Preuts

We leven in een tijd waar je eigenlijk best veel kunt zeggen en schrijven, we worden mondiger en gelukkig ook opener. Was het lang geleden nog top geheim dat kinderen gewoon geboren werden nadat er iets intiems had plaats gevonden en kwam men met lulkoek over ooievaars en rode kolen, thans kan men gewoon zeggen dat pa ma heeft bevrucht en er dus een broertje bij komt. Nee in een krant de details van die bevruchting zetten kan nog net niet, maar er zijn al columnisten die er de hand niet voor omdraaien….   Ik heb daar best wel eens over zitten nadenken, ik bedoel dus die openheid. Laatst sprak ik een groenteman op de markt en raakte er mee aan de praat. Hij had zo zijn eigen mening over keuzes die gemaakt werden in z’n kraampje. ‘Mannen kijken naar mijn groenten en fruit en vragen ‘hoe smaken ze’ terwijl vrouwen veelal, kijkend naar bijvoorbeeld komkommers of winterpenen, meer denken ‘wat kan ik er mee’. Een rare wereld, want terwijl men bij de groenteboer kijkt welke multifunctionele groenten er te koop zijn adverteren postorderbedrijven openlijk met soortgelijke niet eetbare producten die vaak nog iets extra’s hebben. Nou, heb ik dat niet netjes en kuis omschreven? Maar het mag en kan tegenwoordig best, mist je maar niet meteen mensen tegen de borst stuit natuurlijk, want dat is niet de bedoeling, zeker de mijne niet. Preutsheid maken mensen ook vaak zelf, door juist de delen die je niet wilt tonen te bedekken vestig je er de aandacht op. Kijk maar op het strand, je kijkt vaak zonder nadenken naar de bikini of zwembroek, maar zelden naar de navel, want die is bloot en heeft dus geen aandacht nodig. In de kunst, kijk maar naar bijvoorbeeld Rubens, is bloot heel gewoon, niks tanga of pikant topje, gewoon het hele gemoed open en bloot in kleur en groot formaat. Zelfs op paleizen zijn naakte beeltenissen aangebracht, en dat terwijl de weervrouw op de tv snel even voelt of het bovenste knoopje van haar shirtje wel dicht zit.
Trouwens over paleizen gesproken, ik was vorige week op bezoek bij onze koningin, dat kwam omdat ze zelf hier kwam, leuk he? Ik had haar al lang niet gesproken dus ik was blij haar weer eens te treffen. Een leuk mens, maar ja ik heb haar altijd al gemogen omdat ze eigenlijk vroeger best een beetje rebels was, net als zoonlief Alexander ook soms kan zijn. Ze is al 70 jaar jong, das toch nog altijd tien jaar meer dan ik. Ik liep met haar rond het Oosterbaken, een grote woontoren die soms door inwoners van Hoogvliet wel een ‘fallus’ genoemd wordt, ook een vorm van openheid. Allemachtig, wat kan zij nog hard lopen voor haar leeftijd zeg, ik hield het amper bij, maar ja, zij droeg slechts een boeketje fraaie blommetjes van Helleborus en ik een Canon met groothoek, en op m’n slippers uiteraard. We moesten ons als ‘persgenodigden’ aan een strak protocol houden, je vraagt je af waarom eigenlijk, want iedereen zonder perskaart hobbelde overal heen waar wij niet mochten komen. Maar verder was het best leuk, ik heb hare majesteit een goede reis gewenst en een wel thuis voor later. Hoe je het ook wend of keert, Hoogvliet heeft een koninklijk flat en zoals al werd opgemerkt in deze krant, hare majesteit heeft als Haagse meer aandacht voor ons dan de Rotterdamse Coolsingel. Voor hen die niet weten waar dat ligt: op de meeste navigators zit ook R.Dam.