Humor op
straat
Zoals een vlooienmarkt
exploitant zegt; ‘het geld ligt op straat’ zo beweer ik dat het met
humor niet anders is.
Iemand die veel op terrasjes zit, en wie doet dat tegenwoordig niet, om van
de geneugten van het leven te genieten, ziet de gekste dingen gebeuren op
straat. Maar ook vanuit andere situaties kun je genieten van je medemens
hoor. Ik heb de twijfelachtige eer elke keer met mijn Jootje mee te
‘mogen’ om boodschappen te doen. Nee, zoals bekend bij velen, ik ga niet
mee naar binnen want ik zou teveel lekkernijen in het boodschappenwagentje
gooien. En omdat mijn Jo scherp toeziet op de portemonnee en het naleven van
Sonja’s uithongeringmethodiek heb ik jaren geleden besloten mezelf tijdens
de boodschappen te vermaken in mijn automobiel. Niet echt vervelend hoor
want mijn autoradio doet het prima dus ik kan heerlijk genieten van mijn
eigen muziek. Lekker peukje er bij, bij mij is alleen de kofferbak de
rookvrije ruimte, dus wat kan me gebeuren?
Vorige week stond ik wederom achter de XL en de Lidl, hoe kom je op zo’n
naam, geparkeerd. Het was heerlijk weer, raampjes open en de stereo wat
zachter want ik wilde niemand hinderen. Voor me was nog een parkeervak vrij,
een waar mirakel want op die plaatsen is het een komen en gaan van auto’s.
Er kwam een Corsa aangetuft met twee lachende dames er in, op zich prima
natuurlijk want beter vrolijk dan treurig. De bestuurster wilde met mij
‘neuzen’, dus neus aan neus parkeren. Ze dook met verve het vak in met
haar bolide, maar ja dat stond niet zo beschreven in de lessen van het CBR
toch? Dat werd niks, al moet ik toegeven dat ze daarna na heel wat
slingerwerk aan het stuur toch nog redelijk uit kwam. Gelukkig bleef de lach
wel werken bij de dames, ik vermoed zelfs dat Tena er bij aan te pas moest
komen. De bestuurster keek me lachend aan en vond kennelijk dat het beter
kon, ze sjeesde het vak weer uit, waarom dat altijd beter lukt is me een
raadsel, en keerde verderop haar auto. Even stopte ze naast me en zei; ‘ik
kan het andersom beter’, uiteraard bedoelde ze het goed, maar ik had er zo
mijn bedenkingen over. Terwijl ze het dus opnieuw ging proberen zag ik wat
verderop een dame bar ongelukkig lopen op hoge hakken en met een zware tas.
Het was duidelijk dat ze niet vaak op hoge hakken loopt want het leek wel of
ze over een wankel touwbruggetje waggelde. Plots schoot ze kennelijk in een
voeg want haar lichaam maakte zwaar averij en de tas een salto mortale met
schroef. Gelukkig wist ze nog net een passerend winkelwagentje beet te
grijpen om erger te voorkomen, met een zuur gezicht raapte ze haar tas weer
op en keek of iemand het had gezien, want ja, je staat zomaar voor gek he?
Ondertussen waren de dames voor me zover dat ze uit konden stappen, de auto
stond wonderwel perfect geparkeerd. Ze keken naar me achter mijn geopende
raampje en riepen; ‘je gaat er toch geen ‘stukkie’ over schrijven he?’
Hoe durven ze het te denken!
|