Contrast 

Eigenlijk is het in de wereld erg contrastrijk he? ’s nachts is het duister en overdag heb je licht, verderop is het nat en dichtbij is het droog, voor zeelui is dat weer net andersom. Zo heb je treurnis en zo heb je feest, zo ben je rijk en zo weer straatarm. Daar moest ik afgelopen zaterdag ook steeds aan denken, we hadden een feestje, al lang gepland en met dik zestig man hebben we er iets van gemaakt. Je zit daar dan met gemengde gevoelens want niet lang geleden had je geen zin in feesten. Alweer dat contrast dus, maar ja, of je nu wilt of niet, na de zon komt de maan en na duisternis weer helderheid. Wonen op een mooi en bijna vergaan eiland is gezond en ook lekker rustig, toch werd Jan Wolkers maar 81 jaar, wat een contrast met die stugge roker die 106 werd. Ik heb dus mijn week van contrasten, maar ach, wat is er eigenlijk mis mee? ‘Ledigheid is des duivels oorkussen’ zeiden mensen vroeger veel, tegenwoordig hoor je dat nog zelden want wat is er nog leeg?
Op het feest was het ook al één en al contrast, er waren doktoren, garnalenvissers, directeuren, buikdanseressen, magazijnbedienden, schrijvers, pennenlikkers, kantoorklerken, advocaten, borrelhapjes en toastjes met van alles er op. Mijn Jootje en ik kregen van velen leuke cadeautjes omdat we al 12½ jaar een klup van gezellige mensen bijeenhouden. Nou, geloof me, dat heeft me weer goed gedaan want ik dacht dat de wereld ondertussen volledig was gedigitaliseerd en we een mobieltje of het zoveelste computerprogramma zouden krijgen. Maar nee hoor, men had praktisch gedacht en ook nog aan dat wat mensen altijd leuk vinden: Blommen. Onder de cadeaus zat ook een pluchen konijn met piercings en handboeien om en we kregen een mand met Friese lekkernijen, een fles om teut van te worden, een rol postzegels, een duiveldrinkspel, en nog van alles wat een mens maar kan vermaken of kan wensen. Heerlijk zo’n zacht konijn, die mag voortaan tussenin, als het maar opschuift als Jo en ik even wat aan elkaar te ‘vertellen’ hebben. Ook heb ik een vrijage gedaan met een lieve python, wat zijn die toch lief en zachtaardig voor mensen zeg. Dat gespleten tongetje tegen mijn markante neus, kriebelt lekker en het geeft aan dat niet alle aardbewoners slecht zijn. Ook nog even de slang om de nek gehad, beetje zwaar zo’n kruiper maar het gaf me wel een warm gevoel…. geloof ik. Gelukkig was hij maar amper drie en een halve meter lang, dus het gewicht viel mee.
Raar he deze column? Joop zou zeggen; ‘het gaat weer nergens om’ maar ja, toch is dat niet waar want ik probeer alleen maar uit te leggen dat deze wereld best mal is maar ook nog steeds bruist van dingen die we soms niet meer zien of willen zien. Ik had het net al even over een spreekwoord, zo ken ik er nog een; ‘wat geweest is is voorbij’. Ook al niet waar, want wat geweest is, het verleden dus, is bijna altijd het fundament voor het heden en de toekomst, dus niet zichtbaar maar wel aanwezig. Nee, ik ga niet op de Wolkers toer hoor, die kon ook soms diepzinnig schrijven. Trouwens Wolkers was nooit mijn voorbeeld, merkt u uiteraard ook wel, maar één ding hadden we wel gemeen; schrijven zonder fratsen en vooral begrijpelijk. Ik heb zijn ‘Turks Fruit wel tien keer gezien, nee niet alleen vanwege het hoge seks gehalte, maar gewoon omdat het een film ‘uit het leven’ gegrepen was. Al gaat dit stukkie weer nergens over, toch hoop ik dat u begrijpt dat deze Jan tussen de vele scherven op gaat krabbelen en de wereld weer fier tegemoet stapt. ‘Met de brokken blijven zitten’ is niet erg, als je maar de boel weer aan kant maakt.