Eng

Elke week een stukkie schrijven, nou één stukkie, en een beetje zeg maar. Ik doe dat best al lang, acht jaar voor deze mooie krant en daarvoor ook al jaren elders. Op zich geen kunst hoor, want het komt vanzelf en ik heb er ook lol in, maar je hebt wel eens dat je even moet nadenken waar het over zal gaan. Soms zou je over dingen willen schrijven, maar dan kan of mag dat weer niet. Zo keek ik vorige week best een beetje link naar een landelijk dagblad dat de jaarlijkse Prinsjesdag begroting had gepubliceerd terwijl het onder embargo was verspreid. Nee, ze hadden niet getekend om zich daar aan te houden, maar is het niet een soort van ‘erecode’? Wat je er mee bereikt is dat mensen nog meer dingen voor zich gaan houden en het pas vertellen als het ook echt mag. Ik hoor ook vaak dingen die nog niet rijp zijn voor publicatie of die om andere redenen nog niet in de openbaarheid mogen komen, daar hou ik me altijd aan. Persoonlijk vind ik het schenden van een embargo te vergelijken met iets doorvertellen dat je in vertrouwen is meegedeeld. Anderzijds is het ook wel leuk om achter dingen te komen die men eigenlijk niet wil vertellen, nee geen embargo, maar gewoon ziet men dan het nut er niet van om mee naar buiten te komen. Dat is ook het geval met het artikel elders in de krant over Hoornweg en Livin’ Blues, ze gaan iets flikken in Hoogvliet maar willen niet kwijt wat! Natuurlijk probeer ik ze uit te horen en zelfs de hulp van Google in te roepen, maar ik kom er maar niet achter. Dat is voor mij dan juist een reden om er wel meer van te weten te willen komen, daar hou ik wel van. Het was trouwens wel weer eens lekker om van die ‘ouwe’ rakkers te ontmoeten uit ‘mijn’ tijd, de tijd van recht voor z’n raap maar met respect, de blues, beat, twist en rock. Een donkere sigaar in je smoel en muziek maken, een pilsje in de andere hand en gaan met die banaan. Dat is er bijna niet meer, alles is zo streng en eng, niets mag meer en nog maar weinig kan. En eng is het zeker als je leest dat een volwassen man een vrouwtje van 90 jaar berooft van haar centjes, die is niet alleen knettergek maar ook rijp voor eenzame opsluiting tot hij ook 90 is. Maar ja, hij zal wel nooit gevonden worden en als dat wel het geval is komt hij er wel met wat strafwerk vanaf of een reprimande. Als je vroeger per ongeluk tegen iemand aanstootte dan zei je sorry en kreeg je als antwoord; ‘ach geeft niet joh, kan iedereen gebeuren’, nu krijg je meteen een kuis voor je hersens. Ja, het is soms eng hier en daar. Gelukkig dat er nog plekken zijn waar je jezelf mag en kan zijn, plekken waar je niet wordt betutteld of verboden worden opgelegd, alleen die hou ik geheim, zij blijven onder embargo zeg maar.