Relatief

Alles in de wereld is maar net zo je het wilt zien, als je ellende wil hebben kijk je naar rechts, wil je iets moois zien naar links of voor iets gewoons naar het midden. Nee, dit heeft niets met politiek te maken, al zijn eventuele gelijkenissen niet uitgesloten. We zitten vlak voor de kerstdagen, veel mensen maken zich op om er een feestelijk gebeuren van te maken. Toch kan zomaar je doel zich wijzigen. U weet dat mijn eega Jootje en ik zich bij tijd en wijle terugtrekken om te onthaasten bij vrienden in Friesland. Hij werkt bij de brandweer, een mooi vak, maar vaak erg druk ook. Ik zat zondagavond op het inmiddels overbekende ‘praat systeem’ van messenger te kletsen met onze vriendin aldaar. Haar eega was even naar een brand in een woning, hij zou zo wel weer terug zijn. We bleven wat doorkeuvelen en dat ‘even’ werd maandagochtend, hij was steeds bezig geweest bij een brand in Workum, niet ver van de plek waar wij ons soms terugtrekken. We lazen het de volgende dag nog maar eens na in het nieuws, twee kinderen, 7 en 9 jaar, verkoolt in een huis dat eigenlijk bedoeld was om een vrolijk kerstfeest in te vieren. Hoe wreed kan het leven soms zijn? Mooi vak, bij de brandweer, je maakt altijd wel wat mee, maar soms vraag je je wel af, hoeveel kan de brandweerman zelf hebben? Natuurlijk is het voor de achtergebleven ouders en de twee andere kinderen een regelrecht drama, maar hoeveel trekken wij het ons aan? Het is vaak ver van je bed, je leest het en gaat verder met je kerstinkopen. Ik ben denk ik te gevoelig om zomaar over dit soort dingen heen te stappen, ik kan niet goed tegen leed, niet bij mezelf, maar ook niet bij anderen. Ja, ik weet het, dit hoort een Hoogvlietse column te zijn, maar ach, ik ben toch Hoogvlieter? Ja, geen echte natuurlijk, ik kom ook ergens uit de klei van Friesland- Overijssel, maar als allochtoon heb ik inmiddels wel de Hoogvlietse nationaliteit gekregen, en nog zonder inburgeringcursus ook! Het leed van die mensen daar in Workum is niet meer te verzachten, gelukkig konden we dat voor enkele mensen in de regio wel doen, dankzij een mooi initiatief van een weldoener. De kersttijd is een tijd van verzoening en, hoe wrang, vrede. In dat kader mag ‘onze Joop’ van der Hor dan ook één keer per jaar in deze krant een heuse eigenwijze column schrijven, één keer per jaar zijn Joop en ik samen te vinden op het zelfde papier, mooi he die kerstgedachte? Joop heeft het ook al over het leven en de dood, hopelijk gaat het goed met hem want hij heeft het er ineens wel veel over, maar zoals hij zelf al vaak zegt; ‘onkruid vergaat niet’. Ik spreek u volgende week in week 52 voor de laatste keer dit jaar, het zijn dit keer 52 weken dat we bij u in de bus vallen, ik hoop u nog vele 52 weken te kunnen overvallen met mijn epistels. Wat is er eigenlijk nog belangrijk? Ik maak me soms zorgen of mijn column wel aanspreekt, maar wat is dat eigenlijk zielig in vergelijking met mensen die twee kids moeten missen?