij binnenkomst
viel me meteen een opmerkelijk berichtje op het venster van het loket van de
doktersassistente op. ‘Heeft u urine? Inleveren bij de assistente’ stond
er op.
Nou heb ik vrijwel altijd wel urine bij me, zeker na een kwartiertje wachten
in een wachtkamer vol met zieke mensen, dus ik keek de assistente veel
belovend aan terwijl ik wees naar het berichtje. Ze keek me verbouwereerd
aan en maakte nog even snel de opmerking dat ik het in een portje moest
inleveren, waarna ze in haar hokje van het lachen door de knieën ging,
hoezo urine?
Niettemin konden we een paar minuten later op audiëntie bij de dokter
himself. Mijn vrouw heeft loopproblemen, haar ene been wil niet echt meer
mee terwijl het andere al de bocht om is. Haar lopen lijkt dan ook een
beetje op het waggelen van Donald Duck met beide benen in het gips en
maandverband onder z’n oksels.
De dokter keek zorgelijk, want normaal loopt mijn eega als een kieviet die
zijn eieren moet verbergen voor Nijpels, de commissaris der koningin van
Friesland.
Ze moest wat buig en strekoefeningen doen zodat de dokter het euvel kon
lokaliseren. Ergens aan de achterzijde, vraag me geen details, schijnt een
zenuw of adertje het niet naar de zin te hebben omdat hij klem zit. Met een
mooi woord heet dat een ischias.
Maar ja, dan kan het woord wel mooi zijn, de oplossing voor deze beknelling
is niet zo eenvoudig. Normaal haal je in een dergelijk geval de brandweer er
bij die meteen van alles gaat wegknippen, maar bij mijn eega wil ik dat wat
subtieler. De dokter schreef in afwachting van een behandeling van een
fysiotherapeut een pijnstiller voor die een nijlpaard nog om krijgt en
vertelde dat mijn eega wel moet oppassen dat ze geen klapvoet krijgt want
dan kan het ernstiger worden. Als oorspronkelijk iemand met Friese ouders
weet ik natuurlijk alles van schaatsen en voor een klein deel ook van
klapschaatsen, maar klapvoeten? Toch hoorde ik later van anderen dat het
echt bestaat! Ik vermoet dat men daarmee tapdansers bedoeld, want met gewone
vastzittende stampers krijg je dat geklik toch nooit voor elkaar. Maar goed,
dat zal best allemaal wel weer goed komen. Uiteindelijk was ik aan de beurt
en werd mijn hoofd aan alle kanten bekeken. Hij bleek nog van alles te
kunnen, dat hoofd dus. Alleen die hoofdpijn he. Niets wees op een ontsteking
of griep, maar wel op vastzittende spieren in de nek. Dus…….. mijn
Jootje en ik gaan gezamenlijk naar de ‘kraker’ om wat onderdelen weer
los te laten maken.
En zo modderen we maar verder, morgen mogen we komen, hopelijk gaat het
daarna weer wat beter.
Dat ik vastzittende spieren en wervels heb vind ik onbegrijpelijk, ik beweeg
toch genoeg zou je zeggen. Elke dag schuif ik heel wat af met mijn muis over
het matje en als ik koffie wil maken moet ik me zelfs helemaal omdraaien om
de Senseo aan te zetten. En zo nu en dan ga ik ook nog wandelen met onze
jonge hond Joris, die graag buiten komt maar toch het liefst thuis plast en
poept, net een mens.
|