Emorakker

Soms vraag ik wel eens aan mijn omgeving waar ze zouden willen dat mijn column over gaat. Stom natuurlijk om dat te vragen want dan komen er ideeën waar de honden geen brood van lusten. De een heeft het over politiek, de ander over misstanden in het land en weer anderen zouden graag willen dat ik over het grasveldje naast hun huis schrijf. Opvallend vaak zitten er voorstellen bij die min of meer lijken op racisme, iets waar ik dus beslist niet aan begin, ieder mens is wat mij betreft gelijk aan de ander, of je nu geel, bruin, zwart, spierwit of blank bent. Weer anderen hebben het over geaardheden, homo’s, lesbiennes of ergens daar tussenin, ook daar ga ik me niet in mengen, men is wat mij betreft vrij zich te voelen zoals men dat het fijnst vindt, mits dat binnen de wetgeving past uiteraard want alleen Sophia let op de kleintjes, dat hoeven volwassen kerels niet te doen. Dus geen onderwerp dit keer, nou dan praat ik maar gewoon wat voor me uit he?  Door heel vervelende toestanden en mijn gezondheid ben ik zo nu en dan even in Friesland, dat is echt nodig en het helpt goed moet ik zeggen. Bijzonder fijn waren de mailtjes van mensen die ons sterkte en geluk wensten. Het waren mailtjes van mensen zoals u en ik en ook van bestuurders en zelfs een bekende oud- bestuurder. Gelukkig kan ik overal gewoon doorwerken aan u en mijn krant zodat we allemaal blij blijven, ja toch? In mei gaan we met deze krant de achtste jaargang in, ik was er vanaf het begin bij en heb er nog steeds waanzinnig veel zin in. Deze, voor mij onbezoldigde baan, is er een die ik eigenlijk 40 jaar eerder had moeten nemen, maar ja… Soms krijg je in het leven onverwachte zaken op je ‘bord’, dingen die je liever niet had gekregen. Naarmate je ouder wordt vallen er ook steeds meer mensen om je heen weg, vaak veel te vroeg. Op dit moment ligt mijn schoonmoeder op sterven, mogelijk is dat al het geval op het moment dat u dit leest. Ze is nog veel te jong, maar wie kan dat veranderen? Ik heb de afgelopen twee jaar te veel mensen uit mijn directe omgeving naar de eeuwige jachtvelden zien gaan, dat vreet aan je, zeker als je zo’n ‘emorakker’ als ik bent. Ik heb ook geleerd dat het leven een heel betrekkelijk en ‘dun’ iets is, zo is het er en zo is het weg. Gelukkig kan ik ook wel inzien dat je je niet moet laten meesleuren door ellende maar de zon moet opzoeken, vitamine opdoen en leven zoals zij, die niet meer zijn, hadden gewild. Je kunt tassen vol rijkdommen bezitten, maar ach wat is dat waard als je ze niet meer kunt oppakken? Ik heb geen tassen vol kostbaarheden, ik ben al blij met wat dingetjes die voldoen aan mijn minimale eis. O? u wilt natuurlijk weten wat ik dan heb? Ik heb mijn Jootje, daar kan ik mee huilen, vechten, lachen en genieten, zeker als ik paardenstront mag ruimen in een boerderij zonder stress en geouwehoer.