Denk eens na

Ik ben geboren in een dorpje, nou zeg maar gehucht, met ongeveer 800 inwoners destijds. Mijn ouders hadden een aannemersbedrijf en mijn vader was multifunctioneel, dat had hij van mij zeg maar. Hij was commandant van de brandweer, dominee, doodgraver en zat in het gemeente bestuur. Daarnaast had hij de hobby’s fotografie, sterrenkunde en vond graag dingen uit, ook dat had hij vast van mij. Hij schreef voor De Spiegel, een weekblad, en rookte zo nu en dan een peukje, ook dat had hij vast van mij. Het dorp was een lintbebouwing met aan beide zijden een watertje waar ooit turf- en rietschepen hun handel over vervoerden. Ik was nog klein en er was geen moer te beleven voor de jeugd. Maar dat was niet erg want het zette je aan creatief te zijn en het vermaak zelf te creëren. Voetballen kon niet, daar was het straatje te smal voor en bovendien mochten we dat niet van de ouders. Voor mij niet erg want ook toen al hield ik niet van die sport. Je vermaakte je met een stuk hout, het bleef drijven en dus had je al snel een ‘boot’ gemaakt, zonder motor, zeil of digitale afstandsbediening, maar we hadden enorm veel lol. Of we gingen het dorp uit, op de fiets, en gingen op avontuur in de weilanden, slootje springen, vogels kijken, hutten bouwen of zomaar de buurt bekijken. Rietstengels met van die mooie ‘sigaren’ er aan, wat hebben we daar leuke dingen mee gedaan! Fikkie stoken, wel ver van de bewoonde wereld natuurlijk want je wilde niks in de brand steken, wat was het leuk. En vervelen? Nee, niet echt want we misten niks, je had nu eenmaal alles zelf al, twee handen, voeten en een hoofd vol hersens, daar moest je het mee doen. Het is daarom dat ik soms wel eens bedenkelijk kijk als ik dan hoor of lees dat de jeugd zo klaagt over ‘er is geen moer te doen hier’.  Het stikt van de clubs en verenigingen, overal is wel een trapveld of speeltoestel te vinden! Daarnaast heeft bijna iedereen een (spel) computer, draagbare muziekdoos en telefoon op zak. Samen iets leuks ondernemen is nog maar een zeldzaamheid, bijna iedereen zoekt privévermaak zonder ook maar een moment te denken aan iets ondernemen in teamverband. Eigenlijk zit het verschil tussen ‘vroeger’ en nu in het vermogen van de mens om creatief te zijn, toen dachten we nog zelf na, nu moeten anderen dat doen om je te kunnen vermaken.