Enge week

Ik had het vorige week al over mijn afgebrande gevoel, maar dat was nog peanuts vergeleken met de afgelopen week.  Na onze reguliere radio-opnamen voor het programma ‘De Vrienden’ op Radio Hoogvliet is het leven heel anders geworden, het was voor onze vriend en partner in het programma Hans de laatste... Elders in deze krant schrijf ik een artikel over Hans Eindhoven, ik hoop dat u beseft dat het voor mij, maar in het bijzonder voor zijn familie en zeker uzelf belangrijk is dat u dat leest. Natuurlijk is het postuum ook voor Hans belangrijk. Het programma De Vrienden heb ik direct gestopt, de opgenomen uitzending blijft in de kast. Onder deze naam zal er geen programma meer worden gemaakt, zonder Hans heeft dat geen waarde meer. Ik besef heel goed dat voor iedereen het leven z’n grenzen heeft en die liggen voor de een aanzienlijk verder dan de ander. Het was een naar, maar vooral ontgoocheld en enge constatering dat mensen waar je enorm goed mee kon omgaan tien uur nadat je samen iets leuks hebt gemaakt er niet meer zijn. Zoals Joop in zijn krant schrijft; ‘Nou er gaan dagelijks mensen dood, daar ga je toch geen hele column aanwijden, of wel?’ is eigenlijk wel waar, maar toch is er verschil. Joop schreef tóch een hele column vol over Hans, maar ja, zo is hij. Natuurlijk kun je zeggen; ‘maar Hans was niet iedereen, hij was bijzonder’. Maar ja, ieder mens is eigenlijk bijzonder, ook die onbekende opa of oma 12 hoog in Siloam of de Kulk. En je moet tegenwoordig ook nog uitkijken want er zijn mensen die meteen als een ‘kruitje’ op je nek springen als je toevallig meer dan drie keer dezelfde naam noemt in een krant, dan ben je ‘partijdig’. Ze denken er niet bij na, want als ze zelf ook eens wat meer aan de weg zouden timmeren zullen ze wellicht ook een keer in de krant komen. Bij Hans was dat zo, hij kwam vaak in het nieuws, gewoon omdat hij weer iets deed voor de Hoogvlieter of voor het goede doel. Soms deed hij dingen en zei dan zachtjes tegen me: ‘Dat hoeft niet weer in de krant hoor’.  Maar ja, dát weten mensen dan vaak niet. Natuurlijk draait ‘alles’ weer door, al zal het wat zwaarder lopen nu we het zonder Hans moeten doen, maar ja, ‘ergens’ voelen we dat hij stiekem toch een beetje meehelpt, want dat past bij die kale rakker. We hebben veel aan hem te danken, ik ook en dat mogen we beslist niet vergeten. Het is droevig dat we hem als verschijning niet meer waar kunnen nemen, maar anderzijds is het heerlijk om verder te mogen gaan met de handleidingen en voorzetten die hij ons gaf. Hij baande voor ons wegen die we anders niet hadden kunnen begaan. Samen met nog veel meer Hoogvlieters, ook die (te) vaak in de krant komen, gaan we verder met van dit ‘durp’ iets moois te maken, want dat wilde Hans ook zo graag.