De Columnist

Jan Koopmans

 


Klik hier voor al Jan's oneliners

Jan's stukkie
Week 35

eerdere columns:
    Weekblad Hoogvliet
    Maaspost
    Radio
    Overige

 

Nummer acht

Een week om enerzijds op te schieten en anderzijds te omarmen en te koesteren, hoe dubbel wil je het hebben? Ik heb vorige week twee slaapnachtjes gemist en van hot naar her getuft, dus geloof me, ik zit hier als een zombie de letters uit te kiezen. Maar anderzijds was het een waanzinnig mooie week waarin prachtige dingen zijn gebeurd. Zo ben ik, trouwens mijn Jootje ook, voor de achtste keer opa geworden! Kijk, dat ga je dan krijgen he, taalkundig ga je de mist in als je niet genoeg slaapt, Jootje werd uiteraard oma en geen opa. Abigail  Ilonka  Reina heet onze nieuwe aanwinst en haar moeder, onze dochter, maakt het net als de vader prima. Overigens heeft het oudere broertje van Abigail zich er bij neergelegd dat het geen jongetje is geworden, ‘hoef ik mijn treintjes niet aan haar te lenen’. Inmiddels zijn moeder en dochter weer thuis, hoewel het Sophia Kinderziekenhuis een perfecte verzorging gaf is eigen huis toch goud waard. Ja en onverwachts was mijn eega Jo(tje) ook nog jarig, gut we waren het bijna vergeten. Nee hoor, was het niet vergeten maar door de drukte van die week raakte het wat op de achtergrond. Omdat ze gek is op kleding maken en alles wat er maar mee te maken heeft heb ik ze een paar miljoen naald prikjes gegeven. Ze wilde al erg lang een leuke tattoo en ik kreeg het voor elkaar dat meester prikker Peet van Westsidetattooz ‘even’ langs kwam om het te realiseren. Nu loopt ze bijna naast haar schoenen van trots, maar ach laat ze maar. Ik had zelf het plaatje ontworpen, het symboliseert ons soms zo roerig maar intense leven, dus een tattoo met diepgang. Ik ga trouwens, ik heb toch al zo weinig om handen, lekker knutselen met een houtdraaibankje, iets wat me altijd leuk heeft geleken. Kan ik zelf tafelpoten draaien of andere veel leukere dingen. Ik moest wel een beetje mijn schuur er voor opruimen en dat werd bijna een catastrofe! Ik had houten balken en gordijnrail netjes aan haken in het plafond gehangen, dan is het uit de weg. Maar ja, ik wilde iets oppakken en stootte tegen de materiaalvoorraad die vervolgens als een lawine naar beneden donderde. Ik kreeg balken op m’n hoofd, schouders en ja hoor, één ferme bind haalde het in z’n zaagselkop om hardhandig mijn enkel in puin te rammen. Ik loop nu al dagen mank, maar ja dat zal wel weer overgaan, bloeden doet het niet meer gelukkig. Dus zeg nou nooit dat ik het zo gemakkelijk heb. Gelukkig heb ik nu de troost dat ik een eega heb met tattoo en acht kleinmormels waar we apentrots op zijn. En wat geeft het nou eigenlijk dat je een mank lopende zombie bent die achter een toetsenbord zit?

Jan Koopmans  

TERUG





Stichting Hoogvliet Digitaal
www.hoogvliet.org