Eendenstel  

Wat kunnen soms waanzinnig kleine dingen enorm opvallen. Alledaagse dingen die ons ‘stadsmensen’ vaak volledig ontgaan maar feitelijk aangeven dat de natuur, met ons daarin, heel mooi is.
Ik was afgelopen week voor een weekje naar Drenthe, u weet wel, ergens tegen de Duitse grens aan en dooie mensen dekten ze daar vroeger toe met wat keien, maar ja, dat waren ‘hunne’ ideeën.
We zaten daar in een rustiek optrekje aan het water, water dat nog helder was en zonder knetterende motorbootjes. Het gazon, dat op dat water uitkwam, was voorzien van wat passende struikjes en ander uitspruitsel der natuur.
Elke dag kwamen er twee eenden even langs voor wat broodkruimels en ook de konijntjes profiteerden daarvan mee.
Opvallend was dat die twee eenden een duidelijk stelletje was, een mooie gekleurde woerd, mannetjes zijn nu eenmaal vaak het mooist in de natuur, en een wat kleurloos vrouwtje dat netjes met eten wachtte tot de ‘baas’ had gegeten. Je zag ze steeds samen, als de een even stilstond dan deed de ander dat ook. Dit zelfde geldt ook voor het konijnenstelletje, ook die waren onafscheidelijk en deden alles samen, als de konijnen zeg maar. Wat me hieraan opviel was de hechtheid waarmee deze diertjes door het leven gaan, dat is bij mensen vaak veel minder opvallend. Trouwens in de ruimte van de natuur, die je in de stad vaak niet meer ziet, kom je van alles tegen wat te maken heeft met ‘samen’. Zelfs vogels blijken monogaam en telkens zie je pa en ma merel of opa en oma ekster samen op ‘pad’ gaan. Nee, ik ben geen natuurfreak hoor, ik lig niet met een camera de hele dag in de wei om een foto te schieten van de ‘donkergroene driehoeksnavel’ of de ‘geblokte Keltische kwetteraar’. Toch is het vermakelijk om te zien, en ook nog een soort leermoment, want bijna was ik de oude schoolplaten vergeten waarop de natuur zo overduidelijk gestalte kreeg. Die schoolplaten kwamen bij mij weer in herinnering toen ik het bericht van de IBP las waarin kinderspeelplekken aangewezen dienen te worden als plaats met een alcohol verbod. Gemengde gevoelens kreeg ik daar bij, ten eerste lijkt me het drinken van alcohol op de openbare weg zo wie zo al ‘not done’ en ten tweede vind ik het bezopen om op speelplaatsen te gaan zitten zuipen. Ik ben het dus enerzijds wel eens met het IBP maar anderzijds gaan ze wat mij betreft niet ver genoeg. De handhaving is namelijk best moeilijk met het huidige tekort aan politieagenten. Ik zou daarom pleiten voor een cameratoezicht op die speelplekken, daarmee kun je veel leed voorkomen. Niet alleen traceer je daar onmiddellijk die zuipers mee maar ook, helaas een tijdsverschijnsel, die vieze mannetjes die zich vergapen aan jonge kinderen. Ja ik weet het, het klinkt allemaal weer erg modern en camera’s zijn zogenaamd een inbreuk op de privacy, maar hadden we dat niet ook met alle andere moderniteiten?
Ooit was de telefoon een overdreven luxe, nu ben je armoedzaaier als je geen mobieltje hebt met ingebouwde kalender en encyclopedie. Nog niet eens zo heel lang geleden was er veel weerstand tegen de invoering van de ID kaart, nu zijn we het haast allemaal met elkaar eens dat het een absolute must is om er een te hebben, voor iedereen! Het is nu eenmaal in deze tijd echt noodzakelijk dat er soms vervelende maatregelen worden genomen om het leven draagbaar te maken in de poel van intriges en geweld. Daarom was ik zo blij met dat eendenstelletje, hun ontgaat alle geweld, zij zijn zo ze zijn en leven zoals ze dat willen, wat zijn wij mensen toch eigenlijk arm. Maar als we onze kinderen een veilige plek kunnen geven dan moeten we dat dus zeker doen, zelfs als we daar wat zogenaamde privacy mee op moeten offeren.