Arbeidsongeschikt

Laatst zat ik op mijn ‘onthaastings adres’ in mijn roots voor het raam en keek naar de slootkant aan de overzijde. Een enkele keer komt er iemand voorbij, laten we zeggen zo’n éénmaal per uur. Maar ineens stopte er een busje van een sociale instelling, zoiets als hier de ‘sociale werkplaats’. Een aantal mannen stapten uit, het was guur weer maar het deerde hen niet. De een had een hark, de ander een schoffel en er was er een die een grote riemengordel om had waaraan een maaistok was bevestigd die zwaar onkruid kon afzagen. Allemaal mensen die voor het normale arbeidsproces waren afgekeurd. Er zat een oerdik mannetjes bij, hij waggelde moeizaam op zijn benen, net een tuinkabouter die met de hark de slootkant bewerkte. Je zag dat hij veel moeite moest doen om zich staande te houden op die schuine kant, maar de plicht riep en zijn opdracht wilde hij vervullen. Soms leunde hij even tegen een boom, want het is vermoeiend werk. Ook zijn collega’s gingen onverdroten door, soms elkaar even vasthoudend omdat je bij dit werk best een grote kans had om een smakker te maken. Ik mijmerde wat achter het raam, lekker warm bij de kachel en een zacht muziekje, zo nu en dan een bakkie koffie en een peukje, ik had het helemaal naar de zin. De ‘stakkers’ modderden voort, zelfs toen de wind verder opstak en de regen toenam. Eentje was kennelijk verkouden want ik zag regelmatig een grote rode boerenzakdoek verschijnen waarmee de man zijn neus ontdeed van wat ongerief. Anderen sloegen soms de handen even om het lichaam om ze te warmen, ja het was eigenlijk ook veel te koud daar. Natuurlijk, ik was zelf ook aan het werk want u wilt natuurlijk wel wat te lezen hebben, dus dat onthaasten werd tevens doorwerken op een draadloze laptop, maar graag gedaan hoor. Toch keek ik steeds weer even naar die mannen, ze waren de hele dag bezig en als je goed keek zag je ook dat de sloot en omgeving opknapte. Mannen met een lichamelijke afwijking of kwaal die het hen niet mogelijk maakte om bijvoorbeeld directeur of telefonist te worden. Ik denk dat ze ook geestelijk wat minder begaafd waren, maar ach, wie is er tegenwoordig nog wel bij de pinken? Ik zat dus te kijken naar mensen die heel zwaar en vervelend werk deden terwijl ze helemaal niet in orde zijn. Zelf vonden ze het heerlijk dat werken in de natuur, dat heb ik ze gevraagd, maar werken met al die handicaps? Ik kreeg een beetje wrang gevoel, want hoeveel mensen melden zich niet ziek als ze teenschimmel hebben of een puistje op hun grote teen? Nee, dan kunnen ze hun makkelijke werk ineens niet aan, dat is te zwaar. Thuisblijven van je kantoorbaan omdat je verkouden bent is toch ook lulkoek? Snotteren kun je achter je bedrijfscomputer net zo goed als thuis, snifff.