Don’ t Cry Joop

Even een kleine toerlichting op mijn column van vorige week is wel op z’n plaats denk ik. Diverse mensen maakten zich zorgen over Joop van der Hor en mij, men dacht dat we op de vuist gingen of zo. Niets is minder waar hoor, Joop (van die andere krant) en ik zijn goed met elkaar, alleen in onze wekelijkse epistels vallen we elkaar soms aan, gewoon omdat het zo leuk is en ook gemakkelijk. Zelf vond ik bij het nalezen eigenlijk ook wel dat ik mijn mede- columnist wat al te hard van repliek diende, dat verdient die ouwe diender niet, dus hierbij; Joop, ik hou nog van je hoor. Ene Ome Jan Schildkamp; maak je geen zorgen, we hoeven echt niet in een re- socialiseringsproject.  Verder was het een woelige week, Koninginnedag ‘vierden’ we met gemengde gevoelens, alles liep door elkaar. Al vroeg werden we die dag opgeschrikt door een telefoontje dat mijn schoonmoeder was overleden, op de dag dat mijn gehandicapte schoonzusje jarig was, net als ooit een koningin. Een vreemde, onwerkelijke dag waarbij je eerst een overledene aantreft en vervolgens met blocnote en camera het feestgedruis in stapt. Niet te min heb ik gezien dat Hoogvliet goed kan organiseren, 30 april werd weer een kanjer van een feestdag. Overigens wel een heel onhandige week, eerst de koningin en dan ook nog hemelvaartsdag, twee dagen dat je nergens terecht kunt. Een pluim verdient toch wel wat mij betreft die bloemenman In de Fuik, want die heeft kans gezien drie prachtige bloemstukken te fabriceren die we pas vrijdagmiddag uitzochten en die zaterdagochtend keurig op de begrafenis aanwezig waren. Niet dat ik de andere bloemisten in Hoogvliet minder goed aan sla hoor, maar ik kies bij elke familietragedie nu eenmaal een ander….. Toch moeten we door in deze soms wankele wereld, we moeten wel want doe je niks dan krijg je niks. Het zonnetje komt weer steeds vaker om het hoekje kijken, de bomen worden weer groen, de vogeltjes hebben er weer zin in en leggen vast straks weer eitjes, het oude leven is voorbij, het nieuwe komt er aan. Mijn Jootje en ik maken ook weer nieuwe plannen, we hebben lang genoeg in het keurslijf van verplichtingen gezeten. We zijn niet jong genoeg meer om opnieuw te beginnen maar ook nog niet oud genoeg om het schip aan de grond te zetten, daarom gooien we gewoon nog maar een keer het roer om. Dus zet u schrap, als zestiger ga ik leven als een jongeling die een wereld voor zich heeft, want wees nou eerlijk, er is nog zoveel kans om veertig jaar mee te gaan. Veertig jaar, soms halen mensen dat niet eens, dus waarom zou ik ontevreden zijn? Ik wil nog lang met u lachen, janken en vooral Joop zo nu en dan een beetje stangen. Ik heb geleerd dat je op tranen niets kunt bouwen, met een lach maak je mensen blij, de lach is als mest voor een mooie bloem, laten we maar veel bloemen gaan kweken samen.